Για ποια Ελλάδα μου μιλάς;

Την ώρα που οι ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια ήταν περισσότερες από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια οι εορτασμοί της εθνικής απελευθέρωσης μετατρέπονταν σε φεστιβάλ καταστολής και ανελευθερίας. Οι σχολιαστές στα τηλεοπτικά παράθυρα καταδίκασαν τους ταραξίες που κινήθηκαν εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων. Οι κυριακάτικες εφημερίδες που κυκλοφόρησαν εκτάκτως Σάββατο φιλοξενούσαν πλούσιο ρεπορτάζ για το παζάρι σχετικά με τις ημερομηνίες των εθνικών εκλογών…

Η σημαία μιας χώρας αποτελεί σύμβολο, σύμβολο ελευθερίας και εθνικής κυριαρχίας. Η ελληνική σημαία, για παράδειγμα, έχει το δικό της συμβολισμό. Μετά από δύο χρόνια που υφίστανται τις συνέπειες του σοκ χιλιάδες πολίτες αποφάσισαν να κρεμάσουν στα μπαλκόνια τους μία ελληνική σημαία με αφορμή την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821. Αυτός ήταν και ο μοναδικός τρόπος για να γιορτάσουν. Εορταστικές εκδηλώσεις δεν υπήρξαν και για ακόμη χρονιά η χώρα επέλεξε μία παρέλαση για να τιμήσει την ιστορία της. Αλλά και από τις παρελάσεις αποκλείστηκαν οι πολίτες, οι θέσεις ήταν κρατημένες για τους πολιτικούς και για τις αστυνομικές δυνάμεις.

Τι δείχνει κάποιος όταν κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι του; Τις περισσότερες φορές μπορεί και απολύτως τίποτα, μπορεί να το κάνει είτε από ρουτίνα είτε από υποκρισία. Ωστόσο φέτος μάλλον ο συμβολισμός ήταν υπαρκτός. Μέσα στις δυσκολίες της κρίσης, χιλιάδες πολίτες επέλεξαν να ανάψουν σηματοδότες πίστης σε κάτι. Σε κάτι άυλο, σε μία ιδέα, σε μία ελπίδα που τους έχει στερηθεί εδώ και καιρό. Το πολιτικό προσωπικό, όμως, φοβούμενο να κοιτάξει στα μάτια το εκλογικό σώμα και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του επέλεξε να αμαυρώσει μια εθνική επέτειο, απαξιώνοντας (ξανά) κάθε έννοια δημοκρατίας. Σκοινί, κάγκελα, τέσσερις σειρές αστυνομικών δυνάμεων και αναρίθμητες άνδρες της ασφάλειας επιστρατεύτηκαν για να προφυλάξουν τους «επισήμους» στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης…

Είναι ανατριχιαστικά λεπτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα μέτρα προστασίας των δημοκρατικών… θεσμών και σε άλλα ανελεύθερα φαντάσματα του παρελθόντος. «Μία χούντα δε χρειάζεται να είναι στρατιωτική, μπορεί να είναι και τραπεζική», γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου με τα λόγια του Σπύρου Μαρκέτου. Την ίδια στιγμή που η Αστυνομία μετατρέπει δια της απουσίας της τα ποδοσφαιρικά γήπεδα σε πεδία συγκρούσεων και κοινωνικών αναταραχών, ορθώνεται ως εμπόδιο στην ουσία της δημοκρατίας, στην έκφραση της λαϊκής βούλησης. Ίσως θα έπρεπε οι συγκεντρωμένοι στις παρελάσεις να φοράνε κουκούλες για να μπορέσουν να εκφράσουν τα αιτήματά τους…

29 Απριλίου, 6 Μαΐου, 13 Μαΐου; Πού θα κάτσει η μπίλια; Ποια ημερομηνία εξυπηρετεί καλύτερα το κάθε κόμμα; Αναλυτικά ρεπορτάζ στις κυριακάτικες εφημερίδες, ένα ξεδιάντροπο παζάρι χωρίς προηγούμενο με αντικείμενο την ύψιστη έκφραση του δημοκρατικού πολιτεύματος, τις εκλογές. Ένα δικαίωμα απαξιωμένο από τη χρόνια ανεύθυνη πελατειακή αντίληψη, τώρα κουρελιάζεται πλήρως σε μία ιστορική συγκυρία για τη χώρα από μερικούς πολιτικάντηδες και τη μιντιακή αυλή τους.

«Ο λαός πρέπει να μιλήσει», ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι των κομμάτων αναφορικά με την αναγκαιότητα των εκλογών αυτή τη στιγμή. Άραγε τι έχει να πει τώρα ο ίδιος λαός που δε ρωτήθηκε για τόσο κρίσιμες αποφάσεις αναφορικά με το μέλλον πολλών γενεών. Μπορούν να προσφέρουν κάτι σήμερα οι εκλογές πέρα από ενίσχυση της αστάθειας; Αν στο αποτέλεσμα αποτυπωθούν οι τάσεις των δημοσκοπήσεων, τότε η πολιτική αστάθεια θα χτυπήσει κόκκινο. Και η διαρκής αστάθεια εκτονώνεται στην καλύτερη περίπτωση με διορισμένες λύσεις, όπως η σημερινή που ακούει στο όνομα Παπαδήμος. Στη χειρότερη…