Γιατί ασχολούμαι με την Τοπική Αυτοδιοίκηση

μνήμη Κωστή Μοσκώφ

θερμές ευχαριστίες στον Κώστα Παπαθεοδώρου

Στους υπέροχους 6 και στον Σπύρο

Η οικογένειά μου ήταν πολιτικοποιημένη και ήταν αυτονόητο ότι κάπου θα χωθώ κι εγώ. Το καλοκαίρι της μεταπολίτευσης συμμετείχα ως κουτάβι στη μεγαλειώδη πορεία με τον Καραμανλή και τον Μαύρο να απευθύνεται στο πλήθος. Ξεχώρισα τον Μανόλη Αναγνωστάκη και ήμουνα πολύ συγκινημένη.

Στην Στ΄ Γυμνασίου άρχισαν οι πορείες και οι απεργίες. Δεν θα μπορούσαμε παρά να συμμετάσχουμε. Ήταν η πρώτη φορά που κατανοούσα ότι μπορώ με τη δική μου συμμετοχή να γίνουν «πράγματα».

Στο πρώτο έτος μπαίνω στην ΚΝΕ δίνοντας το βιογραφικό μου σε έναν ακαταμάχητα γοητευτικό φοιτητή Ιατρικής που βασάνισε ο Τετραδάκος ανιλεώς. Στο Πανεπιστήμιο τρόμαξα όσο δεν παίρνει άλλο: μεγαλύτερα από μένα παιδιά, με ευφράδεια και άνεση μάλωναν μεταξύ τους με ακατανόητα λόγια. Ποιος δάγκωσε το αυτί του άλλου στην Τασκένδη και άλλα τέτοια αδιάφορα και τρομακτικά.

Αποφάσισα, λοιπόν, να «δουλέψω» στην πόλη και όχι στο ΑΠΘ προς μεγάλη χαρά της Οργάνωσης. Στις 40 Εκκλησιές όταν δεν παριστάναμε τους εργάτες και τις εργάτριες ασχολούμασταν με τον σύλλογο «Πνευματική Κίνηση Νέων 40 Εκκλησιών» που υπήρξε για μένα μεγάλο σχολείο.

Από πολύ νωρίς καταλάβαμε, διαισθητικά… για να το πω πιο σωστά, κατάλαβαν οι άλλοι, ο Μάκης, ο Αντώνης κ.ά. ότι ο Δήμος είναι μια πολύ σημαντική ιστορία. Έτσι, αποκτήσαμε σχέσεις και με τον αντιδήμαρχο Κώστα Παπαθεοδώρου και με τον Κωστή Μοσκώφ, ο οποίος όταν αναφερόταν σε μένα με αποκαλούσε: «το δραστήριο κοριτσάκι από τις 40 Εκκλησιές με τα γυαλιά». Πηγαίναμε στα γραφεία και των δύο όποτε μας κατέβαινε στο κεφάλι, ήτανε πάντοτε ανοικτά και συζητούσαμε περί παντός… Θα γελάσετε, αλλά συζητούσαμε επί ίσοις όροις. Μας σέβονταν πάρα πολύ, μας αγαπούσανε. Έχω τις τρυφερότερες αναμνήσεις και από τους δύο. Μας κάνατε δραστήριους πολίτες πολίτες, Κωστή Μοσκώφ και Κώστα Παπαθεοδώρου και σας το οφείλουμε.

Είχαμε συνεργαστεί και με τον κ. Ρεπάνη, έναν πολύ δραστήριο υπάλληλο του Δήμου και στήσαμε σκαλωσιές στις 40 Εκκλησιές το 77, διαφημίζοντας τα Δημήτρια. Έτσι ξεκινά και η σχέση μου με τα Δημήτρια. Και ήταν ως συνέχεια αυτού που είχα ξεκινήσει με την ξαδέλφη μου Μιράντα, που είναι πιανίστα και με έπαιρνε σε συναυλίες μαζί της. Παίρναμε ως «αντίδωρο» για τη δουλειά που κάναμε για τον Δήμο, προσκλήσεις για τις συναυλίες. Έτσι παγιώθηκε η αγάπη μου για την κλασική μουσική, τις εκθέσεις, την τέχνη γενικότερα. Και με τούτα και με ’κείνα, κάπως μπήκε και το σκουλήκι της ενασχόλησης με τα κοινά και με τον Δήμο. Νομίζω ότι αυτοί οι τρεις άνθρωποι, ο Ρεπάνης, ο Κωστής Μοσκώφ και ο Κωστής Παπαθεοδώρου, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στο να κάνω στη συνέχεια αυτά που έκανα σχετικά με τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Ο Αλέκος Γκαγκανιάρας επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ, ήταν πάρα πολύ ωραίος άνθρωπος και ωραίος άντρας, με τον οποίον είχαμε αμοιβαία συμπάθεια. Μια φορά, λοιπόν, αφού είχαν αρχίσει τα παρατράγουδα με την ΚΝΕ, μού λέει ο Αλέκος και θα το θυμάμαι για πάντα: «Αμάν βρε Ελένη, κλείσε το στόμα σου. Πώς θα σε κατεβάσουμε Δημοτική Σύμβουλο»; Δεν θυμάμαι τι του απάντησα. Μου ήτανε τόσο περίεργο αυτό που μου είπε, γιατί εγώ ό,τι έκανα, το έκανα επειδή γούσταρα χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες. Ακόμη κι όταν κατέβηκα υποψήφια με τον Μπουτάρη και 11 χρόνια δούλεψα σαν το σκυλί, το έκανα γιατί το γούσταρα και όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, μη έχοντας δεύτερες σκέψεις.

Οι εκλογές είναι μία διαδικασία χωρίς μεγάλη πολιτική ουσία. Η ουσία είναι στην πορεία πριν και μετά τις εκλογές. Στο ενδιάμεσο. Στη συνέπεια που έχεις, στη δουλειά που κάνεις… Στις σχέσεις που καλλιεργείς, στο πώς αλλάζεις εσύ και αλλάζουν οι άλλοι… Επειδή αυτά που κάνεις πρέπει να είναι σύμφωνα με αυτά που είσαι και επειδή εμένα «πατρίδα μου είναι οι φίλοι μου», προσωπικοί και πολιτικοί, αποφάσισα να κάνω τις εκλογές ένα είδει homage στους φίλους, άνευ των οποίων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων. Θα μου πείτε, είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Πιο σοβαρά δεν γίνεται, σας διαβεβαιώ.

Όταν ακούω ανθρώπους που ξοδεύουν χιλιάδες προκειμένου να εκλεγούν και ταυτοχρόνως ισχυρίζονται ότι δεν έχουν καμία ιδιοτέλεια αλλά θέλουν να προσφέρουν καγχάζω. Λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: θεωρώ τη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές πολιτική πράξη. Ευτυχώς, εκτός από τον Πρόεδρο του ΔΣ, τους αντιδημάρχους, και τον δήμαρχο ΟΛΕΣ οι άλλες θέσεις είναι άμισθες (ούτε καν η παλιά πενιχρή αποζημίωση για τις συνεδριάσεις) και ορθότατα. Για να ξέρουμε ποιος είναι εκεί επειδή το θέλει πραγματικά και όχι για οικονομικό όφελος.

Συμμετέχω για τέταρτη φορά στις δημοτικές εκλογές της πόλης μου με τον Σπύρο Πέγκα που είναι ένας μακροβιότατος πολιτικός φίλος (2006) με μία υπέροχη ομάδα νέων ανθρώπων στα μυαλά και στις ιδέες. Γιατί τα κάνω όλα αυτά; Πάντως όχι για να σώσω την πόλη, τους δημότες κ.λπ. Η συμμετοχή στα κοινά, εν προκειμένω η συμμετοχή μου στη «Θεσσαλονίκη για όλους», μου φέρνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση: κάνω καινούριους φίλους και μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου και την πόλη. Αυτό, να με συμπαθάτε, εγώ το λέω ιδιοτέλεια από πλευράς μου. Γιατί οι ιδιοτέλεια δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και η σωτηρία του εαυτού μας.

*Η Ελένη Χοντολίδου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής στο ΑΠΘ και υποψήφια με τον συνδυασμό “Θεσσαλονίκη για όλους” του Σπύρου Πέγκα