H Κοκκινοσκουφίτσα και ο Γκράμσι

Πριν από λίγες μέρες μια νέα γυναίκα, έξυπνη, δυνατή και με εξαιρετικό ταλέντο στο γράψιμο, αναρωτήθηκε αν ήρθε η ώρα να θάψουμε επιτέλους την Κοκκινοσκουφίτσα και να πάμε παραπέρα. Την ίδια μέρα  ανακάλυψα ένα κουρδιστό παιχνίδι των αρχών του περασμένου αιώνα, μια Κοκκινοσκουφίτσα με τα όλα της, σοβαρή με το καλαθάκι της, το μπονέ, την ποδίτσα της. Μοιραία η σύμπτωση και μου αρέσουν οι συμπτώσεις.

Σύμβολο αρχετυπικό η Κοκκινοσκουφίτσα. Γενεές γενεών τη διηγήθηκαν ξανά και ξανά, με ερωτήματα, εκδοχές, φόβους, συμβουλές. Οι χαρακτήρες που χτίζονται με κόπο από ενήλικες που ενδιαφέρονται. Την ξαναβρήκαμε στα ερωτήματα του γυναικείου κινήματος. Θεωρίες, αναλύσεις και ο κόπος για μια νέα ταυτότητα. Το σκοτεινό δάσος μπροστά μας. Κι αν πεις στη μάνα σου, όχι δεν πάω, τι θα συμβεί; Μπορεί να αλλάξει, αυτό το όχι, τον κόσμο;

Ξανά. Το κλάμα της παιδικής ηλικίας για το άδικο. Ο Ντίκενς και οι Μπροντέ, βιβλία βρεμένα από νυχτερινά δάκρυα. Σελίδες που θέλεις να τις προσπεράσεις γιατί ο φόβος είναι εκεί, σαν σκοτεινό δάσος. Στήβενσον, Μπαλζάκ, Σταντάλ, Φλωμπέρ. Ο Φλωμπέρ και οι μεγάλοι Ρώσοι. Μετά οι Γερμανοί. Τι να μου πουν οι Νιμπελούγκεν και οι ατελείωτοι ρομαντικοί μετά την Κοκκινοσκουφίτσα. Αλλά και ο Μούζιλ και ο Μπλοχ. Πώς μπορώ να δεχτώ τον έρωτα ως θάνατο; Οι σιωπηλές γραμμές, οι άγραφες πριν την Μπλίξεν, τη Γουλφ, την Πλαθ, τη Λέσινγκ. Το δάσος ήταν σκοτεινό για όλες και ήταν η μάνα τους που τις έστειλε. Μικρά κορίτσια με κόκκινο μπονέ  και νοικοκυρεμένη ποδίτσα.

Αγαπητή μου Κύα,

Η κρίση ξαναδίνει  τον λόγο στους διανοούμενους. Διαβάζω όλο και πιο ενδιαφέροντα κείμενα, παλιών και νεότερων. Λιγότερο πέτρινα και λιγότερο ιδιοτελή. Ο πόλεμος που ζούμε είναι και αρχών και θέσεων και στάσης απέναντι στη ζωή, τη δική μας και των άλλων.  Στις εκλογές έλεγα «Το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί». Ένας φόρος τιμής στα ξενύχτια πάνω από τα κείμενα του Γκράμσι και τα μεγάλα ερωτήματα για το Κράτος και την Εξουσία. Τον παραπέμπουν πολλοί τελευταία, όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα. Οι περισσότεροι μπορεί να θέλουν και την Κοκκινοσκουφίτσα νεκρή. Αυτό το κλασικό σύμβολο για το οποίο έχεις τόσα πολλά να σκεφτείς και να μάθεις ως παιδί και ως ενήλικας.  Απέναντι στην Κοκκινοσκουφίτσα έχεις ένα νεότερο, ισχυρό, σύμβολο, τη Μπάρμπι. Και τι να κάνεις με την Μπάρμπι από το να της αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο ρούχα και μπιχλιμπίδια;