Για το Θέατρο Εμπρός

Μπορεί να μην ζω στην Αθήνα, να μην μπορώ να βιώσω τη χαρά και το φως που εκπέμπει ένας χώρος σαν το ελεύθερο Θέατρο Εμπρός στη γειτονιά, στην πόλη, αλλά αυτός είναι ο λόγος που με αγγίζει πέρα από την πολιτική στάση και αντίληψη. Αισθάνομαι στη Θεσσαλονίκη τέτοιους χώρους να λείπουν, ενώ τους ψάχνουμε, τους θέλουμε, τους έχουμε ανάγκη. Πλέον η Κυβέρνηση έχει ανοιχτό πόλεμο και εμμονή με τους χώρους πετυχημένων κοινωνικών εγχειρημάτων και το μέλλον άμα δεν ενεργοποιηθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι από οπουδήποτε θα είναι τσιμεντωμένο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες εκκενώσεις έγιναν σε ζωντανούς χώρους με τον ίδιο τρόπο, ξημερώματα με τσιμεντώματα. Χώρους που προσέφεραν στους συνανθρώπους μας τραβώντας και χαράσσοντας το δρόμο της αλληλεγγύης και της προσφοράς.

Η περίπτωση του Εμπρός αποτελεί μια ρωγμή στο ταξικά δομημένο κυρίαρχο πολιτιστικό σύστημα. Φιλοξένησε 400 διαφορετικά θεατρικά έργα σε περισσότερες από 2.000 παραστάσεις με ελεύθερη είσοδο για τους θεατές. Στον ελεύθερο χώρου του Εμπρός έπαιξαν μουσικοί, συγκροτήματα, καλλιτέχνες παρουσίασαν τα έργα, τα βιβλία τους, έγιναν συζητήσεις και διαλέξεις. Ο παρατημένος επί πενταετία χώρος από το 2011 και έκτοτε φωτίστηκε και ζωντάνεψε. Πέρα από την ουσία, το περιεχόμενο των παραστάσεων, των εκδηλώσεων, το Εμπρός αποτελεί μια από τις λίγες πηγές-παραδείγματα που και στον τύπο, δηλαδή στις πρακτικές, στους τρόπους παρουσιάζει κάτι αντίθετο, αντίπαλο στα σύγχρονα προϊόντα, ακόμα και τέχνης, της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η ελεύθερη είσοδος, η φιλοξενία, η λήψη των αποφάσεων μέσω ανοιχτών συνελεύσεων είναι μικρές ή μεγάλες κοιτίδες σε ένα κόσμο με διπλές ταρίφες και ενοικιάσεις με την ώρα.

Η αστυνομία ήθελε να το βρει άδειο και ως προς την ώρα, ξημερώματα και ως προς το διάστημα, αφού το εμπρός σε λίγο καιρό θα ξεκινούσε πάλι τις δραστηριότητές του. Κλασική τακτική που ακολουθείται από κυριολεκτικό χτίσιμο. Είχαν ξεκινήσει φαίνεται οι αντίθετες φωνές και οι διαφωνούντες με τις πρακτικές και τους χειρισμούς της κυβέρνησης να πιάνουν τόπο και τα ποσοστά έπεφταν, το κύρος της αστυνομίας είχε πληγεί μετά τα Γλυκά Νερά και το έδαφος έπρεπε να ξανακερδηθεί. Γι’ αυτό στον πάντα εύκολο στόχο που έχει εξαρχής στιγματιστεί ως το κακό που θα πατάξουν και θα το ρουφήξει η σκούπα νέας τεχνολογίας, τους κακούς αναρχικούς και κομμουνιστές μπόρεσαν να ξεσπάσουν εύκολα. Και για να μη χαθεί η τιμή τους, αλλά και να μας ξυπνάνε, να μην χαλαρώσουμε και νομίζαμε ότι τελειώσαμε με τις εκκενώσεις. Τι κι αν μέσα στεγάζονται όνειρα, ηθοποιοί βρίσκουν το σανίδι που αναζητούν χρόνια, σκηνοθέτες βλέπουν τις συλλήψεις τους να γίνονται παράσταση, τι κι αν άνθρωποι που θέλουν να δουν θέατρο και δεν μπορούν, έχουν την ευκαιρία να χαρίσουν το ζεστό τους χειροκρότημα ; Και εκτός από το Εμπρός που συνιστά ουσιαστικά την επανέναρξη των τακτικών τους, επειδή πάνε μαζί με την κοινωνική κίνηση και δραστηριοποίηση, τι κι αν μέσα σε μια κατάληψη κοιμούνται παιδιά που θα έμεναν στο δρόμο;

Διαβάζω, επίσης, ότι το κτίριο ακριβώς επειδή συνιστά ένα από τα πρώτα τυπογραφεία της εφημερίδας Εμπρός, χτισμένο το 1930 έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο και το τσιμέντωμα της εισόδου και των παραθύρων είναι παράνομο. Το αρμόδιο υπουργείο αφού πρόκειται περί σύγχρονου μνημείου είναι το Πολιτισμού το οποίο δήλωνε ότι δήθεν δεν γνώριζε για την εκκένωση της αστυνομίας. Περίσσεψε τσιμέντο από την ακρόπολη μάλλον.

Όταν δεν υπάρχει δισταγμός για τέτοιες κινήσεις, είναι πολύ πιθανόν αυτή η πρακτική πέρα από τα επικοινωνιακά οφέλη, τα άμεσα και τα έμμεσα, δηλαδή την ‘’νίκη’’ έναντι των αριστερών αλλά και την παύση δράσεων αντί-κουλτούρας αντίστοιχα, να έχει και άλλο σχεδιασμό από πίσω. Να μην απορήσουμε αν το κτίριο που στέγαζε το Εμπρός πλέον στέκει παρατημένο και εγκαταλελειμμένο μέσα στα τσιμέντα, όπως έστεκε επί πενταετία πριν το 2011 ή πιάσει όλως τυχαίως κάποια πυρκαγιά και χαρακτηριστεί από το κράτος ως βρωμιά ή απειλή, ώστε να ανοίξει η κερκόπορτα για να δοθεί σε κάποιον ιδιώτη κοψοχρονιά για να γίνει parking.