Για κάθε Μέσο που πεθαίνει, ένας τύραννος γεννιέται.

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Στην εφημερίδα “Αγγελιοφόρος” χρωστάω πολλά. Τα εφτά χρόνια που εργάστηκα εκεί με διαμόρφωσαν. Με έκαναν αιχμηρό. Με έκαναν σκληρότερο. Με έκαναν όμως και δικαιότερο. Μου εξασφάλισαν επίσης τα προς το ζην, δίνοντας μου μία ευκαιρία που δε μου έδωσαν ούτε η μάνα και ο πατέρας μου και ακόμα και όταν έκλεισε ο κύκλος εκεί είχα «χτιστεί» αρκετά καλά για να ξεκινήσω κάτι καινούργιο.

Η εφημερίδα αυτή που μου έδωσε τόσα πολλά λοιπόν, έκλεισε σα κακό ανέκδοτο. Βίαια, με υπέρογκες οφειλές σε εργαζομένους και με δικαστήρια και φωνές και από τις δύο πλευρές.

Ίδια τύχη είχαν και ένα σωρό άλλα Μέσα στη χώρα μας.

Τρομάζω και μόνο στη προσπάθεια να καταμετρήσω τις απολύσεις τις τελευταίας πενταετίας στο κλάδο του Τύπου. Οι εκάστοτε εργοδοσίες με εξαίρεση λίγα αλλά αξιοπρεπή Μέσα, βρήκαν την εύκολη λύση. Τους λαγούς με πετραχήλια σε παιδάκια που μόλις αποφοίτησαν από ένα πανεπιστήμιο, ή ένα ΙΕΚ ή ένα λύκειο. Ανταλλάζουν υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον πλάθοντας αντί για δημοσιογράφους, ανειδίκευτους εργάτες του Τύπου, που σε αντάλλαγμα για το trendy χαμαλίκι που κάνουν λαμβάνουν ψίχουλα δημοσιότητας, πληρώνοντας ακόμη και από τη τσέπη τους για να τη κρατήσουν.

Αυτό το αλλόκοτο κολάζ δεν είναι δημοσιογραφία. Ο δημοσιογράφος θα έπρεπε να πληρώνεται αρκετά καλά για να μην έχει ανάγκη κανένα. Θα έπρεπε ακόμη να κρίνεται από το ρεπορτάζ του και όχι από τις δημόσιες σχέσεις του.

Αντί  αυτού οι φωνές σώπασαν. Οι λίγοι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι τρέμουν πλέον για τις δουλειές τους. Και ο τρόμος αυτός φαίνεται. Φαίνεται στο γραπτό τους. Φαίνεται στο μικρόφωνο και φαίνεται και στο γυαλί. Μυρίζει ο φόβος και η μυρωδιά του φτάνει μέχρι τον πολίτη που παρακολουθεί.

Και για το μέρος των πολιτών που βιάστηκαν να χαμογελάσουν χαιρέκακα για αυτή τη κατάντια, σύντομα θεωρώ πως κατάλαβαν το αυτονόητο που φωνάζαμε όσοι δουλεύαμε τις αξιοπρεπείς εποχές στα  ΜΜΕ.

Πως τα άψυχα σώματα των Μέσων, η ιστορία έδειξε πως έγιναν το λίπασμα για να φυτρώσουν και να τραφούν οι μεγαλύτερες τυραννίες. Και αυτό πάει να γίνει και στη μικρή μας χώρα.

Ευχή να γίνουμε δυνατοί πάλι. Να επιστρέψουμε στη δουλειά που μάθαμε να κάνουμε και όχι σε αυτή που μας έλαχε. Και να συνεχίσουμε να δίνουμε φωνή σε όσους δεν έχουνε φωνή μέχρι τα πρώτα μας γεράματα.

Αυτό εύχομαι.

(Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”)

Διαβάστε επίσης: Αγγελιοφόρος μιας είδησης γνωστής 

Εμείς τι κάναμε;