Για τον Λαυρέντη: Πατρίδες που έγιναν φωτιά
Θα τα λέμε πάντα, στο δικό μας επισκεπτήριο.
*Γραμμένο μετά τη συναυλία – αφιέρωμα στο Μάνο Ελευθερίου
Το αεράκι σε αγγίζει γλυκά, νιώθεις τη φιλοξενία του. Αντιλαμβάνεσαι την ανάγκη του να σε συντροφεύσει για όσο διαρκέσει αυτή η βραδιά με τα πολύχρωμα φώτα και τους πολύκροτους στίχους.
Εκείνους του Μάνου, τους τόσο χειροποίητους και ακριβούς, που είχαν βέβαια τη δύναμη να τραγουδιούνται σε κάθε χείλος, να κοσμούν κάθε ψυχή, να σημαδεύουν πολλά χρόνια. Χρόνια σαν τριαντάφυλλα.
Κυλούσε η βραδιά και ο Μάνος, καθισμένος σταυροπόδι και με το χέρι να στηρίζει το πηγούνι του κοιτούσε σκεπτικός. Ίσως και να χαμογελούσε.
Σε εκείνο το σεργιάνι βρήκαμε τους εαυτούς μας, τους αγκαλιάσαμε τρυφερά και ζητήσαμε ακόμα πιο πολλά από όσα είχαμε ζήσει. Δεκαετίες τώρα αυτό δεν κάνουν άλλωστε αυτοί οι μεγάλοι;
Ο Μάνος και ο Λαυρέντης, γενιές και γενιές τις πήραν από το χεράκι, τις περπάτησαν, πήραν μαζί του καιρού τ’ αλφαβητάρι και ζήτησαν παρέα τα μεγάλα τα κυνήγια.
Κρύο πρωινό, απότομο, μουχλιασμένη γεύση στο στόμα, σα να μασήσαμε ξαφνικά βρεγμένα τσιγάρα, σάπια φρούτα στα τελάρα. Στο βραχνό αυτό πρωϊνό μια σκέψη μονάχα να ξετρυπώνει «και νοσταλγώ, πώς να στο πω» εσάς που ξέρατε όσα η καταιγίδα, που ρίχνατε λάδι στη φωτιά για να ξυπνάτε συνειδήσεις, να δημιουργείτε όνειρα.
Παίξατε πάνω στη σκηνή ρόλο πρωταγωνιστή.
Εσείς που είχατε πάντα ανακωχή με τη φωτιά και τη βροχή.
Ώρες περίεργες, ανασταίνουν μνήμες και στιγμές, μα αυτό το σαράκι, το μεράκι για εσάς δεν θα φύγει ποτέ. Από τα δικά σας τα χέρια κρατιόμαστε ακόμα όλοι σαν παιδιά, περιμένοντας να δώσετε το σήμα για να μεγαλώσουμε.
Και όσο μεγαλώνουμε εμείς, μεγαλώνετε και εσείς. Μέσα μας.
Θα τα λέμε πάντα, στο δικό μας επισκεπτήριο.
