Ο γλυκόπικρος Σεπτέμβριος σε 150 λέξεις
Γιατί, λοιπόν, φοβάσαι;
Λέξεις: Χρύσα Τσανταλίδου/εικόνα: unsplash
Ο μήνας των φίλων που άρχισαν να μαζεύονται σιγά σιγά μετά το καλοκαιρινό σκόρπισμα.
Σειρά των φύλλων να σκορπίσουν….
Διανύεις νοερές αποστάσεις, γεύεσαι ακόμη αλμύρα στα χείλη σου κι ας κολύμπησες λίγο…..
Είναι λίγο πιο αλμυρές πλέον οι θάλασσες, σαν κάποιος να βάλθηκε να τις νοστιμίσει….
Ίσως έτσι να πάρει λίγη γεύση κι ο μικρόκοσμός σου.
Το μεταξωτό φουλάρι που το φόραγες τυρμπάν κάτω απ’ τον ήλιο, το κατέβασες ανόρεχτα, ξεθυμασμένα στους ώμους, γύρω απ’ το λαιμό, γιατί το απογευματινό αεράκι σου φέρνει μια ανατριχίλα απ’ αυτές που αφυπνίζουν την κυτταρική σου λειτουργία…
Ξυσμένες μύτες μολυβιών έτοιμες να αναμετρηθούν με άγραφες σελίδες τετραδίων, ατζέντες προγραμματισμού με εξώφυλλα γκλίτερ, καινούργια αρχή, σχέδια για τον μακρύ χειμώνα, απολογισμός για το μικρό καλοκαίρι, ευχές για καλή πρόοδο και αυτό το κίτρινο φως που επιτρέπει στα λουλούδια σου να ξανανθίσουν.
Γιατί φοβάσαι;
