Γιατί δεν μπορούμε να δούμε την εξέλιξη της Θεσσαλονίκης κατάματα;
Και μένουμε στάσιμοι σε σκοτάδια.
Ζω σε αυτή την πόλη 20 χρόνια, οι αναμνήσεις μου ωστόσο ξεκινάνε από τα 10 μου, όταν πηγαίναμε στο παλιό κυκλοφοριακό πάρκο για την κλασική ποδηλατάδα, όταν οι λαμαρίνες στην παραλία κάλυπταν ίσως το πιο όμορφο σημείο της. Τότε δεν καταλάβαινα πολλά, απλά άκουγα, για την αδράνεια των πολιτών και την αδυναμία της διοίκησης της στην αποδοχή του φρέσκου και του διαφορετικού, για την χαλαρότητα στους νόμους, γι αυτά που μείνανε στάσιμα και δεν εξελίχθηκαν-καλύτερεψαν ποτέ.
Στην ερώτηση τι θα άλλαζα στη Θεσσαλονίκη ως πρώτη απάντηση είναι το τίποτα σκεπτόμενη τις όμορφες όψεις της, την παραλία, τα Κάστρα, την Καμάρα, τον αρμονικό δεσμό της ανατολής με την δύση. Όμως με μία δεύτερη σκέψη είναι πολλά αυτά που θα πετούσα από πάνω της, ή θα τα άλλαζα ολοκληρωτικά.
Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά φαντάσματα κρυμμένα, έχει εποχές σκοταδισμού που την κρατούσαν χρόνια πίσω τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα ήθελα ποτέ να τις δω να ξαναζωντανεύουν. Μία πόλη τόσο ηλιόλουστη και βρεγμένη από τη θάλασσα, οφείλει να αποβάλλει το βαθυστόχαστο συντηρητικό προσωπείο. Μία πόλη που τελικά αλλάζει μόνο από κεκτημένη ταχύτητα, ακολουθώντας αυτά που προκαλούμε και επιτρέπουμε οι ίδιοι να της συμβούν, μία πόλη που γέρνει πάντα προς το μέτριο αγνοώντας το καλύτερο.
Αυτό που σίγουρα θα άλλαζα για αρχή είναι η συγκοινωνία της, θα ήθελα το μετρό να ήταν έτοιμο 5 χρόνια πριν, όταν πήγαινα σχολείο στο κέντρο και ο ΟΑΣΘ είχε κηρύξει αιώνια απεργία αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία των πολιτών. Ήλπιζα τότε ότι μόλις περιέλθει στο δημόσιο ίσως καλυτερέψουν τα πράγματα. Αντί αυτού φτάνοντας στο σήμερα η πόλη βρίσκεται στο τελικό στάδιο της αθλιότητας με 250 λεωφορεία να εξυπηρετούν 1,2 εκατομμύρια κατοίκους με δρομολόγια ανά 20 λεπτά. Το μετρό επίσημα είναι το βασικό θέμα αμφισβήτησης της, λέγανε τότε ότι θα είναι έτοιμο το 2020, τώρα λένε θα είναι έτοιμο το 2023, δεν πιστεύω τίποτα αν δεν μπω στο συρμό και δεν δω με τα ίδια μου τα μάτια το τρένο να έρχεται στα επόμενα 2 λεπτά, είναι πια ένα φάντασμα που κρύβεται πίσω από λαμαρίνες.
Ταξιδεύοντας στο εξωτερικό ζηλεύω που η πόλη μου δεν έχει πάρκα μέσα στο πράσινο και στην ησυχία, όλα εδώ παγώνουν και μπαίνουν σε ένα λαμαρινένιο, ασημένιο κουτί. Ονειρευόμουν το πάρκο της Πλατείας Ελευθερίας απέναντι από το λιμάνι, σκεφτόμουν πως θα είναι η σιέστα μου πριν πάω στη Βενιζέλου για να πάρω το αστικό, μα τώρα τη βλέπω σταματημένη πίσω από λαμαρίνες. Τόσα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, όπως το Κόδρα στην Καλαμαριά ρημάζουν, ενώ θα μπορούσαν να δίνουν μια φρέσκια νότα στις περιοχές, έναν γαλήνιο και πράσινο δημόσιο χώρο που όλοι εμείς θα περνούσαμε ώρες εκεί δημιουργώντας όνειρα και υλοποιώντας ιδέες.
Ζω σε μία πόλη τόσο κοσμοπολίτικη μα και ταυτόχρονα τόσο σκοτεινή, έχουμε στο αίμα μας την ιδιοτροπία του:” να αλλάξουν τα πράγματα αρκεί να μην μας ενοχλούν και να μην ”ασχημαίνουν” την αισθητική μας’‘. Τρανταχτά παραδείγματα αυτής της θεωρίας, πολλά και άπειρα,τα μηχανάκια και τα αμάξια παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια, οι μουσικοί του δρόμου που ενοχλούν τις αρχές, τα street party που ο Δήμος ξαφνικά τα κάνει απαγορευτικά με τα χρήματα που ζητά, party για τα οποία μέχρι πρότινος η πόλη καιγόταν και ανυπομονούσε, ενώ τώρα δεν υπάρχουν, το Gay Pride που θα πρεπε να είναι μια γιορτή και για τη στενοκεφαλιά κάποιων μερικές φορές χωρίζει την πόλη στα δύο, τα αρχαία του Μετρό και το καραβάκι του Δημαρχείου που θα κλειστούν στις αποθήκες και πόσα ακόμα που στα περάσματα των δημάρχων και των χρόνων αλλάζουν, εξαφανίζονται, ή αυξάνονται.
Αυτά που άκουγα όταν ήμουν μικρή πλέον τα αντιμετωπίζω. Όλοι εμείς γκρινιάζουμε και βγάζουμε τον θυμωμένο μας εαυτό στην καθαριότητα, στο παρκάρισμα, στον συντηρητισμό και στην στασιμότητα της πόλης, μα στην πραγματικότητα κανείς δεν βάζει το λιθαράκι του για να ομορφύνει τον τόπο που ζει. Η Θεσσαλονίκη εγκλωβίζει την φρεσκάδα της σε λαμαρίνες, δημιουργεί μονόδρομους στη νέα γενιά, δεν ανοίγει πόρτες και ορίζοντες στους καλλιτέχνες της.
Νοιώθω σαν να σκοτεινιάζει πάλι η πόλη και οι αποτρόπαιες νοοτροπίες του παρελθόντος βρίσκουν χώρο ξανά και αναδεικνύουν την ασχήμια της. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν, και ίσως αν καταφέρουμε εγώ, εσύ και όλοι μας να τα δούμε κατάματα, να σταματήσουμε να έχουμε άποψη χωρίς να αντιδρούμε, θα ζήσουμε σε μία Θεσσαλονίκη που δεν θα είναι παγιδευμένη κάτω από συντηρητισμούς. Για σκέψου!
