Για την πολιτική αλλαγή, το παράδειγμα της Γαλλίας μας εμπνέει

Λέξεις Νίκος Παυλίδης*

Πέφτουμε να κοιμηθούμε αποσβολωμένοι, τρομοκρατημένοι, απελπισμένοι, όχι μόνο από όσα μας δείχνουν στις ειδήσεις για την γιγάντια καταστροφή που συντελείται στην χώρα απ’ άκρου σε άκρο, από την πύρινη λαίλαπα, αλλά κυρίως από την ανικανότητα (μόνο;) της κυβέρνησης να συντονίσει το έργο της κατάσβεσης και την αδιαφορία της να σχεδιάσει σε βάθος χρόνου την αντιμετωπίσει του φαινομένου εδώ και μια πενταετία.

Και για να τα συγκαλύψει, λέει ψέματα. Παραδείγματα (όχι τα μόνα) η προοπτική ενίσχυσης των πτητικών μέσων πυρόσβεσης με αεροπλάνα και η προσπάθεια «νομοθετικής θωράκισης της πυρασφάλειας». Με όλα αυτά, αναβαθμίζεται από υποψία σε πεποίθηση, το ότι ίσως δεν είναι μόνο ανικανότητα, αλλά εγκληματική «επιμελής προετοιμασία» της επενδυτικής δραστηριότητας της όποιας ΤΕΡΝΑ, στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας.

Ξυπνάμε το πρωί, ανακουφισμένοι, γιατί η πύρινη λαίλαπα δεν χτύπησε την περιοχή μας και κάνουμε τον σταυρό μας, να δώσει ο Πανάγαθος, να συνεχίσει έτσι, μιας και από αλλού ελπίδα δεν έχουμε. Γιατί στην εγκληματική ανικανότητα της κυβέρνησης, προστίθεται η ανικανότητα της αντιπολίτευσης, να κρίνει, να σχολιάσει, να αντιπροτείνει, να δημιουργήσει εν ολίγοις την ελπίδα ότι μπορεί κάποιος άλλος πολιτικός οργανισμός, να αντιπαρατεθεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αντικατάσταση αυτής της ανίκανης και εγκληματικής κυβέρνησης. Όχι μόνο για το πρόβλημα των πυρκαγιών, αλλά για το σύνολο της καταστροφικής πολιτικής της.

Γιατί βέβαια ελπίδα δεν συνιστούν, παρά την σημασία που έχουν θετικά και αρνητικά, οι δηλώσεις πρώην πρωθυπουργών της «μπλε πολυκατοικίας».

Υπάρχει ελπίδα από το χώρο της αντιπολίτευσης;

Πως άραγε,  μπορεί να συνιστούν ελπίδα όσα συντελούνται στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Μπορεί να είναι αντιπολίτευση που εμπνέει ελπίδα σε κατεστραμμένους και οικονομικά πολίτες, το άγχος του προέδρου για το καθαρό πόθεν έσχες των επταψήφιων αποθεματικών του και το βάθος της πισίνας των ακινήτων του;

Μπορεί να συνεγείρουν σε αποτελεσματική αντιπολίτευση από όλο το κόμμα, οι εκρηκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των στελεχών του, ο φόβος αμφισβήτησης του νεοεκλεγέντος προέδρου απο τις κριτικές προς αυτόν και η διαδικασία δημιουργίας «κύκλου ασφαλείας του», με αιφνίδια «χομγουορκ αξιολόγησης» των βουλευτών ή με απειλές διαγραφών των εκτός κύκλου στελεχών;

Μπορεί να συμβάλουν στην ανάταξη από το τέλμα, συμπεριφορές στελεχών με σημαντική ιστορική διαδρομή και εμπειρία όταν «σέρνονται», είτε για μια θέση στην «επετηρίδα ανάδειξης στελεχών» του προεδρου, είτε σε μια “χύδην” αντιπαράθεση με αυτόν;

Πως μπορεί να ικανοποιηθεί η ανάγκη δημοκρατικής λειτουργίας του όλου κόμματος, εν όψη συνεδρίου, για να εξυπηρετηθεί η υποχρέωση, να προσανατολιστεί σε ένα πλατύ, σταθερό και αποτελεσματικό άνοιγμα στην κοινωνία, όταν η συζήτηση για μέτρα βελτίωσης σε αυτήν την κατεύθυνση εκσφενδονίζεται «εις το πυρ το εξώτερον» και αντικαθίσταται από την προσπάθεια κατάργησης οργάνων και οργανώσεων, επειδή δεν εφαρμόστηκαν μέτρα μέχρι τώρα;  Ακριβώς όπως με την «Αυγή» και το «Κόκκινο».

Και μαζί, τα ερωτηματικά που προκαλούν δηλώσεις του κ. Κασσελάκη για την κυβέρνηση και το έργο της με περιεχόμενο «οικουμενικής συναντίληψης» και «υποβοήθησης με κριτικές παρατηρήσεις» και η υπόνοια ότι ο γνωστός αγνώμων και διαπρύσιος υποστηρικτής του προέδρου, στις σχέσεις του με τον Γεωργιάδη λειτουργεί ως «μπροστινός του προέδρου».

Ο λαϊκισμός και οι αντιπολιτευτικοί κρωγμοί

Δεν συνιστά ελπίδα, ούτε η διαδικασία ανάδειξης αρχηγού στον παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό χώρο, τόσο με τον τρόπο που γίνεται (χωρίς ενιαίες πολιτικές δεσμεύσεις προοπτικής), όσο και με την πιθανότητα να αναδείξει πρόεδρο, που μέχρι χθες σερνόταν στο άρμα της κυβέρνησης.

Δεν συνιστά ελπίδα, επίσης, η αναμονή της ωρίμανσης των συνθηκών (απο μόνες τους άραγε;), για την όποια αλλαγή.

Και φυσικά, απριορι δεν συνιστά ελπίδα η ακροδεξιά. Γιατί πουλάει φούμαρα αντιπολίτευσης, επιστολές του Χριστού (θεέ μου σγχώραμε), μίσος και φονικά ένστικτα, δίνοντας ταυτόχρονα σωσίβιο στην πολιτική της κυβέρνησης, όπου χρειαστεί.

Στην ανυπαρξία όμως άλλης αντιπολίτευσης, ο λαϊκισμός και οι αντιπολιτευτικοί κρωγμοί, μπορεί να φαντάζουν ως ελπίδα σε απελπισμένους, ότι θα τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της απελπισίας τους, πραγματικοί ή φανταστικοί και εύκολα στοχοποιούνται οι δεύτεροι. Ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν αλλά και τώρα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού, ότι σε εμάς δεν θα συμβεί.

Στον αντίποδα όλων αυτών, ελπίδα συνιστούν δηλώσεις ενέργειες και πράξεις, που αναδεικνύουν την κοινή στάση και προοπτική της προοδευτικής παράταξης, όπως οι ημερίδες ινστιτούτων που συζήτησαν το θέμα, έστω και εξωθεματικά και η κοινή στάση της αντιπολίτευσης στην συζήτηση για τις παρακολουθήσεις. Αυτό όχι μόνο γιατί καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις ως η ελπιδοφόρα προοπτική από συντριπτικά ποσοστά των πολιτών, αλλά και γιατί συγκεντρώνει τα μανιασμένα πυρά της κυβέρνησης και του φιλικού της τύπου.

Δυστυχώς όμως προς το παρόν αποτελούν μεμονωμένες πράξεις και όχι σχεδιασμένη και εκτελεσμένη με συνέπεια πολιτική πρακτική. Ας ελπίσουμε ότι στο άμεσο μέλλον, θα πάψουν να είναι έτσι, δίνοντας υπόσταση στις δηλώσεις ότι «το παράδειγμα της Γαλλίας, μας εμπνέει». Αν μάλιστα συντονιστούν με την προσπάθεια συγκρότησης της κοινωνικής αντιπολίτευσης, είτε από αφορμή αυθόρμητες κοινωνικές αντιδράσεις, είτε σαν αποτέλεσμα συγκροτημένης δράσης οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή (και) οργανώσεων κοινωνικής παρέμβασης, τότε ίσως δημιουργηθούν συνθήκες  επανάληψης γεγονότων του πρόσφατου παρελθόντος (πχ αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα,  αγανακτισμένοι) και των πολιτικών εξελίξεων που «γέννησαν».

*Ο Νίκος Παυλίδης είναι ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει διατελέσει μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, μέλος του Οργανωτικού Γραφείου και υπεύθυνος οργανωτικού για τη Β. Ελλάδα και γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Α Θεσσαλονίκης.