Η αγάπη μαύρισε μια μέρα

Μια νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου, κάναμε ραδιοφωνική εκπομπή μαζί με την Ξένη, και ζαλισμένοι καθώς ήμασταν- κάτι ο Άγιος που γιορτάζαμε, κάτι το κρασί που πίναμε- διαβάσαμε στον αέρα τον «Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου. Όχι ο σταθμός δεν ήταν η «Λυδία η Φιλιππισία». Το ότι δεν απολυθήκαμε το χρωστάμε στον Απόστολο Παύλο. Όταν αρχίσαμε μετά να χορεύουμε τον «Ύμνο των Μαύρων Σκυλιών» του Λουκιανού Κηλαηδόνη, « Όχι λέμε στους βλάκες/ όχι γαμώ τους άσχετους/ Όχι λέμε στους βλάκες/ όχι στους χαζούς», ούτε που είχα ιδέα τι και ποιους, πάω να συναντήσω στο μέλλον.

Τον Σκούμπι Ντου; Τον Ραταπλάν; Τον Ιντεφίξ; Τον Μιλού; Τον Emo; «Ίσως η αγάπη να είναι ένα σκυλί ή καμιά φορά το φάντασμά του» (Μαριανίνα Κριεζή με την φωνή της Ελένης Δήμου). Και μετά ο Βαγγέλης του Φοίβου Δεληβοριά:  «Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης/ που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί/ όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω “τι θέλεις”/ μου λέει “βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις”/ και με κοιτάζει, και με κοιτάζει/ όπως κοιτούσες κάποτε εσύ». Είναι κι ο Κανέλλος, που έγινε blog και τραγούδι, από τον Στάθη Δρογώση «Θα μιλήσω για το φίλο τον Κανέλλο/ Που έχει μια καρδιά και τέσσερα ποδάρια/ Που γυρίζει στα Εξάρχεια τα βράδια/ Κι όλοι τον σέβονται του βγάζουν το καπέλο».

Κι αν δεν με πιστεύεις ρώτα στο δρόμο τα σκυλιά, τις αδέσποτες νύχτες.  Ακούγοντας την Ανδριάνα Μπάμπαλη στα λόγια του Νίκου Μωραίτη: «Αν είχα ένα σκύλο/ θα είχα αφορμή/ να βγω μια βόλτα/ έξω στη ζωή. Ελεύθερος θα΄ταν/ να τρέξει κι αυτός/ να τρέξει κι ο κόσμος/ που έμεινε κλειστός». Η αγάπη του, μαύρο καθρέφτισμα. Η ουρίτσα του, το ραντάρ της χαράς. Σαν κυριακάτικο πρωινό στον Αλιάκμονα, με όλη του την φθινοπωρινή δροσιά στις ξυπόλητες πατούσες.