Για τους έρωτες που ήταν μόνο στο μυαλό…

Λέξεις: Μάνος Λαμπράκης

Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται χωρίς να τολμήσουν ποτέ να ακουμπήσουν.

Όχι από έλλειψη επιθυμίας, αλλά από υπερβολική πίστη στη σκέψη τους. Εκεί, στο εσωτερικό τους, στήνεται ένας ολόκληρος κόσμος: λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, αγγίγματα που δεν συνέβησαν, υποσχέσεις που δεν ζητήθηκαν.

Κι ύστερα έρχεται εκείνη η φράση —όχι ως διαπίστωση, αλλά ως ψίθυρος αυτοπροστασίας— ότι όλα είναι στο μυαλό μου. Όχι για να ακυρώσει τον πόνο, αλλά για να τον εξηγήσει. Σαν να λέει: δεν με εγκατέλειψες εσύ, εγώ δεν βγήκα ποτέ από μέσα μου.

Ο έρωτας αυτός δεν είναι ψεύτικος, είναι απλώς άσαρκος. Δεν περνά ποτέ από το σημείο όπου η φαντασία συναντά την αντίσταση του πραγματικού. Γιατί το πραγματικό πονά.

Έχει αμηχανία, καθυστέρηση, λάθη, στιγμές που δεν ανταποκρίνονται στο σενάριο. Κι όσοι έχουν μάθει να αγαπούν μόνο στο εσωτερικό τους εργαστήριο, φοβούνται ακριβώς αυτό: τη διάψευση της τελειότητας. Έτσι, κρατούν τον έρωτα καθαρό, άθικτο, κλεισμένο σε σκέψη. Τον φροντίζουν σαν κάτι ιερό, αλλά ακίνητο.

Κι όταν κλαίνε —εκεί, μέσα στο πλήθος, στο σκοτάδι μιας συναυλίας— δεν κλαίνε για κάποιον που χάθηκε, αλλά για κάποιον που δεν γεννήθηκε ποτέ. Για μια ιστορία που δεν πήρε ποτέ σάρκα, που δεν δοκιμάστηκε, που δεν μολύνθηκε από την αδεξιότητα της ζωής. Το πένθος εδώ είναι παράδοξο: πενθείς κάτι που δεν συνέβη, αλλά που ένιωσες ολόκληρο μέσα σου. Και αυτό το πένθος είναι συχνά πιο βαρύ από κάθε πραγματικό τέλος, γιατί δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν υπάρχει «μετά».

Δεν υπάρχει ανάμνηση να ξεθωριάσει. Υπάρχει μόνο μια σκέψη που επιστρέφει ξανά και ξανά, ζητώντας δικαίωση. Όλα είναι στο μυαλό μου—κι όμως το σώμα πονά, η αναπνοή σφίγγεται, τα μάτια γεμίζουν. Εκεί αποκαλύπτεται η αλήθεια: το μυαλό δεν είναι ποτέ μόνο μυαλό. Είναι τόπος όπου το σώμα μαθαίνει να πονά χωρίς να αγγίζεται.

Εκεί βρίσκεται η πιο σκληρή στιγμή: όταν καταλαβαίνεις ότι για να πάψει αυτός ο πόνος, δεν αρκεί να τον εξηγήσεις. Πρέπει να ρισκάρεις να τον αντικαταστήσεις με έναν άλλο, πιο επικίνδυνο πόνο—εκείνον της συνάντησης. Να αφήσεις κάτι να μην είναι πια μόνο στο μυαλό σου. Να δεχτείς ότι ο έρωτας, για να υπάρξει, πρέπει να εκτεθεί, να λερωθεί, να αποτύχει ενδεχομένως. Διαφορετικά, θα παραμένει πάντα τέλειος και άδειος.

Και εσύ θα συνεχίζεις να κλαις όχι γιατί όλα ήταν στο μυαλό σου, αλλά γιατί δεν τόλμησαν ποτέ να βγουν από εκεί.

*Ο Μάνος Λαμπράκης είναι θεατρικός συγγραφέας, δραματουργός και μεταφραστής.