H γερόντισσα με τα πορτοκάλια

Ήταν η πρώτη πραγματικά ηλιόλουστη μέρα μετά από μέρες μουντίλας. Το έπιανες και στην ατμόσφαιρα, στα πρόσωπα των ανθρώπων που ήταν λίγο πιο φωτεινά από τις προηγούμενες ημέρες.

Καθώς διέσχισα την Έκθεση την είδα από μακριά, μαυροφορεμένη να βγαίνει από το περίπτερο 10 κρατώντας τρεις βαριές σακούλες πορτοκάλια στα δυο της χέρια. Ήταν καταμεσήμερο και ο ήλιος έκαιγε τα μάτια. Περπάτησε περίπου πενήντα μέτρα και άφησε τις σακούλες κάτω. Έμοιαζε σαστισμένη. Σαν να μην μπορούσε να προσανατολιστεί. Μήπως ξέρετε πως βγαίνει κανείς από δω μέσα, ρώτησε. Κάποιος περαστικός της έδειξε τη βόρεια έξοδο της ΔΕΘ. Φορτώθηκε πάλι τα πορτοκάλια και προχώρησε προς τα κει.

Την κοιτούσα αμήχανος. Προσπαθούσα να φανταστώ από που είχε έρθει, πόσο μακριά περπάτησε, με πόση λαχτάρα έφτασε ως εδώ μεσημεριάτικα για λίγα δωρεάν πορτοκάλια. Από αυτά που διανέμουν συχνά πυκνά στους απόρους. Σε όσους η Κρίση έχει γονατίσει. Και στέκονται υπομονετικά με τις ώρες στα συσσίτια, εκεί που μοιράζουν φθηνά κρουασάν  ή λαχανικά που μερικές φορές κοντεύουν να καταλήξουν στη χωματερή.

Η ειδοποίηση είναι προσωπική και ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη ημέρα, ώρα και σημείο διανομής έλεγε η ανακοίνωση του δήμου. Οι δικαιούχοι θα ειδοποιηθούν ατομικά με γραπτό μήνυμα στο κινητό τους τηλέφωνο…Λίγες μέρες πριν είχε βγει η ανακοίνωση για τα πορτοκάλια. Δεν ξέρω πως ειδοποιήθηκε, αν είχε κινητό τηλέφωνο και αν το μήνυμα την έφερε ως εδώ.

Το μόνο που ξέρω είναι πως κρατούσε σφιχτά τις σακούλες με τα πορτοκάλια, μπορεί να ήταν και δεκαπέντε κιλά στο σύνολο. Περπατούσε στο λιοπύρι. Την είδα να απομακρύνεται στην Εγνατία με τα πόδια. Να χάνεται σε ένα πλήθος που έτρεχε βιαστικό. Με τσάκισε η εικόνα της.

Την γερόντισσα με τα πορτοκάλια την κουβαλάω από κείνη την ώρα στο βλέμμα και το μυαλό μου. Αμήχανος και λίγος, να διαχειριστώ τα συναισθήματα μιας εικόνας που δεν θα γίνει είδηση, σημείο αναφοράς ή σκέψη έστω. Δεν υπάρχει χώρος βλέπεις για εικόνες σαν και αυτή.  Υπάρχει μονάχα για σωτήρες που θα τα αλλάξουν όλα…