H μοναξιά του Ποσειδώνα το χειμώνα…

Έχουν μια αδιόρατη μελαγχολία οι τόποι του παραθερισμού τους χειμωνιάτικους μήνες. Οι δημοφιλείς προορισμοί που κατεβάζουν ρολά και μένουν πίσω άδεια τοπία, σαν σκηνικά ταινιών που εγκαταλείφθηκαν με το πέρας των γυρισμάτων.

Προσπερνάς κατεβασμένα ρολά, αυλές γεμάτες ξερά φύλλα και φακέλους με λογαριασμούς που κανείς δεν παρέλαβε,  πινακίδες φτιαγμένες από νέον με πανομοιότηπα ονόματα που παραπέμπουν σε καλοκαίρι.

Ακούς τα βήματα σου εκεί που άκουγες μονάχα το θορυβώδες πλήθος να πηγαινοέρχεται. Κανείς δεν σηκώνει κινητό να φωτογραφίσει, κανείς δεν ποζάρει μπροστά σε ολόφωτα κτίρια.

Οι λιγοστοί διαβάτες απομακρύνονται βιαστικά αφήνοντας τον Ποσειδώνα στη μοναξιά του.

Ακόμα και οι εργάτες που θα αναλάβουν το φρεσκάρισμα, τα μερεμέτια και τα βαψίματα θα επιλέξουν τους ανοιξιάτικους μήνες.

Το μεγάλο χρονικό χαντάκι, ανάμεσα στο Νοέμβρη και τον επόμενο Απρίλιο θυμίζει μια τρύπα στο χρόνο. Ένα κενό που εμφατικά επισημαίνει τις σεζόν, το όριο ανάμεσα στη ζωή και την παύση.

Τα μέρη του καλοκαιριού το χειμώνα θυμίζουν βιβλία που ξεχάστηκαν σε ράφια από παλιές βιβλιοθήκες βιβλιοπωλείου και κάποιον περιμένουν να τα ξεσκονίσει για να εμφανιστούν στη βιτρίνα. Θυμίζουν χαλασμένα παιδικά καρουζέλ που περιμένουν τον ηλεκτρολόγο να ανάψει τα φώτα και να διορθώσει το μηχανισμό που τα κάνει να γυρίζουν.

Για άλλους είναι μελαγχολικά και για άλλους άξια ανακάλυψης. Τα μέρη του καλοκαιριού τους χειμώνες είναι μόνα τους. Εμάς περιμένουν…