Γιατί άραγε δεν πηγαίνουμε στην εκκλησία;

Λέξεις: Μαρία Ελένη Γκογκίδη, Φοιτήτρια Φιλολογίας, Α.Π.Θ.

Τίποτα δεν αντικατροπτίζει μεγαλύτερη ανηθικότητα και πνευματική στειρότητα από τον ρατσισμό και τα παράγωγά του. Πολλοί τον χαρκτηρίζουν μία διεθνώς διαχρονική κοινωνική παθογένεια, χαρακτηρισμός αρκετά ήπιος, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο πομπός δεν βρίσκεται πάντοτε σε μειονεκτική θέση. Ο πομπός δεν είναι παρά ένας κακούργος με ιδεολογία.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και του Μητροπολίτη Αμβροσίου, τα σκούρα ράσα του οποίου εκτός της ιδιότητάς του, μαρτυρούν και τον σκοταδισμό που διακατέχει την νοοτροπία και το είναι του. Ασφαλώς, δεν κρίνουμε καταδικαστέα τα ρατσιστικά του σχόλια προς τον κ. Φίλη μονάχα λόγω της εξουσίας που διαθέτει, αλλά και λόγω ης ιδιότητάς του. Δεν εξετάζουμε το κατα πόσο δίκαιο ή άδικο έχει, ούτε ασχολούμαστε με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί και προωθεί κάθε μία από τις αντίπαλες πλευρές. Η ένστασή μας αφορά κάτι πολύ πιο ουσιώδες. Η ένστασή μας λαμβάνει την μορφή διαμαρτυρίας, καθώς ένας ολόκληρος κόσμος τίθεται στο στόχαστρο άδικα, ακριβώς επειδή οι άνθρωποι εξακολουθούν τα εμμένουν στις ιδεοληψίες τους και να ταυτίζουν το «είναι» με το «φαίνεσθαι». Εξακολουθούν να επιτίθενται.

Η συμπεριφορά του πατρός Αμβροσίου δεν εγείρει μονάχα πολιτικές αντιδράσεις, αλλά και ανθρωπιστικές. Ειδικότερα, εξεγείρει την νεολαία, η οποία του στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα, το μήνυμα της άρνησης απέναντη στα κελεύσματα και τα τεχνάσματά του. Τα φυλλάδια που διένειμε ο αρχιερέας είναι καιταυτόχρονα η δική του καταδίκη, αλλά και η επιβεβαίωση της κατάρρευσης ενός συστήματος που υπηρετεί. Θεωρούσε ενδεχομένως ο Μητροπολίτης πως με αυτόν τον τρόπο θα κάνει έκκληση σε πιστούς και άπιστους να ταυτιστούν με τον ίδιο ως προς τις πολιτικές ου τοποθετήσεις. Ωστόσο, γίνεται ξεκάθαρο πως τέτοιου είδους προσκλητήρια δεν δύναται να γίνουν αποδεκτά. Μας απωθεί το χρώμα τους, το σχήμα τους και κυρίως το περιεχόμενό τους. Επομένως, στο βωμό της πολιτικής του δημοσιότητας θυσίασε το κύρος και την αξιοπρέπειά του.

Ανάλογες μέθοδοι ενισχύουν το αίτημα η εκκλησία να μετονομαστεί σε απόρριψη. Πού είναι η συλλογικότητα και ο χριστιανισμός; Πού είναι η δεκτικότητα και η σύμπνοια; Πού είναι οι διακηρύξεις περί ισότητας; Πού είναι το μεγαλείο της ιεροσύνης; Και τέλος, πού είναι οι άνθρωποι; Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να εξομολογηθεί, να συλλογιέται, να ανακαλύπτει και να εξερευνά τον εαυτό του, αλλά και τον κόσμο γύρω από αυτόν. Αυτός οφείλει να είναι ο ρόλος του πνευματικού ανθρώπου σήμερα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκεύματος κ.λ.π. Να αναλαμβάνει δηλαδή, τον ρόλο του συνοδοιπόρου σε όλες αυτές τις εξερευνήσεις. Κάπως έτσι οφείλουν οι αρμόδιοι να σχεδιάσουν και εν συνεχεία να διεκπαιραιώσουν το μάθημα των θρησκευτικών, που δεν είναι( ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι) παρά ένα μάθημα επικεντρωμένο στον άνθρωπο και την ψυχή, το μέσα του.

Άλλωστε, το πνεύμα δεν επιβιώνει εάν δεν είναι ανήσυχο. Και ανήσυχο πνεύμα δεν είναι εκείνο που κατασταλλάζει ή εκείνο που απορρίπτει. Αντίθετα, ανήσυχο πνεύμα συναντά κανείς σε όσους διαρκώς διερωτώνται, σε όσους δεν τοποθετούν ταμπέλες, σε όσους δεν φορούν ένα χρώμα σε όλη τους την ζωή. Αν ήταν έτσι όλοι οι κληρικοί, πιθανώς και όλοι να πηγαίναμε στην εκκλησία, πιθανώς και όλοι να παρακολουθούσαμε με ζήλο το μάθημα των θρησκευτικών.