Γράμμα στην αγαπημένη πόλη

Απρίλιος 2008

Aγαπημένη μου Θεσσαλονίκη

Αγαπώ το αρμένισμα σου στη θάλασσα, τη μεταφυσική σου διάσταση στην ομίχλη, το βουητό του Βαρδάρη – παρότι μου ανοίγει παρτίδες και μ’ αγωνίες άγνωστες- τα βυζαντινά σου τείχη, τα παλιά κτίρια μια και συμβολίζουν μαζί με άλλα πολλά και την αξία των παλιών πραγμάτων, τους παράταιρους ανθρώπους σου ανάμεσα στους καλοζωισμένους της Τσιμισκή, τη ζωντάνια σου στο καπάνι και τις λαικές, όπως και το κέφι σε αυτοσχέδια γλέντια, μικρά μαγαζιά, μπαράκια. Αγαπώ τα απόκεντρα δρομάκια σου που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους , αλλά έχω συνδέσει γωνιές τους με γεγονότα της ζωής μου, όπως και αυτήν τη Θεσσαλονίκη που υπάρχει πια μόνο μέσα μου. Άλλο τόσο αγαπώ και τις πολλές σου όψεις, μιας και είναι τελείως άλλη στην Ανω πόλη και τα Μετέωρα, άλλη στη Λεωφόρο Νίκης και την Καλαμαριά, και άλλη στην Ξηροκρήνη ή στις Σαράντα εκκλησιές.

Αντίθετα, με βυθίζουν απαρέγκλιτα, σε απελπισία, σε αγανάκτηση, οι ήχοι των κομπρεσέρ, οι συναγερμοί των αυτοκινήτων, το κομφούζιο της κυκλοφορίας , οι οικοδομές-εξαμβλώματα, τα βουνά από σκουπίδια, ιδιαίτερα σε δρόμους που δεν είναι δρόμοι βιτρίνας.

Ίσως γι’ αυτό, εδώ και καιρό ονειρεύομαι μια επανάσταση, στην οποία μαζί με τους ταλαίπωρους πολίτες σου θα μετέχουν ακόμη και πρόσωπα μεταφυσικά, θα μετέχουν όλοι αυτοί που χαράμισαν τη ζωή τους σε σφαγές ,πολέμους, ιδέες ή συνθήκες αντίξοες , ψυχοφθόρες, δίχως όμως να ακουστεί ποτέ η εσωτερική τους επανάσταση, αν και ούρλιαζε νοερά, στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. ..

Εν πάση περιπτώσει, σ’ αυτήν ουτοπιστική επανάσταση, μες απ’ τους καταιγιστικούς ήχους μιας μπάντας ροκ, θα υποχρεώνονται σε εξαντλητικές πιρουέτες, οι καθισμένοι σε δύσοσμες, μεγαλόσχημες καρέκλες -επειδή σε πολλά άλλα υπονομεύουν και το ήθος μας- οι σφιχταγκαλιασμένοι με την τρέχουσα συνείδηση του πετυχημένου, κυρίως σαν ξεπουλούν τα μέσα τους, όχι για να επιβιώσουν, μα για τα πολλά, αλλά και όσοι έχουν μπερδέψει την απρέπεια της επιδειξιομανίας, με αυτήν της αισθητικής.

Ονειρεύομαι και άλλα πολλά φευγάτα για την πάρτι σου αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, γιατί παρά τους συνεχείς μετασχηματισμούς σου , εξακολουθείς και είσαι μια πόλη συντηρητική (αλήθεια πότε σου συνέβη αυτό;) που πολλάκις μαραζώνεις, κατσιάζεις, τα περισσότερα απ’ τα ταλαντούχα σου παιδιά: αν δεν έχουν βλέπεις αλισβερίσια με τα κόμματα κι αν δεν πάρουν διαπιστευτήριά από την μακρινή σου εξαδέλφη, το κέντρο, καταλήγουν να φυτοζωούν ανάμεσα σε περιθώριο και σιωπή. Εν ολίγοις αν δεν ενταχθείς στην όλη ομοιομορφία, δεν σηκώνεις εύκολα κεφάλι.

Μέχρι στιγμής, (τώρα δηλ. που σου γράφω) μάλλον κερδίζουν έδαφος απομιμήσεις και ξένοιαστη σαχλαμάρα, και στον ορίζοντα δεν φαίνεται ορατή καμιά ανατροπή. Αλλά εγώ πάντα ελπίζω. Κυρίως, γιατί από πάντα κρύβεις στα σπλάχνα σου και δεκάδες ‘ανώνυμους’ δημιουργούς που δουλεύουν ήσυχα, μακριά από τα φανταχτερά ταρατατζούμ, και σαν ένα πολύχρωμο βιτρώ, συνθέτουν τα αυθεντικά και πολυποίκιλα κομμάτια του πολιτισμού σου, εκείνα που κάποιοι θα ανακαλύψουν ως συνήθως, κάποτε .

Πάντα δική σου.

Στέλλα Βογιατζόγλου

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα