Οι Γερμανοί ξανάρχονται

του Μελέτη Κεχαϊδη Εικόνα*: Γιάννης Κυριακίδης

Πρέπει να είναι η πιο χλιαρή Τσικνοπέμπτη που θυμάσαι στην πόλη. Μπορεί να φταίει ότι έπαιζε ΠΑΟΚ-ΣΑΛΚΕ, μπορεί να είναι λόγω του πιο δύσκολου χειμώνα που έχει περάσει αυτή η χώρα τελευταία, μπορεί απλά ο κόσμος να περνάει καλά κάπως διαφορετικά πια. Λίγο φου μπου, λίγο σόσιαλ μίντια, λίγο έξω, καμία σέλφι, “καλά ήταν και απόψε…”. Οι μόνοι που ξεσάλωναν ήταν οι 20αρηδες, όσοι ήταν έξω. Άρα, μπορεί να είναι και η ηλικία. Τρία σουβλάκια, 2 μπύρες, 5 τσιγάρα, άντε και του χρόνου.

Μπαίνεις στο καφενείο Πύργος στην Τσιρογιάννη και γίνεται χαμός. Σου δίνουν καρέκλες, μοιράζεσαι ένα τραπέζι με 2 ηλικιωμένους. Αρχίζει το ματς με την προσδοκία “Να σκίσουμε τους Γερμαναράδες”. 0-1 ημίχρονο φεύγουν οι ηλικιωμένοι, έρχονται 2 παράξενοι τύποι στο τραπέζι μας, μεσήλικες με μεγάλα σκουλαρίκια. Παραγγέλνουν 2 Βεργίνες και 2 τσίπουρα. Πίνουν τις Βεργίνες από το μπουκάλι. Είναι ήσυχοι γενικά. Κάνει ευκαιρία η ΣΑΛΚΕ και ακούς ξαφνικά ένα κακόηχο γερμανικό “Γιαααααα!”. Γαμώτο, Γερμανοί είναι. Βάζει δεύτερο γκολ η ΣΑΛΚΕ, πανηγυρίζουν έξαλλα. Στο τραπέζι σας, στο καφενείο που οι περισσότεροι είναι Παοκτσήδες, στην πόλη σου, δίπλα στο Λευκό Πύργο! Είσαι πολιτισμένος, βλέπεις σπάνια ποδόσφαιρο, αλλά αυτό ξεπερνάει ακόμα και σένα. Κοιτιέσαι με τους γύρω σου, πλήρης αμηχανία. Μοιάζει σαν την παλιά ταινία “Οι Γερμανοί ξανάρχονται”. Λες και οι δύο Γερμανοί ήρθαν ξανά στην πόλη τους. Στη δικιά τους πόλη. Θα μου πεις ποια πόλη και ποια χώρα. Μια χώρα που εδώ και δεκαετίες χάθηκε κάπου σε μιλημένες επιδοτήσεις, προσλήψεις και τρελές μίζες γερμανικών εταιριών. Ετσι κι αλλιώς κουμάντο στη χώρα οι Γερμανοί κάνουν πια. Δεν παίζει καλά ο ΠΑΟΚ, αλλά να έβαζε τουλάχιστον ένα γκολ να πανηγυρίσεις ουρλιάζοντας στα μούτρα αυτού του άνετου Γερμανού “Γκοοοοοολλλλ!”. Ναι! ουρλιάζοντας, με σηκωμένο ένα παλιό ασπρόμαυρο κασκόλ. Γιατί χθες ένιωσες ότι χάνεται ακόμα ένα κομμάτι σου. Την αίσθηση ότι μπορείς να φωνάζεις στην πόλη σου για την ομάδα σου. Δεν φωνάζεις πια για τις ιδέες σου, ούτε για τα πιστεύω σου, όλα πουλήθηκαν. Αλλά να μην μπορείς να φωνάξεις ούτε για την ομάδα σου;

Σηκώνεσαι να βγεις έξω, δεν αντέχεις να βλέπεις άλλο τα χαρούμενα μούτρα τους. Βγαίνοντας, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν 5-6 ακόμα έξω. Μπαίνει το τρίτο γκολ, πανηγυρίζουν κι αυτοί έξαλλα. Πάλι αμηχανία. Ή υποταγή τελικά; Μόνο ένας 20αρης σηκώθηκε και φώναξε άναρθρα: “Fuck off, this is my city, this is our city”. Ποια πόλη είναι δικιά σου σκέφτηκες, αλλά ένιωσες ακριβώς την ίδια αγανάκτηση με το ίδιο πάθος. Δεν είπες τίποτα, απομακρύνθηκες και θυμήθηκες ένα 14χρονο παθιασμένο παιδί με υψωμένο το πλεχτό απρομαυρο κασκόλ, στο γήπεδο της Τούμπας, χρόνια πριν.

(Τσικνοπέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017)

*Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον διάσημο φωτογράφο της Θεσσαλονίκης Γιάννη Κυριακίδη, στη φιέστα για το πρωτάθλημα που πήρε ο ΠΑΟΚ το 1985, είναι από το περιοδικό Επιλογές – Εφημερίδα Μακεδονία, σε άρθρο του Κυριάκου Θωμαϊδη για τον χουλιγκανισμό στην Ελλαδα, με λεζάντα: “Οι φίλαθλοι προκαλούν πολλές φορές βιαιότητες, αλλά χωρίς αυτούς…. τι γίνεται;” (Η λεζάντα έχει δασείες, ψιλές και τόνους στις μονοσύλλαβες λέξεις!)