Για το Νίκο

Λέξεις: Πολυξένη Αδάμ Βελένη

Τον γνώριζα πολλά χρόνια πριν. Κάποτε τόλμησα να του στείλω, μέσω της κοινής μας φίλης, της Σάντυς, για πρωτοχρονιάτικες ευχές κάποια στιχάκια που σκάρωνα.

Και όχι πολύ αργότερα, μια άνοιξη σαν και τώρα, χτύπησε το τηλέφωνό μου για να με ρωτήσει αν θα ήμουν σπίτι για να μου φέρει τη μουσική που τα έντυσε. Καθίσαμε στον κήπο, εκείνος αγκαλιά με τη Μπιάνκα, τη γάτα μου, ο μεγάλος μου γιος να τρέχει να φέρει ποτήρια για τσίπουρο, ο μικρός να έχει χαζέψει που έβλεπε το είδωλο μπροστά του.

Και το άκουσμα του ντέμο σφραγίστηκε, πριν καν γίνει η εγγραφή στο στούντιο, με κάμποσα τσιπουράκια και χαρούμενα σχόλια κι ενθουσιασμό από μέρους μου, καθώς λίγο μετά μου είπε ότι του φαινόταν κατάλληλοι οι στίχοι για την ταινία της Αλεξάνδρας που γύριζε στη Νίσυρο. Κι αναπάντεχα ήρθε το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ. Έτσι, απλά κι αβίαστα μέσα από φιλικές αγαπησιάρικες κουβέντες και πολλά γέλια.

Νίκο μου, έτσι σε γνώρισα κι έτσι ήσουν πάντα. Ο δικός μας ο κοντινός μας άνθρωπος, ο γνήσιος καλλιτέχνης, που παρέμεινες, όμως, πάντοτε βαθιά ανθρώπινος κι απλός. Αυτός που μπήκες στα σπίτια και τις ζωές όλων μας με την ίδια ευκολία που μπαίνει το δροσερό αεράκι κι ανακουφίζει τις ανάσες μας. Αυτός που ήπιαμε τα τραγούδια σου και ξεδιψάσαμε σαν το γάργαρο νερό.

Αυτός που βρισκόταν πάντοτε μαζί μας στις χαρές μας, στις μνήμες αλλά και τις αναμνήσεις μας. Αυτός που έδινε από το περίσσευμα της αγάπης του για τα πράγματα και τη ζωή. Αυτός που θα μείνει για πάντα στη σκέψη μας και θα συντροφεύει με τον ίδιο απαράμιλλο, ζεστό, και συνάμα μεστό, τρόπο κι άλλες γενιές για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη.

…Ακόμη, ωστόσο, αναρωτιέμαι γιατί έφυγες νωρίς…

Ασπρόμαυρη ταινία – Ένα τραγούδι που δεν πρόλαβε να τραγουδήσει

Για τον Νίκο Παπάζογλου

Κάθε φορά που φεύγει ένα σμήνος μαυροπούλια ανοίγονται οι ουρανοί και φλέγεται η πούλια μαραίνονται οι τριανταφυλλιές λιώνουνε τα κρίνα ανεμοδέρνονται οι φτελιές φορώντας κρινολίνα κι αρχίζουν να χορεύουνε στης γης την παραζάλη φτερούγες να μαζεύουνε πίνοντας πορτοκάλι κι έρχεσαι σαν το όνειρο ζεστός σαν οπτασία τυλίγεσαι τριγύρω μου ασπρόμαυρη ταινία κι όλα στροβιλίζονται στης ερημιάς τη χάρη θυσιάζοντας απάνθρωπα μια βόλτα στο φεγγάρι. Μη μου θυμίζεις μάτια μου Αυτά που είχαμε πει Μη μου τα σέρνεις πίσω μου Τα έχω απαρνηθεί Κάθε φορά που έρχεσαι σαν δώρο στ΄ όνειρό μου ροδίζει η ψυχούλα μου γλυκαίνω τον καημό μου αστράφτουνε οι ουρανοί τρελαίνονται οι ελπίδες ανάβουνε τα κύτταρα τροφή για καταιγίδες κι αρχίζουν να παλεύουνε Έρωτας και Ζωή τον κόσμο να παιδεύουνε με κόντρα τυπική Κι όλα χαμένα κι άδικα χωρίς μια παρουσία σκαρώσαμε επανάσταση χάσαμε την ουσία Μη μου θυμίζεις μάτια μου Αυτά που είχαμε πει Μη μου τα σέρνεις πίσω μου Τα έχω απαρνηθεί

* Η Πολυξένη Βελένη είναι διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης και στιχουργός του τραγουδιού “Στιγμές” του Νίκου Παπάζογλου