Για τον Μάκη…

Δεν ξέρω γιατί αυτή τη στιγμή στέκομαι στο πληκτρολόγιο, δεν ξέρω γιατί υπάρχει τόση μεγάλη ανάγκη να γράψω, και δεν ξέρω αν πρέπει. Υπήρξα θύμα bullying στο Γυμνάσιο, τα περιστατικά ήταν δύο και με έχουν σημαδέψει μέχρι σήμερα.

 Το μόνο που θυμάμαι είναι 5 κορίτσια, εμένα να κοιτάω κάτω και να είμαι κολλημένη στα κάγκελα και την μία εξ αυτών να μου φωνάζει και να με φτύνει. 

Πέραν αυτού του περιστατικού χαραγμένη ακόμη στο μυαλό μου είναι η έκφραση “δες πόση κυτταρίτιδα έχει” η οποία μέχρι σήμερα με ακολουθεί τους καλοκαιρινούς μήνες που αποχωρίζομαι τα καλσόν και τα πόδια μου είναι γυμνά στην θέα των άλλων. 

Καμία φορά ξέρετε ασκούμε bullying χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αρκεί ένα απλό βλέμμα κακίας για να προσβάλλουμε κάποιον και πείτε πως εμείς είμαστε σε μία ηλικία που δεν το λογαριάζουμε, ή πείτε πως εμείς αισθανόμαστε τόσο όμορφοι μέσα μας που δεν μας ενδιαφέρει πως θα μας δουν οι άλλοι. 

Αλλά τα μικρά παιδιά; 

Πώς μπορεί να εκλάβει ένα μικρό παιδί τον κοινωνικό στιγματισμό; Και από την άλλη εκείνοι που γεννήθηκαν με το αίσθημα αυτό, ή ήρθε στη ζωή τους χωρίς να το ζητήσουν πώς συνεχίζουν να ζουν; 

Ήταν ο Μάκης, για κάποιους ήταν αδύναμος, ήταν μικρός ακόμη και ανεγκέφαλος, μα εγώ ξέρω πως ο Μάκης το πάλεψε, έζησε με το μίσος αρκετά χρόνια, έδωσε αγώνα ζωής, κλείστηκε στο δωμάτιο του, έκλαψε, μίσησε τον εαυτό του που δεν ήταν ένας από εκείνους, νύχτες ατελείωτες προσπαθούσε να βρει το λάθος μέσα του. 

Νύχτες ατελείωτες έκανε να κοιμηθεί. Ξημέρωνε και ήξερε πως θα γίνουν τα ίδια, μέχρι που η ζωή του έγινε ένας απλός συμβιβασμός. Και αυτήν του την στερήσαμε εμείς.

Φτάσαμε στο 2022 και είμαστε ανίκανοι να αποδεχθούμε και να αγαπήσουμε, προτιμούμε τις φωνές και την βία γιατί έτσι μάθαμε, γιατί κανένας και ποτέ, σε κανένα σχολείο, σε κανένα σπίτι δεν μας πέρασε τους όρους της ζωής έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Κουβαλάμε το μίσος από τα σχολικά μας χρόνια και δεν μπορούμε να το δούμε κατάματα. 

Επιλέγουμε να το βγάζουμε στον απέναντι προκαλώντας του πόνο και όταν εκείνος σβήσει εμείς δεν θα φρικάρουμε, θα είναι ακόμη ένας τίτλος ειδήσεων για ένα 14χρονο έφηβο αγόρι σαν πολλά ακόμη που αυτοκτόνησε. 

Και οι θύτες θα αναζητούν με λύσσα τον επόμενο. Όσο και να σε παγώνει αυτή η θεωρία, αυτή είναι η κοινωνία του 2022. Μεγαλώσαμε παιδιά που είναι ικανά να σκοτώσουν έναν συνομήλικο τους επειδή απλώς φορούσε άλλο χρώμα φανέλα από την δική μας, μεγαλώσαμε παιδιά που μπορούν να οδηγήσουν στην αυτοκτονία τον απέναντι, μεγαλώσαμε παιδιά που τα εκπαιδεύσαμε μέσα σε αγώνες πάλης για να βγάλουμε εμείς τα θεριά μας πάνω τους κι εκείνα να τα μεταφέρουν σε άλλα παιδιά. Ένας φαύλος κύκλος. 

Αυτό που ξέρω είναι πως μία μάνα στην Αττική αυτή τη στιγμή «πέθανε» και δεν θα ξαναγεννηθεί ποτέ. Γιατί καμία αγκαλιά δεν πρόκειται να την ολοκληρώσει. 

Πάντοτε θα έρχεται αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κενό. 

Αυτό που ξέρω είναι πως ένα παιδί 10 χρόνια μικρότερο από εμένα δεν πρόλαβε να φτάσει στην ηλικία μου, δεν πρόλαβε να ερωτευτεί, να πληγωθεί, να γνωρίσει την έννοια της φιλίας που είναι τόσο σπουδαία, να σπουδάσει. Δεν πρόλαβε καν να ονειρευτεί. Και αλήθεια, πως συνεχίζουμε να ζούμε; Θα μου πεις ζήσαμε υπό την σκιά της βίας τόσα χρόνια και αγνοήσαμε δεκάδες τέτοια παιδιά τα οποία διαβάσαμε απλά σε τίτλους ειδήσεων. 

Μακριά από την Αττική, ο Θύμιος δεν κατέβασε ποτέ την χειρουργική του μάσκα, επέλεξε να ζήσει με αυτήν για να μην μας χαλά την αισθητική. Δεχόταν τον φόβο καθημερινά στο σπίτι του, τον κάναμε να ντρέπεται να βγει από αυτό, του δημιουργήσαμε τύψεις και ενοχές που το πρόσωπο του είναι παραμορφωμένο. Και σήμερα αγνοείται. 

Αυτοί είμαστε, λεγόμαστε άνθρωποι χωρίς να ξέρουμε τι στην πραγματικότητα σημαίνει αυτή η λέξη. Και όταν πια οι τίτλοι ειδήσεων αποτελούνται από τους καθρέφτες μας γίνονται η καθημερινότητα μας και αναζωπυρώνουν τα θεριά μας. 

Μάκη, θέλω πολύ να σου βγάλω την θηλιά από τον λαιμό σου, θέλω πολύ να σου πω πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει, θέλω πολύ να σταματήσω να σε χτυπάω και να σε πληγώνω. 

Μα δεν μπορώ να το κάνω. 

Γιατί ίσως εκεί που είσαι τώρα είναι καλύτερα. 

Γιατί, εδώ προτιμούμε να μισούμε παρά να αγαπάμε, γιατί ο κόσμος εδώ δεν είναι για σένα και δεν θα είναι ποτέ για σένα, δεν χωράς εδώ. 

Εδώ οι φωνές και οι μπουνιές βιάζουν καθημερινά ψυχές, εσύ είσαι για τα όμορφα, ζήσε όλα εκείνα που σου στερήσαμε. 

Και συγγνώμη, εγώ θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη.

Ήσουν ο δυνατός σε έναν κόσμο που γεννά μονάχα αδύναμους.