Για λίγο έξω, για πάντα έξω!

Ίσως να ήταν ο δύσκολος χειμώνας που προηγήθηκε, ίσως πάλι το πρώιμο ελληνικό καλοκαίρι… Ό,τι και να ήταν πάντως λειτούργησε σαν αφορμή για μια μαζική εξωστρέφεια, στα όρια της ομαδικής παράκρουσης. Αυτό το Πάσχα που τελειώνει η Ελλάδα το βίωσε έξω, στον δημόσιο χώρο. Σε πυλωτές πολυκατοικιών, ακάλυπτους, πεζοδρόμια, αυλές, πάρκα, παραλίες, τσαΐρια, κάτω από αρμυρίκια, πλατάνια, σε βάρκες, σε σπίτια συγγενών, σε ξεχασμένα πατρικά, σε χωριά, πόλεις και αγρούς, οι Έλληνες συναντηθήκαμε, με τον παλιό τρόπο, των γονιών μας. Και ξαφνικά έμοιαζε πως ο ελληνικός δημόσιος χώρος, η δημοσιά που τόσο εντέχνως απωθήσαμε δεκαετίες, έμοιαζε ο αυτονόητος προορισμός των οικογενειών, της παρέας, των φίλων. Που δεν δίστασαν να στρώσουν κουβέρτες κατάχαμα, να μοιραστούν φαγητά, να ξαναζήσουν μαζί στο ύψος του ματιού και όχι να κρυφοκοιτάξουν από το μπαλκόνι. Η ζωή αυτό το Πάσχα έγινε και πάλι κοινή, η μοιρασιά πρωταγωνίστησε. Χωρίς την παλιά πόζα των θηριωδών αυτοκινήτων, των επιτηδευμένων επώνυμων φορεσιών, των lounge σκηνικών, αυτοσχέδια γλέντια ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν είχαν αναπτύξει κοινωνικότητα έως τώρα μεταξύ τους, στήθηκαν, σώματα ξάπλωσαν στον ήλιο της πόλης, παιδιά έπαιξαν σε άδεια οδοστρώματα. Και έμοιαζε τρελή ανάγκη παραμονής εκεί, σε αυτή την πατρίδα της ξεγνοιασιάς και του κοινού, έστω και ζόρικου βίου. Πάμε στόιχημα πως το ίντερνετ και τα κανάλια γνώρισαν μοναξιές. Η ζωή για λίγο ξανάγινε δημόσια. Απ’ το χέρι μας είναι να κρατηθεί έτσι. 

Υ. Γ. Η εικόνα μου έφερε στο νου το στίχο “Στο δρόμο να ‘χουνε γιορτή…”