Η γυναίκα στο ταμείο του σούπερ μάρκετ

Περιμένοντας να πληρώσω στο ταμείο ενός σούπερ μάρκετ στη γειτονιά μου προχθές, σε μια ουρά που είχε ήδη φτάσει τα έξι άτομα, άρχισα να διαισθάνομαι έναν εκνευρισμό. Στο ταμείο καθόταν μια γυναίκα γύρω στα εξήντα, λίγο πάνω, λίγο κάτω. Φορούσε γυαλιά πρεσβυωπίας, οι κινήσεις της ήταν αγχωμένες, ήταν όντως λίγο πιο αργή από τους ρυθμούς που έχουμε συνηθίσει.

Εξηγούσε στην πελάτη που βρισκόταν μπροστά της και που φάνηκε να τη γνωρίζει ότι προσλήφθηκε με ένα πρόγραμμα τριών μηνών, για ανέργους και ότι είχε χρόνια να δουλέψει και αυτό την έκανε ακόμα πιο αγχωμένη να τα πάει καλά.

Η συζήτηση τους δεν κράτησε πάνω από ένα-δυο λεπτά, όσο της έκανε το λογαριασμό των αγορών πάνω κάτω. Χρόνος αρκετός να εκνευρίσει έναν δυο πελάτες που ακολουθούσαν. Άντε κυρά μου, είπε ένας νεαρότερος άνδρας, έχουμε και δουλειές. Συντόμευε.

Η γυναίκα στο ταμείο έμοιαζε να αγχώνεται ακόμα περισσότερο και προσπαθούσε να εξυπηρετήσει πιο γρήγορα. Κάποια στιγμή από την πίεση της έπεσε στο πάτωμα ένα μπουκάλι απορυπαντικού και σηκώθηκε πανικοβλημένη να το μαζέψει.

Τι θα γίνει με σένα, είπε τότε ένας ηλικιωμένος, θα φάμε τη ζωή μας εδώ μέσα; Που σας βρίσκουν και σας παίρνουν όλες τις ανίκανες; Ήταν τόσο οξύς ο τόνος και τόσο επικριτικός στη φωνή του που η γυναίκα στο ταμείο σχεδόν δάκρυσε από ντροπή. Έσκυψε το κεφάλι κάτω και προσπάθησε να επισπεύσει ακόμα περισσότερο, όσο βέβαια της επέτρεπε η όραση, η κατάσταση και η διαύγεια εξ΄αιτίας της πίεσης που δεχόταν, η ίδια η ηλικία της.

Ένας δυο άνθρωποι από το πίσω μέρος της ουράς προσπαθήσαμε να την υπερασπιστούμε λέγοντας τα αυτονόητα. Όπως πάντα σε τέτοιες συνθήκες το πλήθος μετατρέπεται σε αγέλη και το τι ελέχθη δεν περιγράφεται.

Η ασέβεια απέναντι στο χρόνο και τις απώλειες που επιφέρει, η αδυναμία κατανόησης, η κουλτούρα της βιασύνης είχαν ορίσει το παιχνίδι.

Καθώς περπατούσα στο δρόμο μετά απομακρυνόμενος από το σούπερ μάρκετ σκεφτόμουν την γυναίκα το βράδυ στο σπίτι της, στο μαξιλάρι της. Να συλλογίζεται την μέρα που πέρασε, το περιστατικό. Τη βία που ασκήθηκε τόσο άδικα πάνω της. Τον κόσμο που έχει χάσει μέτρο και υπομονή και μεταμορφώνεται τόσο εύκολα σε όχλο. Είμαι σίγουρος, χωρίς να τη γνωρίζω πως η νύχτα της δεν θα ήταν εύκολη…