Γράμμα προς το Μετρό

Αγαπημένο μου παιδί,

Γεννήθηκες σε μία τρύπα με καισαρική που σου την έκανε πολιτικός και ουχί γιατρός. Σε νανούριζαν με τηλεοπτικές σαπουνόπερες 100 νεράιδες. Ο πολιτικός δίπλα περίμενε διότι ήθελε να εξαργυρώσει υποσχέσεις που συμφωνήθηκαν πριν τη βιολογική σου σύλληψη. Στο φύλαγε, μετρό μου, από το 1976.

Ξέρω ότι περνάς τη δύσκολή εφηβεία σου. Ήρθες στη «ζωή» τον Αύγουστο του 2006, με μια καισαρική που σου την έκανε ένας πολιτικός. Γιατί η γέννηση σου ήρθε μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες κύησης, με καλοπληρωμένους δωρητές σπέρματος.

Ο σκληρός και άκαρδος μηχανικός που υπέγραψε το πιστοποιητικό γέννησης σου δε φρόντισε να σε εφοδιάσει με τα κατάλληλα όπλα για να αντέξεις τις δυσκολίες της ζωής. Δε σκέφτηκε ότι η φάτνη ήταν φτιαγμένη σε σαθρά θεμέλια πάνω στη ζωή και το θάνατο μιας πόλης που ακόμα παλεύει για να πατήσει στο σήμερα πάνω σε βάσεις χιλιάδων ετών. Δε σεβάστηκε το οικογενειακό δέντρο. Ένα δέντρο που ποτίστηκε από τον κάματο χιλιάδων ανθρώπων που περπάτησαν, ονειρεύτηκαν, έζησαν, ερωτεύτηκαν και πέθαναν πάνω σε πλάκες μαρμάρινες. Πλάκες που σήμερα κάποιοι θέλουν να τις ξηλώσουν, εκτελώντας μια βίαιη απόξεση ενός βρέφους 2300 χρόνων.

Τώρα πατάς στα πόδια σου, έχεις φωνή και καλείσαι να ωριμάσεις πιο γρήγορα από τους θετούς γονείς σου. Τρέξε και φώναξε.

«Θέλω να ζήσω, να μακροημερεύσω. Θέλω να στηριχτώ στα πραγματικά μου θεμέλια που είναι η ιστορία μου. Θέλω να δείξω την αξία μου που δεν είναι μόνο μεταφορική αλλά κυρίως ιστορική. Θέλω να δείξω στους ανθρώπους ότι η μικρή τους πορεία στη ζωή, είναι η παράταση της ανάδειξης της μαρμάρινης ιστορίας της»

Με αγάπη,

Ένας από τους πολλούς εραστές της μητέρας σου Θεσσαλονίκης, πιθανώς και πατέρας σου