Γιατί η ευτυχία των άλλων είναι… των άλλων και δε σου πέφτει λόγος

Δε ξέρω αν το έχετε καταλάβει κι εσείς, αλλά ζούμε προφανώς στη χώρα που… φυλάσσονται ως ιερά κειμήλια οι παραδοσιακές αξίες της οικογένειας, του γάμου και όλων αυτών των ηθών που κάνουν… καλύτερη την κοινωνία μας.

Η εικόνα της οικογένειας με τον πατέρα, την μητέρα και τα ευτυχισμένα παιδάκια γύρω από το τραπέζι, όχι μόνο βρίσκει χιλιάδες υπέρμαχους της – και να με ρωτάτε καλώς βρίσκει γιατί ασφαλώς και υπάρχει κι αυτό – αλλά είναι και αντικείμενο καμπάνιας διαφημιστικής για δεκάδες επιχειρήσεις και προϊόντα που δε μπορούν να διανοηθούν πως οικογένεια υπάρχει και με άλλη σύνθεση εκτός από αυτή που έχουν στο μυαλό τους.

Κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Στο γιατί να μπορεί να υπάρχει το ένα και, παράλληλα, να μη μπορούν να υπάρχουν και άλλα μοντέλα οικογένειας σε μία κοινωνία που μπορεί να χωρέσει τα πάντα, εφόσον το θέλει.

Ποιος ορίζεται κλειδοκράτορας της ευτυχίας των άλλων;

Μεγάλο το θέμα της οικογένειας και της σύνθεσης της λοιπόν, στη χώρα που μιλάει για δημοκρατίες και δικαιώματα κάθε φορά που χτυπιούνται τα προσωπικά συμφέροντα κάποιου. Είμαι σίγουρος πως οι μισοί και βάλε από αυτούς που σήμερα φωνάζουν εναντίον εκείνων που θέλουν τα αυτονόητα – δηλαδή ίδια δικαιώματα στον γάμο και την τεκνοθεσία – είπαν κάποια στιγμή της ζωής τους την ατάκα «Και υποτίθεται πως ζούμε στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία» αγνοώντας προφανώς πως η μεγάλη έννοια της δημοκρατίας δεν περιορίζεται στις προσωπικές τους ελευθερίες αλλά είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο που περικλείει όλους τους ανθρώπους που θέλουν να ζουν με τον ίδιο τρόπο που ζουν και κάποιοι άλλοι. Κι αν όχι με τον ίδιο, με αυτόν που τους εκφράζει.

Πρόσφατα, στον δρόμο κάνοντας βόλτα με τον σκύλο μου, ηλικιωμένη κυρία ψιθύρισε στη διπλανή της «Καλά, τι τα θέλουν τα σκυλιά, γιατί δεν κάνουν κανένα παιδάκι;». Δεν υπήρχε λόγος να της απαντήσω. Ήταν πολύ μεγάλη για να της αλλάξω εγώ μυαλά, χώρια δηλαδή που δε με ενδιέφερε και να της τα αλλάξω.

Είναι πάντως αυτή μία ατάκα που τη βλέπω συχνά και στα social media κάτω από ευτυχισμένους ανθρώπους που φωτογραφίζονται με τα ζώα τους. «Γιατί δε κάνεις ένα παιδάκι…». Είναι η στιγμή ακριβώς που κάποιος ανώνυμος θέλει να παρέμβει στην ευτυχία κάποιου άλλου με το έτσι θέλω. Είναι η στιγμή που κάποιος που δεν τον αφορά, θέλει να έχει λόγο στη ζωή κάποιου άλλου που έχει επιλέξει να ζει όπως εκείνος επιθυμεί. Είναι η στιγμή που κάποιος ακόμα, εκφέρει άποψη για κάτι που ποτέ δεν ρωτήθηκε, αλλά και με όρους ευγένειας, δεν είχε και λόγο να την εκφέρει.

Είμαστε σε μία κοινωνία λοιπόν που οι μισοί επιλέγουν να ζουν και οι άλλοι μισοί επέλεξαν να τους κοιτούν και να έχουν γνώμη για αυτούς. Ενδεχομένως χωρίς να ζουν οι ίδιοι ουσιαστικά, αλλά κρατώντας ένα manual χρήσης που ξεφυλλίζουν και έτσι περνούν τις μέρες τους. Δε μπορώ να φανταστώ είναι η αλήθεια, πως κάποιος που θέλει να επιβάλει την άποψη του για τη ζωή των άλλων, πως κάνει εκείνος τη ζωή του όπως γουστάρει. Προφανώς έτσι έμαθε από άλλους που επιβλήθηκαν στη δική του ζωή κάποτε.

Κι αν κάτι δε μπορούν να ανεχτούν όλοι αυτοί, δεν είναι απαραίτητα η διαφορετικότητα στις ζωές των άλλων, όσο το να μη μπορούν να επιβάλουν τη γνώμη τους. Όσο το να μη καταφέρνουν να ορίσουν εκείνοι τις ζωές των άλλων, με τον  τρόπο που κάποτε κάποιος όρισε τις δικές τους.

Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν που «μαραζώνουν» επειδή εγώ έχω σκυλί και όχι παιδί;

Γιατί είναι τόσοι πολλοί αυτοί που δε γουστάρουν τα σκυλιά και θέλουν όλοι να έχουμε παιδάκια; Άραγε, όλοι αυτοί που φωνάζουν για παιδιά, έχουν παιδιά κι αν ναι, γιατί δεν κάνουν κι άλλα; Άραγε η ιστορία έχει δείξει πως τα παιδιά που μεγαλώνουν στην «χριστιανική παραδοσιακή οικογένεια», είναι παιδιά που ζουν επιτυχημένες και ευτυχισμένες ζωές και όλοι αυτοί που βιάζουν, σκοτώνουν από τι οικογένειες προέρχονται τελικά; Είναι κριτήριο για τη διαμόρφωση ενός ανθρώπου το σπίτι και αν συμφωνήσουμε πως όντως παίζει ρόλο κι αυτό, ποια στοιχεία της είναι που επηρεάζουν περισσότερο; Η μορφή της οικογένειας ή η αγάπη που θα δώσουν σε ένα παιδί;

Το 2023 στην Ελλάδα γεννήθηκαν περίπου 72.000 παιδιά σύμφωνα με τα στοιχεία, τη στιγμή που το 2010 ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 114.000. Τα διαζύγια ανήλθαν σε 14.477, παρουσιάζοντας αύξηση 4% σε σχέση με το 2021 (13.921διαζύγια). Αναφορικά με τον τύπο διαζυγίου, οκτώ στα δέκα διαζύγια που εκδόθηκαν την τελευταία πενταετία είναι συναινετικά. Το 2022, εκδόθηκαν 11.638 συναινετικά (80,4%) και 1.906 κατ’ αντιδικία διαζύγια (13,2%), ενώ για 933 διαζύγια (6,4%) δεν δηλώθηκε ο τύπος διαζυγίου. Οι περισσότερες αποφάσεις διαζυγίων αφορούν σε άτομα ηλικίας 40-44 ετών (άνδρες 17,8% και γυναίκες 20%) και ακολουθούν τα άτομα ηλικίας 45- 49 ετών (άνδρες 17,6% και γυναίκες 16,4%). Το 65,6% των διαζυγίων που εκδόθηκαν το 2022 αφορά σε γάμους που διήρκησαν 10 και πλέον έτη (9.500 διαζύγια).

Δεν είδα ποτέ – κι αν είδατε εσείς ενημερώστε με – να δημιουργούνται αντιδράσεις για κανένα από τα παραπάνω. Ούτε για τις μειώσεις των παιδιών, ούτε για τα χιλιάδες διαζύγια κάθε χρόνο. Οικογένειες δεν ήταν αυτές; Πολλές από αυτές, έχουν παιδιά. Πώς μεγαλώνουν αυτά πλέον με γονείς σε διαφορετικά σπίτια;

Άραγε όλοι αυτοί που μιλούν για συγκεκριμένο πρότυπο οικογένειας, λέγοντας πως «το παιδί θέλει τον μπαμπά και τη μαμά του για να γίνει σωστό στην κοινωνία», σκέφτηκαν ποτέ πόσο προσβάλουν έτσι χιλιάδες μονογονεικές οικογένειες που θυσιάζονται για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Πόσες γυναίκες που έχασαν τον άντρα τους και πόσοι άντρες που έκλαψαν τη γυναίκα τους; Που μεγαλώνουν ένα παιδί που – σύμφωνα με τους καλοθελητές των social – δεν θα βγει «σωστό» επειδή δεν έχει και τους δύο γονείς;

Μιλώντας για το παράδειγμα του δικού μου σκυλιού νωρίτερα, προσπάθησα να δώσω να κατανοήσουμε πόσο εύκολο είναι να «μπούμε» στη ζωή κάποιου – οικείου ή άγνωστου μας – και να την εξουσιάσουμε με τη βία. Μία κατάσταση που τη βιώνουν εκατοντάδες ομόφυλα ζευγάρια που παρατηρούν άσχετους με τη ζωή τους να προσπαθούν να την ορίσουν και αυτό είναι πιο σοβαρό από κάθε ηλικιωμένη στον δρόμο που θα μου πει γιατί βγάζω βόλτα τον σκύλο μου και απλά, θα την αγνοήσω.

Η κατανόηση του άλλου, θα φέρει και την βαθιά συνειδητοποίηση του δικού μας κόσμου.

Είναι απλά πράγματα που αν τα καταλάβουν κάποιοι, θα ζήσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι. Αρκεί να το θέλουμε. Άλλωστε σκεφτείτε πόσες από τις δικές σας ευτυχίες, μοιάζουν ακατανόητες για κάποιους άλλους. Και δε χρειάζεται να τις κατανοήσουν, απλά να σας αφήσουν να τις βιώσετε. Γιατί, αν όχι, για πάντα θα υπάρχουν τρόποι να είμαστε απέναντι στην ευτυχία του άλλου. Κι αυτό θα φτιάξει μία κοινωνία στερημένων και, ασφαλώς, δυστυχισμένων ανθρώπων.