H αναιδής επιστροφή του φασισμού

Την παιδική μου ηλικία, μέχρι τα επτά μου χρόνια, την πέρασα τον καιρό της δικτατορίας. Θυμάμαι στο σχολείο, από τα νήπια μέχρι τη δευτέρα δημοτικού που ήρθε η Μεταπολίτευση το φτερωτό πουλί και το πορτρέτο του δικτάτορα. Θυμάμαι μια αποκρουστική τηλεόραση και κυρίως το φόβο. Αχνά, αλλά τα θυμάμαι.

Θυμάμαι επίσης την ευφορία της Μεταπολίτευσης. Ακόμα πιο έντονα θυμάμαι πώς τα απομεινάρια εκείνης της σκοτεινής περιόδου όποτε εμφανιζόταν μπροστά μας μέχρι να χαθούν από το κάδρο προκαλούσαν θυμό.

Θυμάμαι την πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο που πήγα στη ζωή μου στο Λύκειο, να περνάμε κάτω από τα γραφεία της Βασιλικής Ενώσεως και της ΕΠΕΝ και να γιουχάρει το πλήθος έντονα, τους νοσταλγούς. Με πάθος και με οργή. Με το ΠΑΣΟΚ έγινε μια μεγάλη δουλειά στα σχολεία ομολογουμένως που συνέπεσε με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τη συμφιλίωση μετά από δεκαετίες καχυποψίας και διχασμού. Η αποκήρυξη του φασισμού ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Όταν ανέβαινε η Χρυσή Αυγή στα χρόνια της κρίσης, ένα πραγματικό σύγκρυο μας κυρίεψε. Κυρίως για το πώς ο κόσμος ξέχασε τόσο εύκολα την έννοια του φασισμού. Οι αποτρόπαιες εικόνες της βίας, στοιχείο και κύριο χαρακτηριστικό μαζί με το μίσος εκείνης της εποχής έμοιαζαν ξαφνικά να ενθουσιάζουν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου.

Χρειάστηκε η φρικτή δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να λειτουργήσει σαν ηλεκτροσόκ σε μια κοινωνία υπνωτισμένη θαρρείς.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα που το αυγό του φιδιού μοιάζει σιγά σιγά να σπάει ξανά. Που όλα τα μαθήματα της Ιστορίας μοιάζουν να σβήνονται από τη μνήμη. Σήμερα που παγκόσμια επιστρέφει η πιο σκοτεινή απειλή και η διάδοση της επιστροφής της έχει φτάσει στην Ελλάδα. Και σε μια και μόνη μέρα βλέπεις μια νοσταλγό της δικτατορίας του Μεταξά να τον αποθεώνει κερδίζοντας δεκάδες χιλιάδες επιδοκιμασίες, ένα αθλητή του τένις να τη μιμείται, ακροδεξιές οργανώσεις να παρελαύνουν στην επίσημη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, ακροδεξιά θρασίμια στο όνομα ενός ψευτοπατριωτισμού να βεβηλώνουν ένα μνημείο του Ζογγολόπουλου και χιλιάδες νοσταλγούς των δικτατοριών να ανεβάζουν στα σόσιαλ φωτογραφίες δικτατόρων και να απειλούν όσους εκφράζουν διαφορετικές απόψεις από κείνους με εξορίες, ξύλο και παραδειγματικές τιμωρίες.

Και όλα αυτά με την ανοχή αλλά και την κρυφή υπόθαλψη της κυβέρνησης της οποίας τρία τουλάχιστον μέλη προέρχονται από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο που συμπαθεί αυτό το παρελθόν. Αλλά και μια μεγάλη μερίδα των media που φλερτάρει με το σκοτάδι.

Είναι πια φως φανάρι και στη διάρκεια της προχθεσινής επετείου φάνηκε ξεκάθαρα πώς μπαίνουμε στα βαθιά μιας σκοτεινής περιόδου. Καθήκον του δημοκρατικού κόσμου είναι να μην επιτρέψει να συμβεί. 

Να σταματήσουμε εδώ την κατρακύλα πριν είναι αργά.