Γραφικότητες στην Πλατεία Συντάγματος, που θα λέγανε οι ειδήσεις (της Δύσης)

Τίποτα δεν μπορεί να τεθεί στην αναλογική κλίμακα με τη θανάτωση, τη δολοφονία ενός ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν εμφιλοχωρούν μέσα της και άλλα χαρακτηριστικά της εγκληματικής πράξης, που αν πιαστούμε από αυτά τα προεκτείνουμε και τα αναλύσουμε, μαρτυρούν μια κατάσταση ιδιόμορφη και τρομακτική.

 Όπως το ότι αυτή τελείται από ένα υπερ-προικισμένο ‘’θεσμικό’’ όργανο, σε βάρος μιας γυναίκας, ενώ τελούσε υπό σύλληψη, επειδή ένα θρησκευτικό σύμβολο δεν ήταν σωστό τεθειμένο στο κεφάλι της γυναίκας, που είχε την ανώτερη υποχρέωση να το φορά σωστά.

Τίποτα δεν μπορεί να τεθεί σε αναλογική κλίμακα με το πηγαίο, αυθόρμητο θάρρος των συν-γυναικών της δολοφονημένης Αμινί, η οποία ήταν 22 ετών, οι οποίες ζούνε στο κράτος του Ιράν, το οποίο έχει διαμορφωθεί με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που εντοπίζονται στη δολοφονία, κοινώς ένα κράτος θρησκευτικό, με θρησκευτική αστυνομία με θεολογικές βεντέτες, υπερεξουσιοδοτημένο από τους πιστούς του, τιμωρητικό για τις πιστές του, αντλούν την εξουσία του από την ίδια την άσκησή της και από την ‘’ανώτερη θεϊκής υπόστασης πηγή’’.

Μέσα σε ένα τέτοιο πεδίο, στους κόλπους αυτών των κοινωνιολογικών συσχετισμών, που μόνο με το διαρκή φόβο, το μαστίγιο και το κνούτο, ζούσανε και ζούνε οι εκεί γυναίκες, αυτή η εξέγερσή τους δείχνει κάτι να κοχλάζει, να είναι έτοιμο να πυροδοτηθεί ή ενδεχομένως το φιτίλι να έχει πιάσει ήδη. Μένει να δούμε αν θα ολοκληρώσει την πορεία του. Αν και είναι τέτοια η ισλαμοφασιστική κυριαρχία που και που άναψε τέτοια φωτιά και κάηκαν τόσες μπούργκες στην πυρά είναι σαν να κάηκαν πολλά χιλιόμετρα πυρίτιδας στο φιτίλι αυτό. Έστω και αν δεν έγινε η έκρηξη η μεγάλη, πλησιάζουμε σε αυτό.

Με τις γυναίκες του Ιράν που δολοφονούνται, με τις γυναίκες του Ιράν που καταπιέζονται, με τις γυναίκες του Ιράν που αντιστέκονται, με τις γυναίκες του Ιράν, με τις γυναίκες και με την αντίσταση. Αυτονόητο και εύκολο, όπως φάνηκε από την μεγάλη αρένα των δυτικών social media της αυτοχρησμένης ως έλλογης και λογικής.

Η έκσταση (εκ του εξανίσταμαι) που έπαθε η Δύση, ενέχει έναν βαθιά αλαζονικό χαρακτήρα. Μοιάζει να άρπαξε την ευκαιρία να θεωρήσει ότι η ίδια τέτοια προβλήματα με θρησκευτικού φονταμενταλισμού τα έχει λυμένα, ότι μπορεί να είναι καλή θεατής και να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα (π.χ ισλαμοφασιμός), αλλά και να χειροκροτήσει με παλμό τις γυναίκες του Ιράν που βγαίνουν στο δρόμο.

Όσον αφορά το κομμάτι της όψης αποκλειστικά θρησκευτικού φονταμενταλισμού, πρέπει να ειπωθεί ότι δεν συνέβη από μια φανατική ομάδα πιστών, που δρουν με όρους συμμορίας και θεματοφυλακής, αλλά από την επιρροή, το ολικό μπόλιασμα αυτής της θεομανίας μέσα στα κύτταρα του Κράτους και εν τέλει την πλήρη εισχώρησή της σε αυτό, ώστε πλέον αυτό να φέρει ένα πρόσωπο της λεγόμενης αστυνομίας ‘’ηθών’’.

Όσον αφορά τη γλώσσα και το ότι τα έχει αποφύγει αυτά η Δύση, πρέπει να σημειωθεί ότι ποτέ δεν θα μπορούσε αυτό να συνιστά μια παραδοχή γιατί είναι άλλη η συζήτηση για τη μεγάλη επιρροή της θρησκείας σε ένα Κράτος, ως βασικότερο στοιχείο προϋπάρχοντος πολιτισμού και άλλο πράγμα μια δολοφονία από μια δυτικής έμπνευσης κατασκευή, όπως το Κράτος και τα λοιπά ενδεχόμενα μορφώματά του. Μόνο για το δεύτερο δικαιούμαστε εμείς να ομιλούμε, διότι δεν μας επιτρέπεται ως Δύση να αυτοβαφτιζόμαστε ως πολιτισμένοι ή περισσότερο πολιτισμένοι από κάποιον άλλο λαό που ιστορικά και εξελικτικά διαμορφώθηκε αλλιώς. Αντίθετα, μπορώ να ακούσω και να παρακολουθήσω μια συζήτηση για την επιδιώξιμη οικουμενικότητα ορισμένων και σχεδόν από όλον τον κόσμο παραδεδεγμένων χωρίς κανέναν αστερίσκο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό στη ζωή και η απαγόρευση των βασανιστηρίων. Τυγχάνει η Δύση να έχει οργανωθεί αλλιώς, αλλά η έννοια του πολιτισμού είναι τέτοια που ο εκάστοτε λαός τη διαμορφώνει και την αποδέχεται και την ακολουθεί εθελούσια.

Όταν έρχεται η ώρα αλλαγών σε αυτή την έννοια ή καλύτερα όπως συνέβη εν προκειμένω στο Ιράν, στην ερμηνεία και εκμετάλλευσή του από το Κράτος, τότε ο ίδιος ο ασπαζόμενος τον πολιτισμό αυτό θα ξεσηκωθεί επειδή πια δεν του ταιριάζει ή επειδή κάποιος τον κατάλαβε λάθος. Αν η Δύση θελήσει να διεκδικήσει το ρόλο αυτό, μάλλον επιθυμεί να παίξει το επικίνδυνο παιχνίδι του ευρωποατλαντισμού , που -όπως δείχνει η ιστορία- καθιστά ανάπηρη την αυτοδιάθεση των λαών μετά από οποιαδήποτε ανάμειξή της.

Οι γυναίκες του Ιράν, είναι πολλές μέρες στο δρόμο και ο δρόμος ισοδυναμεί με εξέγερση, με ρήξη με ατμόσφαιρα που μυρίζει θύελλα, διότι ο λόγος που τις έβγαλε στο δρόμο θα ήταν αμαρτία μεγάλη να χαρακτηριστεί απλά μια θύελλα. Έκριναν οι ίδιες ότι υπάρχει μια διολίσθηση σε αυτό που μέχρι σήμερα ζούσανε, θέλησαν να ξεκινήσουν έναν αγώνα ανατροπής και αλλαγής. Ήξεραν, το ένιωθαν σίγουρα ότι αυτή η δομή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην οποία καθημερινά παλεύουν μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο, όμως δεν πίστευαν ότι θα γίνει. Αναλογικά, όμως, με τη μέχρι και πριν λίγες μέρες διαμορφωθείσα κατάσταση, η δολοφονία φάνταζε μακρινή, ασύλληπτη. Και το πόσο υπερχειλίζει ένα γεγονός από τα ισχύοντα δεδομένα, δημιουργεί το μέγεθος της αντίδρασης. Αυτή η αναλογία υπερχείλισης και αντίδρασης μπορεί να γίνει αντικείμενο σύγκρισης και να αναλυθεί.

Βλέπω πολλούς φανατικούς υποστηρικτές αποκλειστικά της ‘’θεσμικής’’ αντίδρασης, του κοινοβουλευτικού ξεσηκωμού, του έντονου διαλόγου και όχι της γενικευμένης έντασης, σήμερα να ανεβάζουν φωτογραφίες των διαδηλώσεων των γυναικών του Ιράν, σχέδια θαρραλέων σκιτσογράφων, έργα, κείμενα, δηλώνοντας πως είναι με τις γυναίκες αυτές, αλλά και συγχαίροντας είτε άμεσα είτε έμμεσα το ότι βγήκαν και είναι για 7 σχεδόν μέρα στο δρόμο.

Άραγε αν είχε συμβεί εδώ πέρα κάτι ανάλογο ως προς την εκεί υπερχείλιση, γιατί η Δύση ως πιο θωρακισμένη σε τέτοια φαινόμενα δεν θα μπορούσε θεωρητικά να έχει ίδια συμβάν, αλλά ένα ανάλογο υπερ-ξεπέρασμα του τείχους προστασία της που δεν έβαζε τον κόσμο της σε βαθύ προβληματισμό έτοιμο να εξεγερθεί. Παραδείγματος χάριν κάτι ανάλογο που σκέφτομαι είναι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τη σφαίρα της αστυνομίας του Κράτους ‘’με πολιτικές αποχρώσεις και απολογία’’. Τότε και έκτοτε ο κόσμος, ο νέος κόσμος βγήκε στο δρόμο, φώναξε, συγκρούστηκε, προσπάθησε να φέρει μια αλλαγή, να ανατρέψει μια γενικότερη κατάσταση, που θεωρούσε διολίσθηση. Τότε και σήμερα βέβαια, ορισμένοι υπερ-δυτικοί και κήρυκες της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας θεωρούσαν ότι είναι ανεπίτρεπτο ο δρόμος να κλείνει για δέκα παιδαρέλια.

Όμως, σήμερα που είναι εύκολο η πιο επιφανειακή ψευτοακριβιαστική ψηφιοεξέγερση, του ελλεινού #prayfor και της μαϊμού cancel culture πουλάει να στηρίζεις μειονότητες, όπως αυτή των γυναικών, να τα βάζεις με μια θρησκεία που αντικειμενικά είναι εύκολο και ανώδυνο να τα βάλεις, και εντάξει εκεί επί τη ευκαιρία επειδή δεν σε συμφέρει να πεις κάτι άλλο, στηρίζεις και τον τρόπο εξέγερσης.

Όταν όμως το αντίστοιχο ξεπέρασμα των τειχών προστασίας έρχεται στη Δύση, που το έχει δει η ‘’πολιτισμένη’’ Δύση να συμβαίνει, ο δρόμος θεωρούν αυτοί οι τύποι ότι πρέπει να συνοδεύεται από εθνικές σημαίες ή από ποτηράκια ροζέ κρασί. Οι έκρυθμες καταστάσεις φαλκιδεύουν τάχα μου την πολιτειακή ομαλότητα που είναι το ιερά τοτέμ που δεν πρέπει ποτέ να ενοχληθεί διότι αν το Κράτος κουνηθεί λιγάκι, ζήτω που καήκαμε, ακόμα και αν το ίδιο το Κράτος παρατηρούμε να χάνει οριστικά το ρόλο του ως τέτοιου.

Εδώ λοιπόν σε αυτό το πολιτισμένο τεμάχιο του πλανήτη δολοφονήθηκε με το πόδι ενός πολιτισμένου θεσμικού οργάνου, ενός αστυνομικού ο Τζωρτζ Φλόιντ. Πολύς κόσμος βγήκε στο δρόμο και ορθώς έκαψε σύμβολα της εξουσίας που εκπροσωπεί αυτό τον ‘’θεσμικό φονιά’’, οι τύποι αυτοί, αλλά και τα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου, ουδόλως θέλησαν να σκεφτούν και να αντιληφθούν το πόσο υπερβαίνει τα εσκαμμένα των αρχών τους των φιλελεύθερων, των δημοκρατικών οι εξουσίες που έχει με το τσουβάλι παραχωρήσεις σε αστυνομία και Κράτος, αλλά αυτό που προβλημάτισε άπαντες ήταν ο τρόπος που αντίδρασε ο λαός που εξεγέρθηκε.

Αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε στην Ελλάδα, στοιχηματίζω πως πολλοί θα έγραφαν στους τοίχους τους ότι δεν είναι ο εγκεκριμένος τρόπος να καίγονται οι μπούργκες στην πυρά, ούτε να κυκλοφορούν οι γυναίκες στους δρόμους με ψαλίδια και τα δελτία των οκτώ θα έκαναν λόγο για ‘’γραφικότητες’’ στην Πλατεία Συντάγματος.

Αλλά έτσι είναι το insta-friendly, επειδή μπορούν!