Γιάννης Σερβετάς: Το δικό μου «αγιούτο» είναι η Θεσσαλονίκη
Ο Γιάννης Σερβετάς γράφει για την πόλη του με αφορμή τα 30χρονα της Parallaxi.
Λέξεις: Γιάννης Σερβετάς | Ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσιαστής, συγγραφέας
Δεκατεσσάρων χρονών έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με το Magic Bus. Πήγα Βρυξέλλες και όχι «Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο» που τραγουδούσαν οι «Τρύπες» και πήρα μία γεύση Ευρώπης. Εκεί χάθηκα για πρώτη φορά σ’ ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ και είδα σε ψυγείο στη σειρά 50 (!) διαφορετικά βούτυρα. Τα δικά μας φτωχά μπακάλικα είχαν μόνο δύο.
Εκεί περπάτησα σαν επαρχιώτης με ανοιχτό το στόμα στην Grand Place, εκεί χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στη ζωή μου το Metro. Ο θαυμασμός μου όμως για ’κείνη την πόλη κράτησε μερικές ώρες γιατί με έπιασε ο νόστος και ήθελα να φύγω από εκεί που ήταν όλα ψυχρά λες και τους έλειπε κάποιο από τα βασικά θερμά χρώματα. Ήμουν μπροστά στον Manneken pis (ένα άγαλμα μικρού αγοριού που κατουράει) και είπα από μέσα μου «Αγιούτο».
Όταν ήμουν παιδί παίζαμε στο Δημοτικό ένα παιχνίδι που το λέγαμε άγνωστο γιατί, «αγιούτο» και οι κανόνες του ήταν πολύ απλοί. Χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και κυνηγιόμασταν και ή θα ήσουν αυτός που κυνηγούσε ή θα σε κυνηγούσαν. Αν αυτός που σε κυνηγούσε, σε ακουμπούσε, σε έπαιρνε στην ομάδα του. Υπήρχε όμως ένα προκαθορισμένο σημείο μαγικό, ένας τοίχος-ένα παντζούρι, κάποιος φράχτης που αν προλάβαινες να ακουμπήσεις εκεί μετά κανείς δεν μπορούσε να σε πειράξει.
Το σημείο εκείνο το λέγαμε σαν το παιχνίδι. «Αγιούτο». Όσο ήσουν εκεί και ακουμπούσες ήσουν άτρωτος. Ποιος Σούπερμαν και ποιος Σπάιντερμαν και ποιος Μπάτμαν, εσύ ήσουν ο απόλυτος σούπερ ήρωας γιατί εκείνο το σημείο, σου έδινε υπερδυνάμεις…
Στα 14 μου, τότε στις Βρυξέλλες ήταν η πρώτη φορά που θέλησα εκείνες τις υπερδυνάμεις και ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως το δικό μου αγιούτο, ήταν η πόλη μου.
Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα σήμερα, αυτό που είναι για μένα από τα 14 μου. Είναι ο μαγικός τοίχος στο παιχνίδι που έπαιζα μικρός. Είναι ο τοίχος που με κάνει αόρατο και πανίσχυρο και που μου συμπεριφέρεται σαν κολλητός, μοιράζεται τον πόνο ή εκτοξεύει τη χαρά μου.
Ίσως γι’ αυτό, αυτό το σημείο του πλανήτη, η μάγισσα που τραβά σαν το μαγνήτη κατοικείται συνεχώς από το 316 π.Χ..
