H φλόγα
Ραντεβού 17 Σεπτεμβρίου στις φλόγες...
Υπάρχει μια παράξενη ομορφιά στα μάτια όσων τα καταφέρνουν κόντρα στη συλλογική νωθρότητα να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα, να πάνε παρακάτω. Το είδα πρόσφατα στα χαμόγελα όσων κατάφεραν και φέτος να οργανώσουν το εξαιρετικό Δείπνο της Άνοιξης, στο πείσμα των παιδιών που ζωντανεύουν και αυτό το καλοκαίρι το μαγικό χωριό Παρθενώνας οργανώνοντας το πιο ατμοσφαιρικό φεστιβάλ κινηματογράφου της χώρας σε υπαίθριο χώρο, το είδα στους περίπου 200 ανθρώπους που δήλωσαν εθελοντές στη νέα προσπάθεια μας με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς της parallaxi, να ξαναζωντανέψουμε τα γεγονότα της Πυρκαγιάς του 1917.
Επτά χρόνια μετά το πρώτο Θεσσαλονίκη Αλλιώς με γοητεύει ακόμα πολύ αυτή η φλόγα στα μάτια όσων πιστεύουν σε ένα κοινό σκοπό, σε κάτι όμορφο που προσπερνά τη συλλογική απραξία και θλίψη και δημιουργεί ισχυρές αναμνήσεις για το μέλλον. Φτιάχνει νέες κοινότητες εμπειριών.
Διάβαζα το σχόλιο ενός μικροπρεπή τις προάλλες που κορόιδευε στο fb προσπάθειες σαν τη δική μας, σαν των παιδιών στον Παρθενώνα, σαν των Φίλων της νέας Παραλίας ή των κατοίκων της Σβώλου. Προφανώς επειδή ο δικός του μικρόσκοσμος δεν του επέτρεψε ποτέ να γευτεί το εμείς αντί για το εγώ, προφανώς γιατί η λογική της πάρτης του δεν άφησε περιθώριο ούτε για δευτερόλεπτο κοινής προσπάθειας για μια καλύτερη πόλη.
Κάθε φορά που συναντώ ανθρώπους με αυτή τη φλόγα στα μάτια νοιώθω πως δεν χάθηκαν όλα. Σε ένα χειμώνα που αφήνουμε πίσω με τους ανθρώπους παραδομένους στην οθόνη της τηλεόρασης ήρθε ένα καλοκαίρι γεμάτο ζωή εκεί έξω και κοινές εμπειρίες που θα έχουμε να διηγούμαστε στα παιδιά του μέλλοντος. Καλό το Survivor αλλά δεν αλλάζει τίποτε στην καθημερινότητα σου. Σε βυθίζει λίγο παραπάνω μονάχα.
Είχα την τύχη να περάσω προχθές ένα ολόκληρο απόγευμα με τον άνθρωπο που μελέτησε την Πυρκαγιά του 17 όσο κανένας άλλος, αφιέρωσε 30 χρόνια από τη ζωή της στο να δει σε όλο της το εύρος τι συνέβη τότε και τι ακολούθησε μετά. Την Αλέκα Γερόλυμπου. Ξέρεις μου είπε, η πόλη κάηκε 28 φορές σε δυο αιώνες. Και κάθε φορά αναγεννιόταν. Η σημασία του σχεδίου της Θεσσαλονίκης μετά το 1917 βρίσκεται κυρίως στο ότι εισηγείται μια ανανεωμένη μορφή για την νεοελληνική πόλη λέει η σπουδαία πολεοδόμος. Και έχει δίκιο. Αυτήν την καταστροφή διαδέχτηκε μια ελπίδα. Πάνω σε αυτή την καταστροφή και την ελπίδα θα στοχαστούμε και μεις, όλοι μαζί.
Ραντεβού 23 Σεπτεμβρίου στις φλόγες…
