Γιατί τσιρίζετε;

Του Γιώργου Τούλα

Το έργο Σώσε του Μάικλ Φρέιν το είχα λατρέψει με την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης. Είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες που είδα ποτέ και εκείνος ο θίασος την απογείωσε. Όπως φαντάζεστε δεν είχα πάει μόνο μια φορά στην παράσταση και βέβαια είχα πάει και στην τελευταία που κυριολεκτικά γκρέμισαν το σκηνικό. Ήταν σαν η πιο καλοκουρδισμένη ορχήστρα που είδα ποτέ. Με την ανάμνηση εκείνου του σπιρτάτου έργου πήγα να δω την εκδοχή της παράστασης του Βλαδίμηρου Κυριακίδη. Και δυστυχώς σοκαρίστηκα.

Επί ένα ολόκληρο δίωρο στη σκηνή πρόσωπα γνωστά από την τηλεόραση αναπαρήγαγαν μούτες, γκριμάτσες, στάσεις σώματος αναγνωρίσιμες και ο κόσμος χειροκροτούσε όχι το έργο αλλά όσα γνώριζε από αλλού. Το χειρότερο όμως όλων ήταν πως τσίριζαν. Διαρκώς. Έλεγαν τις ατάκες με υστερία. Σε τόνους φωνής ανυπόφορους. Και τα χάχανα έδιναν και έπαιρναν. Νόμιζες ότι έβλεπες τους Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη, την πιο υστερική σειρά που πέρασε ποτέ από την ελληνική τηλεόραση.

Γιατί αυτή την κατάσταση υστερίας η τηλεόραση τη γέννησε δυστυχώς. Τα τελευταία είκοσι χρόνια. Που οι άνθρωποι δεν μιλούν. Τσιρίζουν διαρκώς σαν νευρόσπαστα. Στα όρια του να καλέσεις ασθενοφόρο να τους μαζέψει. Η τηλεόραση με τα σίριαλ έμαθε τους ηθοποιούς να παίζουν σαν νευρόσπαστα και όχι σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Και τους θεατές να τους αποδέχονται. Και να τους μιμούνται στην καθημερινή τους ζωή. Ακούς κόσμο να μιλά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

Το κακό όμως είναι ότι όλο αυτό πέρασε και στα άλλα είδη τέχνης. Το ελληνικό σινεμά άρχισε να μιμείται την τηλεόραση. Να αναπαράγει στη μεγάλη οθόνη πρότυπα υποκριτικής. Και να δημιουργεί δεκάδες ταινίες που έμοιαζαν με τα σίριαλ.

Από κοντά και το θέατρο. Οι θίασοι φτιάχνονται σαν τηλεοπτικό καστ. Και ο κόσμος αναγνωρίζει με περηφάνια όχι ηθοποιούς αλλά χαρακτήρες πια και χειροκροτά πριν καν ανοίξουν το στόμα τους να τσιρίξουν. Στην υποψία και μόνο πως θα τσιρίξουν.

Και εσχάτως το παρατήρησα και στις μουσικές εμφανίσεις στα μαγαζιά και στις συναυλίες. Άρχισαν να τσιρίζουν και μια σειρά τραγουδιστές. Αντί να τραγουδούν τσιρίζουν.

Η μπάλα έχει χαθεί και δυστυχώς το μέτρο. Και δεν έχεις και ένα τηλεκοντρόλ έκτος σπιτιού να χαμηλώσεις τους τόνους. Και φεύγεις στο διάλειμμα αναγκαστικά γιατί δεν αντέχεις άλλα ουρλιαχτά. Για άλλο λόγο πήγες στο θέατρο, στο σινεμά, στη συναυλία. Όχι να ακούσεις την υστερία να βαφτίζεται τέχνη…