Για τον Παύλο και την κυρία Μάγδα

Λέξεις: Άγγελος Πλιάκος

Ξέρετε, μερικές φορές, είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις συναισθήματα σε δέκα σειρές, σε ένα κείμενο, σε ένα άρθρο. Είναι, μάλιστα, ακόμη πιο δύσκολο όταν πρόκειται για ένα θέμα που σε γεμίζει με οργή, μίσος, πόνο. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής στο εφετείο Αθηνών.

Βρέθηκα για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια της δίκης στο δικαστήριο, στην πρώτη μέρα της κατάθεσης της Μάγδας Φύσσα. Της κυρίας Μάγδας. Φοβερά δύσκολη διαδικασία για ένα απλό μέλος του ακροατηρίου, ασύλληπτα επίπονη για μια μάνα που το ζει ξανά και ξανά σαν έναν εφιάλτη δίχως τέλος. 

Είναι συγκλονιστικό να ακούς ξανά και ξανά να αμφισβητούν τα πάντα γύρω απ’το παιδί σου, σε βαθμό που αναρωτιέσαι αν κάθεσαι στο εδώλιο του μάρτυρα ή αυτό του κατηγορούμενου. Και χρειάζεται πραγματική δύναμη ψυχής για να αντέχεις τόσα χρόνια, να βρίσκεις το κουράγιο να’σαι κάθε μέρα εκεί, όπως είναι η κύρια Μάγδα, όπως είναι ο κύριος Τάκης και η Ειρήνη, η οικογένεια του Παύλου.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τα όσα εκτυλίχθηκαν μέσα στο Εφετείο αυτές τις δύο ημέρες (με ναζιστικούς χαιρετισμούς από το δικηγόρο της υπεράσπισης, προκλήσεις, ύβρεις και χειρονομίες υποστηρικτών της ΧΑ προς την δική μας πλευρά του ακροατηρίου, σόου δημιουργίας εντυπώσεων των κατηγορουμένων) αλλά δε θα κάνω αυτό, μιας και δεν έχει ιδιαίτερη ουσία. Ή, για να το θέσω στη σωστή του βάση, δεν έχει την ίδια αξία με αυτό που θα σας πω.

Στις επόμενες λίγες σειρές θα σας μεταφέρω τη δική μου εμπειρία, όπως την έζησα από κοντά δύο ημέρες στο δικαστήριο, στο πλευρό της οικογένειας του Παύλου.

Είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω τη μητέρα του Παύλου , την κυρία Μάγδα, σ’ένα διάλειμμα του δικαστηρίου στο Εφετείο Αθηνών. Για την ακρίβεια, να με γνωρίσει εκείνη. Και το λέω αυτό γιατί αυτή ήταν που με προσέγγισε πρώτη, για να με ρωτήσει αν ήμουν αυτός που είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη για τη δίκη, όπως είχε ακούσει, όπως της μετέφεραν. Και πώς θα μπορούσα να την προσεγγίσω εγώ;

Ξέρετε, πριν συναντήσω την κυρία Μάγδα στο Εφετείο, σκέφτηκα άπειρες φορές τι θα της έλεγα αν την πετύχαινα τυχαία στο δρόμο. Ακριβώς, με κάθε λεπτομέρεια. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί ήταν αυτό, πώς θα την προσεγγίσω. Τι να της πω; Τι λες σε μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της και βλέπει, κάθε μέρα επί 7 και πλέον χρόνια, τους δολοφόνους να την ειρωνεύονται και να χασκογελάνε ενώ αυτή καταθέτει με λυγμούς πώς προσπαθούσε να ζεστάνει τον Παύλο στην αγκαλιά της για να τον σώσει; Τι λες σε μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της και βλέπει τους υμνητές του ναζισμού να την προκαλούν χαιρετώντας προς το μέρος της ναζιστικά; Τι λες σε μια μάνα που δε θα ακούσει ποτέ ξανά τη φωνή του παιδιού της γιατί ένα “θρασύδειλο ανθρωπάκι” της στέρησε αυτή τη φωνή;

Δε λες τίποτα. Ή, τουλάχιστον, δεν είπα εγώ. Γιατί, απλά, δεν έγινε όπως το είχα σκεφτεί. Είπε πρώτα η κυρία Μάγδα. Μου είπε πράγματα που θα έλεγε μια μάνα στο παιδί της, στο δικό της παιδί που δεν πρόλαβε να πει.

“Να έχετε καλή ζωή. Όχι στα οικονομικά, τα εργασιακά και τα λοιπά. Να είστε καλοί άνθρωποι στη ζωή, αυτό μετράει”. Μιλήσαμε για πέντε λεπτά, άκουσα και κράτησα λέξη προς λέξη όσα μου είπε. Όσα μας είπε. Η κυρία Μάγδα έχει μια φοβερή ικανότητα να τους κάνει όλους να νιώθουν παιδιά της. Έχασε ένα παιδί, κι απέκτησε χιλιάδες. Δεν είναι το ίδιο, δε θα ναι ποτέ ξανά το ίδιο και δε πρέπει να ναι το ίδιο. Ο Παύλος έφυγε, δεν πέθανε, τον δολοφόνησαν. Και ο πόνος που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, οι δικοί του άνθρωποι, δε περιγράφεται με λόγια. “Το μόνο πράγμα που μου δίνει κίνητρο είναι η δικαίωση, ο Παύλος έφυγε και δε γυρίζει πίσω “.

Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, κι αφού μίλησα για αρκετή ώρα με φίλους του Παύλου, πλησίασα την κυρία Μάγδα για να την χαιρετίσω. Φορούσα μια μπλούζα με το πρόσωπο του Παύλου. Η κυρία Μάγδα στάθηκε, άγγιξε το πρόσωπο του γιου της και με χαιρέτησε. Έδωσα ραντεβού για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην Αθήνα.

Υ.Γ.1: Όσοι έχετε την ευκαιρία, την αντοχή και τη δύναμη να βρεθείτε στο δικαστήριο, μη το σκέφτεστε καθόλου. Κάντε το. Για να σας προετοιμάσω, θα δυσκολευτείτε να κρατήσετε τα δάκρυά σας, την οργή σας, το μίσος σας. Αλλά θα βρίσκεστε στη σωστή πλευρά, σ’ένα μέρος που γράφτηκε και εξακολουθεί να γράφεται ιστορία.

Υ.Γ.2: Μετά τη διακοπή του δικαστηρίου κι αφού χαιρέτησα την κυρία Μάγδα, την υπόλοιπη οικογένεια και τους φίλους του Παύλου, κατευθύνθηκα προς το Κερατσίνι στο σημείο οπού δολοφονήθηκε ο Παύλος, και μετά στο μνήμα του, στο νεκροταφείο του Σχιστού, λίγο έξω απ’το Κερατσίνι, για να αφήσω ένα λουλούδι. Κι αυτό να το κάνετε. Για σας. Για την κυρία Μάγδα. Για τον κύριο Τάκη. Για την Ειρήνη. Για τον Παύλο.