Για το Στέφανο και για το Σύριζα ο λόγος

Λέξεις: Στράτος Σαφιολέας

Συγχαρητήρια στον Στέφανο Κασσελάκη. Και τώρα επιτέλους μπορώ να γράψω δυο κουβέντες για τον ΣΥΡΙΖΑ: Ξεκινάω με δύο “disclaimers”: Πρώτον, καταλαβαίνω πως η σημερινή ημέρα βρίσκει κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ πολύ στενοχωρημένους. Και κάποιους πολύ ευχαριστημένους. Σέβομαι την στενοχώρια αυτών που καλώς ή κακώς είχαν επενδύσει στην συγκεκριμένη υποψήφια, και αυτών που έχουν πιστέψει σε αυτόν τον κομματικό χώρο, και εργαστεί για αυτόν και είναι απογοητευμένοι.

Δεύτερον, δεν γνωρίζω εκ’ των έσω απολύτως τίποτα. Συχνά, η απόσταση αυτών που βλέπουμε, από αυτά που συνέβησαν είναι πολύ μεγάλη. Θα μάθουμε σύντομα. Πάμε: 1/ Στα Αγγλικά λένε: “It was Achtsioglou’s to lose” – δηλαδή, αυτή την εκλογή την έχασε η Αχτσιόγλου. Όταν ξεκίναγε η διαδικασία διαδοχής ήταν το αδαφιλονίκητο φαβορί. Ενάμιση μήνα πριν, τα ποσοστά ήταν υπέρ της. Μέχρι και δύο εβδομάδες πριν η παράσταση νίκης την έβγαζε πρώτη με διαφορά. Προσωπικά, μου έδινε διαρκώς την αίσθηση, πως ανέμενε δικαιωματικά την “στέψη” της. Ξέρω, σε μερικούς ακούγεται άδικο πως έχασε. Θα σας πω τι σίγουρα δεν είναι άδικο: η δοκιμασία της εκλογικής διαδικασίας. Αν δεν μπορείς να κερδίσεις έναν νεοεμφανιζόμενο, άπειρο, υποψήφιο, με αδύναμο πολιτικό λόγο, και αμφίβολη στήριξη από το κόμμα και τα ΜΜΕ, πώς ακριβώς θα κερδίσεις τον εγκατεστημένο και ρωμαλέο μηχανισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας; Η εκλογική διαδικασία είναι αδυσώπητη, σκληρή, άδικη, αλλά αυτό είναι το παιχνίδι. Αν δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις σε αυτό, καλό είναι να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Δεν γνωρίζω καθόλου την Έφη Αχτσιόγλου. Μπορεί να είναι φανταστικός άνθρωπος, εξαιρετική στη δουλειά της, αλλά στον αγωνιστικό χώρο απέτυχε. Δύο φορές. 2/ Είναι τραγική η απουσία της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Το λέω, με αφόρητη στενοχώρια, και έχοντας πολλούς φίλους δημοσιογράφους. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να υπάρχει υποψήφιος στο κόμμα της αντιπολίτευσης και να μην υπάρχει ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ρεπορτάζ για αυτόν; Δε μιλάμε για κανένα τρομερά δύσκολο ρεπορτάζ, πχ να παρουσιάζει τι σκέφτονται στον κύκλο του Putin μετά τον Prigozhin, να πρέπει να έχεις καλλιεργήσει πηγές για χρόνια, να ξέρεις την πολιτική ιστορία της χώρας, να ξέρεις τη γλώσσα, να διακινδυνεύσεις τη ζωή σου. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ζούσε στην ΑΜΕΡΙΚΗ για όνομα Θεού! Πώς πήγε ο Κασσελάκης στο Wharton; Ποιος έδωσε την υποτροφία; Γιατί την έδωσε. Στη Goldman Sacks σε τι projects εργάστηκε; Πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν project managers και συνάδελφοι; Τι ακριβώς είναι η εφοπλιστική επιχείρηση; Ποιες είναι οι δραστηριότητες της, ακριβώς; Ενάμιση μήνα, δεν βρέθηκε ένα ΜΜΕ να κάνει οργανωμένο ρεπορτάζ σε μια χώρα που όλα τα στοιχεία υπάρχουν προσβάσιμα, αρκεί να τα ψάξεις. 3/ Και πάω στο αφήγημα. Προφανώς δεν ξέρω τίποτα για τον άνθρωπο. Έχω όμως σχέση με τις ΗΠΑ από το 1990. Έχω κάνει το μάστερ μου και το διδακτορικό μου και έχω πάρει υποτροφία και έχω πάρει δουλειές και έχω χάσει δουλειές, πηγαινοέρχομαι, εργάζομαι, έχω φίλους και γνωστούς που έχουν διαπρέψει στην Αμερική και επιστρέψει στην Ελλάδα ή παραμένουν εκεί και συνεχίζουν. Θα το πω λοιπόν: το αφήγημα του Στέφανου Κασσελάκη δε μου “κολλάει” ακριβώς. [Αλλά θα διευκρινήσω στο σημείο 4] Στο Wharton δεν μπαίνεις έτσι. Εφοπλιστής δεν γίνεσαι έτσι. Και αν γίνεις, και είσαι τέτοιο υπέρλαμπρο άστρο, σε ξέρουν. Δε γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένα δημοσίευμα σε ένα σοβαρό μέσο, που να τον αναφέρει, μια συνέντευξη, μια παρουσία σε ένα σημαντικό συνέδριο, μια παρουσία στην Αμερικανική επιχειρηματική ελίτ. Και κυρίως, δε γίνεται να είσαι στα 35, “up and coming” εφοπλιστής στα ντουζένια σου, και αντί να συνεχίσεις την τροχιά σου και να πας για δισεκατομμυριούχος, τα παρατάς για να έρθεις στην Ελλάδα. Παρεμπιπτόντως, ξέρουμε πολιτικούς οι οποίοι παρά τις συγκλονιστικές αντιξοότητες, ξέφυγαν από τη σκοτεινή μοίρα τους, και διακρίθηκαν, και άφησαν αποτύπωμα στην Ιστορία: Bill Clinton. Barak Obama. Joe Biden. Δεν ήρθαν ούτε από χρήματα. Ούτε από “σπίτια”. Ούτε από πάτρονες. ΑΛΛΑ ξέραμε αρκετά για όλους. Το αφήγημά τους, απρόσμενο μεν, αλλά ευδιάκριτο δε, σε κάθε νίκη και κάθε ήττα. 4/ Λέει κάποιος: “Γιατί η αμφισβήτηση; Κόβεις το χέρι σου για τα πιο πάνω;” Ξέρω-γω, όχι, δεν το κόβω. Αλλά θέλω τις απαντήσεις. Είναι γεγονός πως η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία του, και την πιστώνεται. Έτρεξε μια αποτελεσματική καμπάνια, και εξέπεμπε μια αυθεντική ζεστασιά στην επαφή του με τον κόσμο. Αυτό είναι μια ποιότητα που καταγράφηκε. Η Αχτσιόγλου δεν την έχει. [Στο μεταξύ, και ο Σημίτης δεν την είχε, αλλά είχε άλλες ποιότητες].

Αύριο είναι η επόμενη μέρα. Είναι λογικό ο Κασσελάκης να έχει μια περίοδο χάριτος, ας πούμε μερικών μηνών. Μετά θα κριθεί στη βάση της ικανότητάς του να χτίσει ένα στιβαρό κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης. (Και είναι επείγον να υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα στη χώρα, ανεξάρτητα από το αν κανείς υπστηρίζει ή όχι την κυβέρνηση). Εγώ, θα περιμένω με ενδιαφέρον και υπομονή, και μακάρι ο Στέφανος Κασσελάκης να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που έδωσε και τις προσδοκίες όσων τον ψήφισαν.

ΥΓ.1 Για τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που είναι θυμωμένοι, έχω να πω το εξής: στην Ελλάδα πήγαμε από το 2015, όταν κοντέψαμε να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε δύο εκλογικές νίκες και στην εκλογική ήττα του 2019. Κατά τη γνώμη μου το 2019 ήταν μια πελώρια ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η ευκαιρία να κάνει έναν αναστοχασμό, έναν επαναπροσανατολισμό προς την κοινωνία, και να εκφράσει τις ανάγκες της. Από το 2019 μέχρι σήμερα περάσαμε μια αδιανόητη πανδημία και μπαίνουμε ξεκάθαρα στην οξεία κλιματική κρίση. Αυτή είναι η εποχή του αιτήματος του “δημόσιου αγαθού”. Μεταξύ της απουσίας αυτοκριτικής για την σύμπραξη με τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο, την αντιπολίτευση του τύπου “Μητσοτάκη-γ@μιέσαι, την τετράχρονη ταλάντωση μεταξύ δυσφορίας και ανοχής στον Πολακισμό, με τα θολά μηνύματα για τον εμβολιασμό και την εγκληματική εισβολή στην Ουκρανία, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σήμερα εδώ. Αλλά δεν είναι ένα πελώριο μυστήριο. Διότι η ζωή προχωράει “χωρίς να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία” που λέει και ο ποιητής.

ΥΓ.2 Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Θα μπορούσε όμως να εξελιχθεί και σε σχηματισμό, που θα απευθυνθεί σε ψηφοφόρος όλων των κομμάτων. Θα μπορούσε να καταγγέλλει την πολιτική, χωρίς πολιτικό λόγο. Όσοι νόμιζαν πως το “κρατίδιο” θα σταματούσε τον Κασσελάκη, δε θυμόντουσαν πως ο Trump κέρδισε την σαφώς πιο στιβαρή και έμπειρη Clinton, λέγοντας απίθανες βλακείες όπως “θα χτίσω ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και θα το πληρώσει και το Μεξικό” και “αν σκοτώσω ένα άνθρωπο στην πέμπτη λεωφόρο δε θα χάσω ούτε μια ψήφο.” Και δικαιώθηκε. Θέλω να πω, αν ο κόσμος δεν εκφραστεί από την πολιτική, θα εκφραστεί από τη μη-πολιτική. Και αυτό αφορά όλα τα κόμματα.

*Ο Στράτος Σαφιολέας είναι σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας