H εποχή Μπουτάρη

του Γιώργου Τούλα

Μπήκαμε μαζί με το Σεπτέμβρη στην τελική ευθεία των δημοτικών εκλογών του Μαΐου. Εκλογές που αν συνδεθούν με τη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας θα είναι απλά μια χαμένη ευκαιρία για τις τοπικές κοινωνίες, αν όμως υποψήφιοι άρχοντες και δημότες δείξουν την ωριμότητα να κοιτάξουν τα του οίκου τους και μόνο, δηλαδή το μέλλον των τοπικών κοινωνιών, ένα όραμα μέσα σε αυτή τη σκοτεινιά για το πού θέλουμε να πάνε οι πόλεις μας στο όποιο μέλλον.

Η εποχή που ζούμε στη Θεσσαλονίκη είναι η εποχή Μπουτάρη. Οι δήμαρχοι, συνήθως σφραγίζουν τις εποχές των πόλεων με την προσωπικότητά τους, αν είναι ισχυρή, ή με τις πράξεις τους. Η προηγούμενη εποχή ήταν η εποχή Παπαγεωργόπουλου. Ατυχής εποχή. Εκεί η αδύναμη και αδιάφορη προσωπικότητα αντικαταστάθηκε από πράξεις. Οι οποίες κατέληξαν στα γνωστά καταδικαστικά αποτελέσματα. Οι πολίτες της πόλης όφειλαν να τις γνωρίζουν και να μην τις επικροτούν. Τις επικρότησαν όμως για διάφορους λόγους επί δώδεκα συνολικά έτη και κατόπιν έπεσαν από τα σύννεφα στο άκουσμα και μόνο της λέξης Ισόβια. Σαν τις παλιές ταινίες που το ακροατήρια έβγαζε ένα παρατεταμένο ‘’ωωωωω ‘’ καθώς κρέμονταν από τα χείλη του προέδρου του δικαστηρίου την ώρα της ανάγνωσης της απόφασης.

Εκείνη την ατυχή εποχή διαδέχθηκε ένας δήμαρχος με αποδεδειγμένα ισχυρή προσωπικότητα. Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί το παραδέχονται τα σημαντικότερα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης που δεν έχουν και κανένα συμφέρον να αποδώσουν τέτοιο θαυμασμό. Ο Μπουτάρης εξελέγη οριακά μέσα σε ένα κλίμα έντονου προβληματισμού για το ποια ήταν η Θεσσαλονίκη τις τελευταίες δεκαετίες και το που βαδίζει σήμερα.

Στελεχώθηκε από μια ομάδα ανθρώπων ετερόκλητη και ξεκίνησε έναν αγώνα να αλλάξει όχι πολλά, λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά τουλάχιστον την αισθητική και πληγωμένη εικόνα της πόλης για τον εαυτό της. Στη διάρκεια των τριών χρόνων από τις προηγούμενες εκλογές ξεδίπλωσε τα θετικά και αρνητικά στοιχεία της έντονης προσωπικότητάς του. Τον αυθορμητισμό, τη γοητεία, την υπερβολή, το πρωτοποριακό για μια φύσει συντηρητική πόλη. Συχνά πυκνά τις καλές προθέσεις ακύρωσαν μια σειρά αντιφατικές δηλώσεις και εμπλοκές σε καβγάδες με πρόσωπα δεύτερα, που και στην πραγματικότητα αποκτούν αξία μόνο μέσα από τις συγκρούσεις τους με δημόσια πρόσωπα. Έπεσε στην παγίδα τους για να υπερασπιστεί τις ιδέες του.

Το μεγαλύτερο κατά τη γνώμη μου πρόβλημα αυτής της τριετούς σχεδόν διακυβέρνησης της πόλης, εκτός από την έλλειψη πόρων, υπήρξε η εσωτερική χαλαρή σύσταση της ομάδας των συνεργατών του. Από την πρώτη στιγμή φάνηκαν οι διαφωνίες, η έλλειψη συνεκτικού ιστού και κοινού οράματος.

Πριν τρεις μήνες βρέθηκα στο δημαρχείο της Στουτγάρδης και συνομιλώντας χαλαρά με την αντιδήμαρχο Πολιτισμού της πόλης, που διατηρεί τη θέση αυτή δεκαετίες, μου εξηγούσε ότι εκεί οι πετυχημένοι αντιδήμαρχοι δεν αλλάζουν όταν αλλάζει ο δήμαρχος, παραμένουν στη θέση τους και υπηρετούν τους σκοπούς τους με κάθε διοίκηση. Η κουλτούρα μας, μου είπε, μας έχει μάθει να δουλεύουμε όλοι μαζί όπου και αν ανήκουμε. Μου φάνηκε εξωπραγματικό.

Στα καθ’ ημάς δεν συμβαίνει αυτό. Γνωρίζοντας την πλειοψηφία των αντιδημάρχων και συμβούλων του σημερινού δημάρχου, καθώς και τις προσωπικές αντιπαραθέσεις και έριδες που συχνά μπλοκάρουν το έργο της διοίκησης, θεωρώ πως αποτελεί μια μεγάλη παρανυχίδα στην πρόοδο μιας πόλης. Μόνο ομάδες ανθρώπων που αφήνουν στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες και συμπάθειες μπορούν και προχωρούν τα πράγματα μπροστά. Θεωρώ λοιπόν πως αν ο σημερινός δήμαρχος θελήσει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, και όσο αντίπαλοι σοβαροί δεν υπάρχουν στον ορίζοντα, τότε θα πρέπει να καταφέρει να εμπνεύσει στην όποια ομάδα του την έννοια της ομαδικής δουλειάς και του αλληλοσεβασμού. Αλλιώς η εποχή Μπουτάρη θα αφήσει πίσω μόνο ελπίδες που εξανεμίστηκαν. Καλό χειμώνα.

*To κείμενο ήταν το editorial του τεύχους 190