Η αγαπημένη πλατεία φάντασμα

του Κώστα Κρικέλη

Εικόνα: Ελένη Βράκα

Μέχρι τα μέσα του ’80, το πάνω από την Εγνατία κομμάτι της Αριστοτέλους, ήταν η πλατεία δικαστηρίων. Μαγική για τα παιδικά μου μάτια, αφού ποτέ δεν μπόρεσα να δω ούτε ένα δικαστήριο. Εκεί ήταν και η αφετηρία ή ο τερματισμός για πολλά λεωφορεία των δυτικών συνοικιών, σε ένα δρόμο σε σχήμα πετάλου που ξεκινούσε από το αριστερό χέρι του αγάλματος του Βενιζέλου, έμπαινε μέσα και γύριζε καταλήγοντας στο δεξί χέρι του αγάλματος. Εκεί περίμεναν και τα λεωφορεία να μας πάρουν από το κέντρο, με αναμμένα εκείνα τα παλιά κιτρινιάρικα φώτα, που έκαναν το εσωτερικό τους σαν παλιά ταινία, και τους επιβάτες αντίστοχα ηθοποιούς. Η ομορφιά και ζωντάνια της πλατείας, ήταν στην άπλα της και στο πράσινο. Παγκάκια που φιλοξενούσαν φοιτητές, παρέες, οικογένειες, μεγάλα περίπτερα που ήταν το σέρβις σε όλο αυτόν το κόσμο που είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, την αδημονία του ταξιδιού. Στη δεκαετία του ’70, με το χέρι της μαμάς να με κρατά σφιχτά, και στην επόμενη δεκαετία με συμμαθητές για τα φροντιστήρια του κέντρου. Η πλατεία δικαστηρίων, το λιμάνι μας για τη γειτονιά μας, αλλά και το λιμάνι για την υποδοχή μας στο κέντρο της πόλης.

Το λεωφορείο ερχόταν από δυτικά- επί της Εγνατίας- και στην Αριστοτέλους έστριβε για να διανύσει το σημερινό πέταλο. Κάνοντας τη διαδρομή, έφτανε στο φανάρι επί της Εγνατίας πάλι και περίμενε το πράσινο φανάρι. Μόλις άναβε, περνούσε κάθετα την Εγνατία και περνούσε στο απέναντι πέταλο, της “πλατείας δικαστηρίίιιων” όπως την εκφωνούσε ο εισπράκτορας. Κάποτε τα σταματημένα λεωφορεία άνοιγαν τις πόρτες και μπαίναμε. Όταν ήμουν μικρός πάντα με κατελάμβανε ένα δέος για την ατμόσφαιρα του εσωτερικού αλλά και το σοβαρό ύφος του εισπράκτορα. (φανταστείτε το καμάρι μου όταν η μητέρα μου έδωσε χρήματα για να κόψω Εγώ τα εισιτήρια. Τα άφησα σιωπηλά στο γκισέ, με ύφος σοβαρού 8χρονου και πολύ σοβαρά πήρα τα ρέστα- σε άλλες κοινωνίες αντίστοιχα πρέπει να σκοτώσεις ένα λιοντάρι.) Έπρεπε να βρω θέσω αμέσως σε παράθυρο για να χαζέψω όπως και πολλοί επιβάτες το παπούτσι του Καρύδα, γιγάντιο γεμάτο λαμπάκια, χολυγουντανή υπερπαραγωγή. Μετά δειλά δειλά παρατηρούσα γύρω μου τα πρόσωπα, κινηματογραφικά κάτω από τις κιτρινωπές λάμπες του λεωφορείου και την αδερφή μου, μικρότερη να κάνει ό,τι μπορούσε για να προκαλέσει ένα μικρό χάος. Μια φορά τραγουδούσε το “με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω” προκαλώντας ενθουσιασμό στους επιβάτες και ανείπωτη ντροπή σε μένα, το καλό μαμοθρεφτάκι. Το λεωφορείο έστριβε στη Λαγκαδά και έκανε στάση. Εκεί ήταν μια σειρά παράγκες-ψησταριές που μοσχοβολούσαν τον τόπο και ήταν πειρασμός για όσους επιβάτες περίμεναν στη στάση αυτή-πότε θα γράψει κάποιος-α για τους τενεκεδένιους αυτούς ναούς της απόλαυσης;. Και μετά τίποτα μέχρι την Επτάλοφο. Μέχρι το επόμενο ταξίδι μας στην πόλη, στο λιμάνι της, την πλατεία δικαστηρίων.

Τα λεωφορεία τα διώξανε γιατί κάνανε θόρυβο, το ασφάλτινο πέταλο το σκεπάσανε με μαρμάρινες πλάκες για να ευπρεπίσουνε το χώρο. 

Όλη η “πλατεία” πλέον μου θυμίζει ένα μεγάλο μνήμα. Της παιδικότητας και της εφηβείας μου.

Η Πλατεία Αρχαίας Αγοράς είναι γνωστή από παλιά ως πλατεία Δικαστηρίων, επειδή εδώ είχε προγραμματιστεί να χτιστεί το Δικαστικό Μέγαρο της πόλης. Η ανέγερση του μεγάρου ματαιώθηκε όταν κατά την εκσκαφή των θεμελίων, το 1966, αποκαλύφθηκε τμήμα της αρχαίας αγοράς.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.