Η Γυναίκα που Θρηνεί: Από την Αλαμπάμα σε ένα διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης
Ένα προσωπικό κείμενο για την απαγόρευση των αμβλώσεων στις ΗΠΑ.
Λέξεις: Ιωάννα Κακούρη
Το κλάμα σπαρακτικό. Σκοτάδι πίσσα και προσπαθώ με τα βλέφαρα υπερκινητικά να καταλάβω πού βρίσκομαι. Μια όχθη, μια λίμνη. Και ποιος κλαίει; Γυναίκα είναι. Μαύρα μαλλιά, άσπρο φόρεμα. Κραυγή και θρήνος και μετά καπνός, εξαφανίστηκε λες κι έκανε μια το νερό και την κατάπιε. «Αχ, τα παιδιά μου!».
Ανοίγω τα μάτια. Ρούχα σωρός στην καρέκλα, πέντε ειδοποιήσεις και ώρα περασμένη στο τηλέφωνο. Εφιάλτης ο ένας, εφιάλτης κι ο άλλος. Φτιάχνω καφέ, πολλές είναι τρεις κουταλιές, θα κοιτάξω να τις λιγοστέψω, στρίβω τσιγάρο, θα κοιτάξω να το λιγοστέψω κι αυτό. Βάζω να παίζει Τσαβέλα Βάργκας και γκουγκλάρω. La Llorona, Η γυναίκα που θρηνεί.
Η οθόνη μου πετάει τον μεξικάνικο θρύλο, με τη γυναίκα που πνίγει τα παιδιά της, για να εκδικηθεί τον άντρα της που τη χρησιμοποίησε, γεμίζοντάς την πόνο αβάσταχτο. Αυτά τα ξέρω, καλή μου Google, τι δουλειά είχε στον ύπνο μου δεν ξέρω. «Γιορόνα όνειρο» η επόμενη αναζήτηση. Αν δεις, λέει, τη Γιορόνα στον ύπνο σου, να περιμένεις κάποιον θάνατο. Έγινε, τι ώρα πες μου μόνο, μην τύχει και λείπω και ξεσηκώσει τη γειτονιά.
Αλλάζω σελίδα, ρουφάω καφέ, διαβάζω ειδήσεις. «Αλαμπάμα- ΗΠΑ: Παράνομη η άμβλωση ακόμη και σε περιπτώσεις βιασμών».
Θάνατος. Της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της γυναίκας. Αφού δε σου ‘δωσε, δύσμοιρη, η φύση τη σωματική «άδεια» να μη συλλάβεις όταν δεν το θες, μην περιμένεις να στη δώσει η ανθρωπότητα. Σου αφήνει βέβαια (ακόμα) την αντισύλληψη, αλλά αν κάτι πάει στραβά, την πάτησες, αυτό ήταν. Σαν τον άντρα της Γιορόνα, που μόλις γεννάει τα παιδιά του, την πετάει χωρίς κανέναν οίκτο, σαν άχρηστο κομμάτι κρέατος σε σφαγείο. Τι της μένει της (κάθε) Γιορόνα; Η απόγνωση. Η τρέλα. Και να σου οι λίμνες, να σου τα πνιγμένα μωρά, να και οι γυναίκες- φαντάσματα που δεν τις χωράει ούτε ζωή, ούτε κόλαση, παρά μόνο οι εφιάλτες μας που θα γεμίσουν Γιορόνες.
