Για μια ντροπή και ένα απιθί

Λέξεις: Γιώτα Τεμπρίδου* 

Είμαι στο απιθί απ’ τα 18 μου. 20 χρόνια δηλαδή. Στη Φιλολογία δούλεψα πέντε χρόνια. Ως νέα διδακτόρισσα αλλά και ως 407. Είχα μαθήματα ειδίκευσης πάντα (ΓΣΓ), τελευταία είχα και ένα μεταπτυχιακό. 

Αυτά τα πέντε χρόνια είδα και έπαθα πολλά: Υπήρξε φορά που έμεινα 8 μήνες απλήρωτη. Υπήρξε φορά που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να γράψει τ’ όνομά μου στο πρόγραμμα και, για ένα ολόκληρο εξάμηνο, εμφανιζόμουν ως “συμβασιούχος ΕΔΒΜ”. 

Δεν ξέρω αν φταίει αυτό που μερικοί διδάσκοντες δεν μπόρεσαν ποτέ να μάθουν τ’ όνομά μου. Είδα διδάσκουσες ν’ αδυνατούν να εντάξουν το θηλυκό στον λόγο τους, παρότι το Τμήμα έχει εμφανώς περισσότερες φοιτήτριες από φοιτητές. Άκουσα διδάσκοντες να παραπονιούνται για το “χαμηλό επίπεδο”, λες και είναι αλλωνών δουλειά ν’ ασχοληθούν με το όποιο επίπεδο. 

Είδα μέλη ΔΕΠ να κάθονται σε θρόνο, να ψάχνουν αυλικούς, να νομίζουν πως (έτσι) θα κατακτήσουν τον κόσμο. Είδα κλειστά, θεόκλειστα, επτασφράγιστα σπουδαστήρια. Υποχρεώθηκα σε πολύ, υπερβολικά πολύ, ενίοτε σίγουρα όχι απαραίτητο ζουμ. 

Παρακολούθησα παιχνίδια εξουσίας και παιχνίδια εξουσίας. Είδα επιτηρητή να διώχνει φοιτήτρια από αμφιθέατρο επειδή κοίταξε, λέει, τα θέματα πριν της το επιτρέψει. Όταν βγήκαν επιτέλους στη φόρα οι παρενοχλήσεις φοιτητριών από καθηγητές, άκουσα διδάσκοντα να λέει πως “δεν είναι όλες οι καταγγελίες ίδιες”. Άκουσα κόσμο να μου εξηγεί πως είναι καλή η αστυνομία, θα έρθει να φροντίσει για τη δική μας ασφάλεια. 

Είδα έναν πρύτανη να καλωσορίζει τα ΜΑΤ στο πανεπιστήμιο και να χάνεται. Είδα πολλά μελή ΔΕΠ να στηρίζουν αυτόν τον πρύτανη.

Αυτά όμως δεν είναι τίποτα (!) μπροστά σε ό,τι είδα και έζησα τους τελευταίους μήνες. Είδα ΜΑΤ να εγκαθίστανται έξω απ’ τη ΣΘΕ. Είδα ματατζήδες να την αράζουν στα γρασίδια. Είδα τουρνικέ στο κτίριο διοίκησης, αύρα στο κάμπους, κλούβες εντός, εκτός και επί τ’ αυτά του κάμπους. Έφαγα δακρυγόνα ξανά και ξανά – σε χώρους του πανεπιστημίου. Είδα να απειλούν, να κυνηγούν, να τραυματίζουν, να λες πως θέλουν να σκοτώσουν φοιτήτριες και φοιτητές. Κόσμο να μην έχει τρόπο να φύγει απ’ τη βιβλιοθήκη, την αστυνομία να μην αναλαμβάνει την παραμικρή ευθύνη.

Ξεπλύματα…

Είδα διδάσκουσες ν’ αρνούνται να πάρουν θέση, να μην ακούν τις φοιτήτριες, να τις φιμώνουν. Διδάσκοντες ν’ απολαμβάνουν (!) το θέαμα (!), την κοσμητεία να κοιτάει απ’ την άλλη. Είδα να γίνονται συλλήψεις και προσαγωγές – σε χώρους του πανεπιστημίου. Άκουσα την αστυνομία να ισχυρίζεται πως δεν είδα τίποτα απ’ όσα είδα. Είδα τα ΜΑΤ να επιτίθενται σε χιλιάδες κατά τη διάρκεια συναυλίας και να λένε μετά πως δεν επιτέθηκαν. Άκουσα πώς είναι να φοβάσαι, να κλαις, να παθαίνεις κρίση πανικού. Να παθαίνεις πρώτη φορά στη ζωή σου κρίση πανικού – στο πανεπιστήμιό σου. Είδα ξεπλύματα και ξεπλύματα. Κατοίκους Αθηνών να εξηγούν πως το πρόβλημα με τη συναυλία είναι πως έγινε ανάμεσα σε δυο νοσοκομεία.

Εγώ ήθελα ένα πανεπιστήμιο όπου, αν κατέβαινε η θεία μου απ’ το χωριό, θα μπορούσε, αν ήθελε, να έρθει να παρακολουθήσει μια συζήτηση. Πάει όμως καιρός που ντρέπομαι. 

Με ρώτησαν πριν λίγους μήνες τι δουλειά κάνω και είπα πως ντρέπομαι γι’ αυτήν. “Μπάτσος είσαι;”, μου λένε, “Όχι, αλλά κάθε μέρα συνυπάρχω με τα ΜΑΤ”. Από τότε που ο πρύτανης άνοιξε τις πόρτες στο κακό, ντρέπομαι. Από τότε που βρέθηκαν δεκάδες να υπογράψουνε υπέρ του, ντρέπομαι. Απ’ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς που εκκένωσαν το Στέκι στο Βιολογικό, απ’ το Πάσχα που τοποθετήθηκαν τα ΜΑΤ στη ΣΘΕ, ντρέπομαι. 

Για όλα τα ψέματα που ειπώθηκαν και συνεχίζουν να λέγονται για την εκκένωση, το γκρέμισμα του στεκιού και τη μελλοντική χρήση του χώρου, για όλες τις φορές που έβρισαν, χτύπησαν, έστειλαν στο νοσοκομείο φοιτητές και φοιτήτριες, ντρέπομαι. Κατά πάσα πιθανότητα, οι υπόλοιπ@ διδάσκοντες/ουσες του Τμήματος δεν ξέρουνε πως ντρέπομαι. Πού να το ξέρουν άλλωστε: Στις συνελεύσεις δεν έχω θέση, τα colloquia συνεχίζουν μέχρι σήμερα να γίνονται από μακριά, σε διαμαρτυρία, πορεία, συγκέντρωση, δεν έτυχε (!) να συναντηθούμε ούτε μια φορά.

Εξεταστική χωρίς εξεταζόμενους!

Στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου (που, μετά τη διάλυση της συναυλίας και τ’ αστυνομικά όργια, συνεχίστηκε κανονικά) είχα τρεις επιτηρήσεις. Και από τις τρεις έφυγα στο πρώτο δεκάλεπτο. Ήρθαν τόσο λίγα άτομα να δώσουν που δεν χρειαζόμουν. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Στην εξέταση των δυο δικών μου μαθημάτων εμφανίστηκε ένας (!) φοιτητής – ο ίδιος και στα δύο. Έλειπε χρόνια στο εξωτερικό, ήρθε τώρα με σκοπό να πάρει πτυχίο, δεν ξέρω πώς ένιωσε μ’ αυτά που βρήκε. Καθώς εξεταζόταν στο ΓΣΓ 292, ακούγονταν απ’ έξω φοιτητικά συνθήματα, ετοιμαζόταν ένα πλήθος για πορεία. 

Ήθελα να του πω “πάμε κι εμείς”, μου το έχουν κάνει σαφές όμως πως, ως συμβασιούχα, έχω υποχρεώσεις φυσικά, αλλά από δικαιώματα μπα (και άρα καλό είναι ν’ αποφεύγω τις πρωτοβουλίες). Να γιατί βολεύει πολύ να λειτουργούν τα τμήματα με όλο και περισσότερ@ συμβασιούχ@, όλο και λιγότερα μέλη ΔΕΠ.

Για μένα ήταν ως εδώ. Η σχέση μου με το πανεπιστήμιο, εννοώ. Δεν αφήνω τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα φυσικά, αφήνω όμως τις σχέσεις εξάρτησης και τις αφήνω με χαρά. 

Σταματάω να περιμένω προκηρύξεις, να παριστάνω πως αντέχω την επισφάλεια, να υπομένω ένα απολύτως προβληματικό περιβάλλον. Αν η ντροπή έχει γίνει δεύτερη φύση μου, αν διστάζω να πω πού εργάζομαι, αν με πιάνει το στομάχι μου κάθε που μπαίνω στη Φιλοσοφική, αν με ανακουφίζει η σκέψη και μόνο ν’ απεμπλακώ απ’ αυτή τη συνθήκη, το πράγμα μιλάει από μόνο του: Για μένα ήταν ως εδώ.

* Η φωτογραφία τραβήχτηκε χθες απ’ την 109, όπου εξετάστηκε το ΓΣΓ 288 (με έναν φοιτητή καταλαβαίνετε τι γκράντε φινάλε βίωσα). Θα την πω “Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι”.

Η Γιώτα Τεμπρίδου είναι διδακτόρισσα της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ