Για την αδράνεια των καιρών

της Αθηνάς Συκιώτη Εικόνα: Ελευθερία Καλπενίδου

Νιώθω έναν πολύ μεγάλο φόβο όταν πέφτω στη λούπα (χωρίς αρνητική ή θετική χροιά) της ενημέρωσης, τον φόβο του κινδύνου. Ψυχικά και σωματικά. Κάτι θα γίνει και θα βγω εκτός ελέγχου, λέω. Αν γνωρίζω τι γίνεται στον κόσμο ξέρω καλά ότι -προσωπικά- θα έχω δύο επιλογές: ή να αγωνιστώ μ’ όλη μου την ψυχή αγνοώντας κάθε εμπόδιο –με πιθανό ενδεχόμενο τον τραυματισμό ή και τον θάνατο– ή να αυτοκτονήσω. Μέχρι στιγμής η επιλογή που έκανα ήταν απλά να αγνοώ τη συνεχώς μετακινούμενη πραγματικότητα. Μετακινούμενη προς μία πολύ συγκεκριμένη καθοδική κατεύθυνση. Μόνο στη σκέψη ότι μπόρεσα να ζήσω έτσι φουντώνουν οι ενοχές, το μάτι βουρκώνει και το αγωνιστικό μου κομμάτι ρωτά με πάθος πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό. Φοβόμουν. Έτσι το ‘κανα. Ήταν μια συνειδητή επιλογή. Έβλεπα την επαναστατική μου τάση. Παρόλα αυτά αναγνώριζα ότι δεν είχα την ιστορική γνώση, ούτε την εμπειρία ζωής που θα με οδηγούσαν σε μία σωστή κριτική σκέψη. Έτσι κατέληξα ότι ήταν απλά η εφηβική φλόγα.

Ο Ρωμανός είναι στην ηλικία μου και έχει τα αρχίδια να κάνει το βήμα. Όποιο κι αν είναι αυτό, σωστό ή λάθος. Υπερασπίζεται σε βάθος τα πιστεύω του και τις ιδέες του με το πάθος που αρμόζει σ’ έναν 21χρονο. Εγώ τι κάνω; Εσείς τι κάνετε;

Είμαι μέρος της κοινωνίας χωρίς να είμαι. Της συγκεκριμένης κοινωνίας. Αν απολαμβάνεις τα αγαθά μιας ισορροπημένης κοινωνίας, οφείλεις να ανταποδώσεις συμμετέχοντας στην παροχή άλλων αγαθών ώστε εν τέλει να απολαμβάνουν όλα τα μέλη της κοινωνίας ποικίλα αγαθά.  Η κοινωνία στην οποία ζούμε λειτουργεί άκρως αντίθετα στην παρούσα φάση. Πώς πρέπει να αντιδράσω όταν στερούμαι αγαθά; Πόσο μάλλον δικαιώματα.. Να αγωνισθώ γι’ αυτά. Ε, γι’ αυτό λέω ότι δεν είμαι μέρος της κοινωνίας, ούσα όμως ταυτόχρονα.

Τυχαίνει να αντιμετωπίζουμε μια αδυσώπητη πραγματικότητα γεμάτη ανασφάλεια. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε, αλλιώς δεν είμαστε τίποτα. Ή μάλλον είμαστε ένα τίποτα. Μια ακόμα παθητική φιγούρα που περπάτησε στα σοκάκια μερικών πόλεων. Δε μιλώ για επανάσταση, ούτε για την αλλαγή του κόσμου από μονάδες. Μιλώ για ιδέες. Όλοι μας έχουμε ιδέες. Αν δεν τις εκφράζουμε και δεν τις υπερασπιζόμαστε απλά προδίδουμε τον εαυτό μας. Την καθολική υπόστασή μας. Πνεύμα και σώμα. Επίσης προδίδουμε τον εαυτό μας και στη περίπτωση που δεν τις προσαρμόζουμε στους καιρούς, στον νέο μας εαυτό -καθώς περνάει ο χρόνος και επέρχεται η ωριμότητα κι η αλλαγή. Εγώ έχω ιδέες και ματώνω για να τις εφαρμόζω στη καθημερινή μου ζωή. Παρόλα αυτά όσον αφορά την προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο έχω αποτύχει παταγωδώς. Γιατί απλούστατα είμαι δείλη. Ως έχουν τα πράγματα, οι ιδέες μου εναντιώνονται στο “σύστημα” και σε πολλά άλλα συστήματα. Όμως το τουμπεκί ψιλοκομμένο είναι ο δρόμος που ακολούθησα. 

Πώς επέτρεψα να προδώσω έτσι τον εαυτό μου; Και όχι μόνο έχω ιδέες και δεν τις εκφράζω, πολλές φορές δεν ασχολούμαι για να μην έχω ιδέες, γιατί φοβάμαι ότι αν τις εκφράσω με τον τρόπο που θέλω θα κινδυνεύσω. Με αποτέλεσμα να οργανώνω έναν υπερπολυτελέστατο μικρόκοσμο, τον οποίο απαρτίζουν δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι, που ενδεχομένως κάνουν το ίδιο. Και δεν φαίνομαι περίεργη. Φαίνεται απολύτως φυσιολογικός ο τρόπος που λειτουργώ. Άγομαι, σαν να είναι φυσιολογικός. Ο περισσότερος πληθυσμός αυτό κάνει. Κι έρχεται ξαφνικά ένα πλάσμα που αρνείται να θάψει μέσα του την ψυχή του και θέλει να την κοινωνήσει, παθιάζεται με τις ιδέες του και χτίζει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα πνεύματος. Και θυσιάζει, με κουράγιο και πίστη, το σώμα του γι’ αυτές και την υπόστασή του στη φυσική ζωή. Και ξυπνάς για λίγο απ’ την ζωούλα σου την καλοστημένη και λες -για αρχή- πω ρε πούστη γιατί μου το θύμησες; και προσπαθείς να συνεχίσεις την αδιάφορη, μες την πολυπλοκότητά της, ζωή σου. Αλλά κάτι σε τρώει. Κάτι σου φωνάζει ότι είσαι ζώο, ότι δεν σε εκφράζει αυτή η αδράνεια και η νωχέλεια ως προς αυτά τα θέματα. Ότι νιώθεις μηδενική την ύπαρξή σου. Δεν κοιμάσαι δυο βράδια. Δυο μήνες. Το ξεχνάς. Και ζεις ξανά στην ήρεμη ανέχεια που σου επιβάλλουν οι μάστερ.

Φτάνει μ’ αυτόν το σάπιο κύκλο. Κάνε το βήμα.

*Η Αθηνά Συκιώτη είναι 21 χρονών, ηθοποιός.