Γράμμα χωρισμού. Δυο τελευταία λόγια…

Παντοτινή και πολυλατρεμένη μου αγάπη,

αποφάσισα να κόψω με το μαχαίρι αυτό το ελεεινό παιχνίδι που μου παίζεις και μου το παρουσιάζεις σαν έρωτα διακαή. Η αυταρέσκειά σου δε σ’ άφησε να ωριμάσεις. Οι κατακτήσεις μιας νύχτας σου πήραν τα μυαλά. Ήλθα κι εγώ και σ’ έκανα εικόνα μου και είδωλό μου και την ελευθερία μου που την κρατούσα αλώβητη μέχρι σήμερα την φυλάκισα μέσα σ’ αυτό το τυφλό κλουβί του έρωτά μου για την χάρη σου. Σκλαβάκι σου έγινα. Να τελειώνουμε.

Μην προσπαθήσεις να ‘ρθεις σε επαφή μαζί μου, ούτε με τηλέφωνο, ούτε με γράμμα, ούτε με τη μεσολάβηση τρίτων. Ας θάψουμε την υπόθεσή μας στην τρύπα που άνοιξες εσύ με τα χέρια σου και έσκαψες σιγά-σιγά μέσα στο χρόνο κι έγινε πια σαν τάφος που χάσκει.

Δεν μπορώ να σε βλέπω. Δε θέλω να σ’ ακούω. Μακάρι να σε πνίξω μέσα στη βουρκωμένη λιμνοθάλασσα της μνήμης μου. Ούτε λεπτό να μη σε φέρνω στο μυαλό, γιατί φοβάμαι μη λυγίσω και γυρίσω την απόφασή μου. Αν υποχωρήσω, θα πέσουμε πάλι στα ίδια και χειρότερα. Δεν δοκιμάσαμε εξάλλου κι άλλες φορές;

Όσο εγώ έριχνα στο κρασί μου νερό, τόσο πιο γρήγορα εσύ ξεχνούσες και φούντωνε η τρέλα της υπεροψίας σου κι άρχιζες πάλι τα τρελά σου. Εσύ φαρμάκωσες το αίμα μου, έβαλες φωτιά στην ψυχή μου, έχασα πια το λογαριασμό και δεν έχω μάτια πια για άλλο πλάσμα ανθρώπινο. Με κλωθογύρισες στο στρόβιλό σου και κατάντησα -αλοίμονο- ένα σκουπίδι, που το σέρνει κατά την όρεξή του ο άγριος άνεμος που σε κυβερνά.

Νομίζεις πως είσαι κάτι σπουδαίο γιατί έπεσα και σε προσκύνησα, αλλά πως θα γινόταν αλλιώς; Έπαθα αυτό που παθαίνουν όλοι. Όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτό τον κόσμο, αυτός που θα παραδοθεί ερωτικά, σ’ εκείνον θα ξεσπάσει η οργή και η τιμωρία της σατραπείας του έρωτα. Φύγε. Φύγε. Είσαι ένας δρόμος που δε βγάζει πουθενά.