Για τον φίλο που λείπει
Δεκαπέντε χρόνια σήμερα χωρίς το Χρήστο.
Γνωριστήκαμε με τον Χρήστο όταν ήταν στη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. σπουδάζοντας την τέχνη του και συγχρόνως δημοσιογραφούσε, κάτι που αγαπούσε πολύ. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω, να πιστέψω, να παραδεχτώ -ούτε και τώρα βεβαια τό έχω καταφέρει – πώς ενας νέος, αξιόλογος, ταλαντούχος, άνθρωπος μπορεί να χαθεί ξαφνικά.
Δεν θα μιλήσω για απώλεια, έχω ασκηθεί σε αυτές και αρχιζω να καταλαβαίνω τι εννοεί η Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ όταν λέει “…δε θέλω να έχω τίποτα που όταν το χάσω θα πονάω από την έλλειψη του”. Αν και η λέξη νοσταλγία περιέχει τη λέξη άλγος=πόνος αφήνω να βυθιστώ στη νοσταλγία για τον Χρήστο.
Πανάκριβος φίλος, συντροφικός, γλυκός… Ανεκτίμητος συνάδελφος. Αγαπουσε πολυ την Πειραματική Σκηνή. Ευτύχησα να παίξω μαζί του και πιο πολύ ευτύχησα να μοιραστώ πολυ συχνά το ίδιο καμαρινι μαζί του. Η κατάσταση “καμαρίνι” είναι δύσκολο να περιγραφεί. Είναι ο,τι πιο προσωπικό στη ζωή των ηθοποιών. Χαιρομαι που έγινε!
Πριν από λίγες μέρες μιλούσαμε για τον Χρήστο με εναν αλλο αγαπημένο φίλο και μου ειπε “ξέρεις τι μου έδινε ο Χρήστος; εμπιστοσύνη..”. Είχε ήθος και ευγένεια ψυχής και λαμποντα πολιτισμό.
Δεν θέλω αυτό το κειμενο να είναι μια λιτανεία από “θυμάμαι” αλλά είναι μάλλον αναπόφευκτο. Έτσι θυμάμαι φεγγοβόλες στιγμές! Το “όνειρο καλοκαιρινης νύχτας”, το “Κατω από το Γαλατόδασος”, τον “Κύκλο με την κιμωλία”, το “Κονσέρτο Τζίλι”, τον “Θεατροποιό” κι άλλα, κι άλλα υπέροχα κι αγαπημένα.
Επίσης κρατώ με ζήλο χειρόγραφα κείμενα του που τα παρέδιδε στην εφημερίδα πάντα με το άγχος του χρόνου γιατί πάντα είχε πρόβες και παράσταση και πρόβες για το επόμενο εργο και οι φίλοι και το διάβασμα και τα κοινωνικά μας και”αχ! δε θα το ξανακάνω αυτο, μη μ’ αφήσετε να το ξανακάνω” και γέλια, γελια γελια και πάλι ακριβώς τα ιδια από την αρχή!!
Κυλάω σε άκρατο συναισθηματισμό αλλά και αυτό αναποφευκτο. Ο Χρήστος είχε Γνώση και γνώσεις. Ήταν γεναιόδωρος και γεναιόψυχος. Ευφυής και πολιτισμένος. Με χαρισμένο θείο δώρο την φωνή του. Ο Χρήστος μπορούσε να με παρηγορήσει για τις απώλειες, για το στένεμα των περιθωρίων…. για την “ανορεξια της ύπαρξης”.
Αν μπορούσα να σου γράψω θα σου ελεγα πόση ευγνωμοσύνη αισθανομαι για τον φεγγοβόλο μας περίπατο και την συντροφικη σου φιλία…Να θυμασαι πάντα τη Τζακαράντα, το δέντρο με τα μωβ μάτια! Εγώ λυπάμαι που δεν πρόλαβα να κεντήσω ένα μαξιλάρι να σου το χαρίσω και να σου πω “κοιμήσου Χρήστο μου γλυκά”.
*Ο Χρήστος Αρνομάλλης έφυγε από κοντά μας στις 25 Ιανουαρίου 2002.
