Γράμμα προς τον θαλασσοπνιγμένο Εμίρ

της Ελισάβετ Σεργιάδου

Όταν σου είπε ο πατέρας σου ότι θα φύγετε από τη Συρία εσύ κατσούφιασες. Η ζωή σου εδώ και δύο χρόνια είχε αλλάξει δραματικά, αλλά σου άρεσε να παίζεις κρυφτό στην βομβαρδισμένη γειτονιά με τους παλιούς συμμαθητές σου, γιατί είχε καλές κρυψώνες.

Θα πηγαίνατε να ζήσετε στην Ευρώπη. Εκεί δεν έχει πόλεμο και τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο. Και η γιαγιά; Αναρωτήθηκες.

Η γιαγιά είναι πολύ μεγάλη για να ταξιδέψει. Θέλει να πεθάνει στη Συρία. Και ποιος θα την φροντίζει όσο θα λείπουμε; Της έχω αφήσει προμήθειες για έξι μήνες. Όταν θα φτάσουμε στη Ευρώπη και πιάσω δουλειά θα της στέλνω χρήματα.

Είχες διαβάσει για τη θάλασσα στο βιβλίο της δευτέρας δημοτικού λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, αλλά δεν την είχες δει ποτέ μπροστά σου. Όταν στιβαχτήκατε στη βάρκα μαζί με άλλους 30 σκεφτόσουν πόσο μεγάλη επιφάνεια καλύπτει το νερό. Μέσα από το νερό θα φτάνατε στην Ελλάδα κι από κει στην Ευρώπη. Φοβόσουν τη νέα χώρα αλλά σίγουρα θα είχε καλύτερο φαγητό από αυτό που τρώγατε στη Δαμασκό τους τελευταίους μήνες.

Το ταξίδι με το πλοίο σε ενθουσίασε, παρ΄ όλο που στα αδέρφια σου προκάλεσε ναυτία. Θα μπορούσες ίσως να γίνεις ναυτικός σκέφτηκες. Θα ήθελες πολύ να φορέσεις και συ τη στολή των ανδρών του λιμενικού που είδες να πλησιάζουν τη βάρκα σας.

Όταν βρέθηκες στο νερό, το μυαλό σου είχε αδειάσει από σκέψεις.  Το μόνο που άκουγες ήταν τον εαυτό σου να ουρλιάζει “Βοήθεια”. Κοιτούσες προς τη μεριά του πατέρα σου που ήταν ακόμα πάνω στην βάρκα που ξεμάκραινε. Μέσα στο νερό έψαχνες να πατήσεις κάπου για να κρατηθείς στην επιφάνεια. Ύστερα από λίγο, οι λέξεις γέμισαν νερό κι ένιωσες να κρυώνεις.

Τον πατέρα σου τώρα βαστάνε δύο άνθρωποι για να μπορέσει να κρατηθεί όρθιος και να απαντήσει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στο λιμάνι του Πειραιά. Βάζει το χερι του στο μέρος της καρδιάς. Εκεί, η μάνα σου, εσύ και τα αδέρφια σου θα ζείτε για πάντα.

*Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα σημαντικά και γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.