H Ελλάδα τρέφει τα παιδιά της με σκουπίδια

Του Γιώργου Τούλα 

Κατά μήκος της οδού Βασιλίσσης Όλγας, που τη διασχίζω καθημερινά έχουν ανοίξει εκεί που ήταν άλλοτε μπουτίκ, ηλεκτρολογικά και συνοικιακές αγορές δεκάδες μαγαζιά που συνδυάζουν τον καφέ με το φθηνό φαγητό. Ψωμί με λουκάνικο, ένα ευρώ, σφολιάτες, ντόνατς δέκα στο τρίευρο. Κάθε μέρα χιλιάδες παιδιά ξοδεύουν το ελάχιστο χαρτζιλίκι τους στα πέριξ. Περνούν ώρες του απογεύματος ανακυκλώνοντας την απόγνωση που μεταφέρουν από το σπίτι τους, ψάχνουν να δουν μάταια το παρακάτω, στρατοπεδεύουν σε τραπεζοκαθίσματα και θρέφονται με υποκατάστατα τροφής που κοστίζουν ένα ευρώ.

Οικογένειες ολόκληρες ψωνίζουν από εκπτωσιακά σούπερ μάρκετ φθηνές τροφές, μπουκώνουν στόματα που χορταίνουν όπως όπως, κόβοντας τα άλλοτε απαραίτητα της μεσογειακής διατροφής, απλά γιατί δεν έχουν πια να τα πληρώσουν. Ξεγελούν τη λιγούρα με ντόνατς. Την τροφή του φτωχού. Και του νεόπτωχου.

Αυτά όλα είναι εικόνες στην πόλη. Μέχρι να γίνουν αριθμοί. Ιδού οι αριθμοί. Στην Ελλάδα λοιπόν της Κρίσης τα παιδιά 7 με 9 ετών, καθώς έχουν το υψηλότερο μέσο σωματικό βάρος σε σχέση με τους συνομηλίκους τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το λέει έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την παιδική παχυσαρκία σε 16 ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Ισπανία. Άλλη πρωταθλήτρια της κρίσης. Η παιδική παχυσαρκία λέει έχει αυξημένη συχνότητα στα χαμηλά οικογενειακά εισοδήματα. Εκεί που τα λουκάνικα του ενός ευρώ έχουν αντικαταστήσει τα γεύματα αγάπης που μεγάλωσαν τη δική μου γενιά.

Η Ελλάδα γλιστρά αθόρυβα, σιωπηλά, με βουβό πόνο σε μια γενοκτονία. Που τα σημάδια της μόλις έχουν αρχίσει να αχνοφαίνονται. Στην αρχή ήταν η απόγνωση, οι αυτοκτονίες, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι στις καφετέριες, οι φυγές των καλύτερων μυαλών της χώρας στο εξωτερικό, οι απώλειες. Η ρήξη σχέσεων, η έκπτωση θεσμών, κοινωνικών παροχών, η πτώση της κοινωνικής προστασίας για την οποία μόχθησαν γενιές ανθρώπων. Η ένδεια σε νοσοκομεία, ψυχιατρικά ιδρύματα, ξενώνες ηλικιωμένων. Κέντρα κράτησης. Η διάλυση των δομών. Των σχολείων, των πανεπιστημίων, οι περικοπές μέχρι τέλους. Και τώρα αυτό. Το έμμεσο. Το μακροπρόθεσμο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που μεγαλώνουν με υποκατάστατα, τα μελλοντικά βάρη του συστήματος υγείας. Οι άνθρωποι που θα αποτελούσαν τις χρυσές εφεδρείες της εξόδου από το σκοτάδι και καταδικάζονται σιωπηλά στο μαρασμό. Στο να μετατραπούν στα τριάντα τους σε ανθρώπινα ερείπια. Υποθέτω στον πρωθυπουργό Αντωνάκη δεν τα λέει κανείς αυτά. Χαλούν τη συνταγή του ονείρου της ανάκαμψης…