Οι άλλοι είναι η προϋπόθεση για την ευτυχία
Επιμέλεια: Χριστίνα Τσιάμη Ο πατέρας Αθηναγόρας Λουκατάρης, είναι ο υπεύθυνος για την ίδρυση και την λειτουργία δύο πρωτοβουλιών, του ‘’Κέντρου προστασίας ανηλίκων ROM’’ αλλά και του “Κέντρου υποδοχής εθισμένων νέων’’ στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης, που συνέβαλαν στη δημιουργία ασφαλέστερου περιβάλλοντος στην κοινότητα των Ρομά και καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά. Το εγχείρημα εστιάζει στις ανάγκες […]
Επιμέλεια: Χριστίνα Τσιάμη
Ο πατέρας Αθηναγόρας Λουκατάρης, είναι ο υπεύθυνος για την ίδρυση και την λειτουργία δύο πρωτοβουλιών, του ‘’Κέντρου προστασίας ανηλίκων ROM’’ αλλά και του “Κέντρου υποδοχής εθισμένων νέων’’ στον Δενδροπόταμο της Θεσσαλονίκης, που συνέβαλαν στη δημιουργία ασφαλέστερου περιβάλλοντος στην κοινότητα των Ρομά και καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά. Το εγχείρημα εστιάζει στις ανάγκες των παιδιών Ρομά – από καθημερινές βασικές ανάγκες όπως τα γεύματα και τη στέγαση για ορφανά παιδιά καθώς και σε συμπληρωματικές δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός, τα μαθήματα γλωσσών και στην ομάδα ρομποτικής (FAR.GO.BOTS, Far από το Φάρος, Go όπως «πάμε»και Bots από το Robots).
Το 2014 στο πλαίσιο του διαγωνισμού First Lego League, οι μαθητές της ομάδας παρουσίασαν το δημιούργημά τους με θέμα «Τα σεισμογενή ρήγματα» βραβεύτηκαν και μετά το τέλος του διαγωνισμού επιλέχτηκαν από όλες τις ομάδες παγκοσμίως, ως η τιμώμενη ομάδα στο Διεθνές Φεστιβάλ Ρομποτικής του Σεντ Λούις των Η.Π.Α.
Στο πλαίσιο της γενικής ιδέας του παγκόσμιου διαγωνισμού, που ήταν οι φυσικές καταστροφές, η Ομάδα δημιούργησε ένα ρομπότ που γεφυρώνει τα σεισμογενή ρήγματα, προκειμένου να μεταφερθούν με ασφάλεια οι κάτοικοι της πληγείσας περιοχής. Η δημιουργία της γέφυρας-ρομποτ είχε συμβολικό χαρακτήρα, στοχεύοντας μέσα από την προσπάθεια αυτή να “χτιστούν” γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ της περιοχής του Δενδροποτάμου και της ευρύτερης κοινωνίας.
Ο πατέρας Αθηναγόρας μιλά για τις δικές του επιλογές στον δρόμο προς την ευτυχία συμμετέχοντας στο project του 5ου νυχτερινού ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης. Τι σημαίνει γι΄αυτόν ευτυχία λοιπόν;
ΕΚΤΑΣΗ – ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Ευτυχισμένη οικογένεια; Ο περιορισμός του χώρου ευθύνης σου δεν είναι ευτυχία.
Εξωστρέφεια: Το να θέσεις ως χώρο ευθύνης σου τη γειτονιά σου, τον κόσμο όλο, να διευρυνθεί, να είναι ο κόσμος όλος και να μαι δίπλα σε αυτόν που θέλει το κακό μου, να μπορέσω να ξεπεράσω τον εγωισμό μου.
Ο ΑΛΛΟΣ
Όσο δίνω, την καρδιά μου τόσο γεμίζω. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται όσο τη μοιράζεις. Όσο ψάχνεις να βρεις και αγωνίζεσαι για το δίκιο του άλλου και την ευτυχία του άλλου είσαι στον δρόμο για να γίνεις ο ίδιος ευτυχισμένος. Έτσι θα δεις πόσο αδύναμη είναι η ευτυχία που νομίζεις ότι ένιωθες. Τα κάνεις για να πεισθείς ότι αυτό είναι που θα σου δώσει την ευτυχία. Ειδικά όταν ο άλλος είναι ο εχθρός σου. Ο εχθρός. που μεταμορφώνεται τελικά. Ειδικά όταν θέλει το κακό σου αρχικά.
Ευτυχία είναι το να δουλεύουμε με τους άλλους. Οι άλλοι είναι η προϋπόθεση για να ευτυχίσω. Χωρίς να το προσωποποιώ όμως. Ευεργετώ, ακόμη και εξ αποστάσεως (διατηρώντας υγιείς σχέσεις που σε έχουν ήρεμο στη ζωή σου).
ΕΜΠΟΔΙΑ
Ο εγωισμός μας
ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ – ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Να είναι συναίσθημα αληθινό να μην αυθυποβάλλεσαι. Είναι ένα συναίσθημα “ηδονής”.
Το όνειρό σου κυνηγάς μέχρι τέλους. Ακούς την καρδιά σου όσο κι αν στοιχίζει. Ζούμε μια φορά και δεν πρέπει να χάσουμε καμιά ευκαιρία να αναπαυτεί η καρδιά μας. Ό,τι και να στοιχίζει αυτό. Ανοιγόμαστε σε δικούς μας ανθρώπους και με τη βοήθειά τους επιλέγουμε δουλειά και σύντροφο και μέλλον. Έχουμε την ανάγκη των άλλων που μας αγαπούν, τους εμπιστευόμαστε, μας εμπιστεύονται, γιατί μόνοι μας είναι επικίνδυνο να κάνουμε αυτές τις επιλογές.
ΒΙΩΜΑ – ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ
Ο «Κυρ Παντελής», είναι το τραγούδι που με εκφράζει απόλυτα. Επιβάλλεται λοιπόν να ευτυχήσει κανείς, να ζήσει, να αγωνιστεί για τα όνειρά του και να μην αφήσει τίποτα να τον φρενάρει.
Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου ονειρευόμουν να πάω σε Ιεραποστολή στην Αφρική. Αλλά τελικά υπάρχουν «Αφρικές» παντού και επέλεξα να είμαι εδώ, στον “Φάρο του Κόσμου”.
ΔΥΣΤΥΧΙΑ
Όταν τα χουμε όλα εύκολα. Όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Η απουσία των άλλων που δεν τους αφήνουμε να πλησιάσουν. Είναι αμφίδρομο. Θυσιάζουμε τα θέλω μας μέχρι να βρούμε πώς μπορούμε να συγχρωτιστούμε. Το λύνουμε, όταν με τον άλλο, βάζουμε τα θέλω μας στη μέση και βλέπουμε πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε.
Διαβάστε επίσης: Θαύμα στο Δεντροπόταμο