Η ανακούφιση έγινε αγωνία, η σκέψη έγινε φόβος

Λέξεις: Αργύρης Ωραιόπουλος

Πέρασε ένας χρόνος από τη μέρα που οι εργατικοί ήρθαν στην εξουσία στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά από 14 χρονιά διαδοχικών συντηρητικών κυβερνήσεων.

Κάποιοι αισθανθήκαμε πως η χώρα βρίσκει ξανά ένα δρόμο φωτεινότερο. Οι πρώτες δηλώσεις και κινήσεις έφεραν ένα κύμα ανακούφισης. Δυστυχώς αυτό δεν κράτησε πολύ. γρήγορα γύρισε σ ένα κύμα γνώριμο, ένα κύμα αφιλόξενο.

Η προκλητική δίωξη όσων δήλωσαν ενάντια στη σφαγή του παλαιστινιακό λαού, η ατυχέστατη υποστήριξη και η ατέλειωτη οικονομική βοήθεια στην ιδιωτική – και μοναδική – εταιρία που διαχειρίζεται (αποτυχαίνοντας παταγωδώς) τους υδάτινους πόρους όλης της χώρας προς το τεράστιο οικονομικό όφελος των μετόχων της, η αντικοινωνική διακοπή στην οικονομική στήριξη των γηραιότερων, και μια σειρά από άλλες αποφάσεις έχουν ρίξει τη δημοτικότητα των εργατικών χαμηλά.

Σίγουρα τα 14 προηγούμενα χρόνια καταστροφικών αποφάσεων για την οικονομία και την κοινωνία έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην εξαχρείωση μεγάλου μέρους του κοινωνικού συνόλου, αλλά και η μέχρι τώρα διαχείριση του κυβερνώντος κόμματος δεν έχει αποτρέψει την απογοήτευση του εκλογικού σώματος .

Μια απογοήτευση πάνω στην οποία έχει χτίσει την πολιτική του καριέρα ο Nigel Farage. Ένας οπορτουνιστής, αντιευρωπαϊστής, με μεγάλη θητεία στις Βρυξέλλες. Τώρα αρχηγός του κόμματος Reform, κατάφερε να μπει στο κοινοβούλιο μετά από 15 χρόνια προσπαθειών. Ο ενορχηστρωτής του Brexit, με το που εκλέχθηκε βουλευτής το καλοκαίρι του 2024, έφυγε στην Αμερική, θερμός υποστηρικτής του Donald Trump, πήρε την υποστήριξη του Elon Musk και επέστρεψε, δριμύτερος.

Οι τελευταίες εξελίξεις τον θέλουν να είναι πιθανόν ο επόμενος πρωθυπουργός στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Σοκ.

Ένα μεγάλο ράλι ακροδεξιών, καλούμενοι στην πρωτεύουσα από τον Tommy Robinson (πρώην μέλος του φασιστικού BNP), έφερε στο προσκήνιο την καινούρια πραγματικότητα. Κοντά στις 150.000 άνθρωποι διαδήλωσαν πρόσφατα στο Λονδίνο υπέρ εθνικιστικών ιδεωδών.

Μαζευτήκαν από όλη την επικράτεια, σε μια πρωτοφανή εκδήλωση μίσους ενάντια στη διαφορετικότητα, στη μετανάστευση και στη πολυπολιτισμικότητα.

Η ακρίβεια, η έλλειψη εργασίας, η κατάρρευση του εθνικού συστήματος υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας σε συνδυασμό με την αμέριστη υποστήριξη του μεγαλύτερου μέρους των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτυών, έφεραν την άκρα δεξιά στον προθάλαμο της εξουσίας.

Πριν ένα χρόνο οι ελπίδες είχαν πέσει στον Kier Starmer. Απέτυχε οικτρά, τουλάχιστον προς το παρόν, να εμπνεύσει έστω και μια νότα αισιοδοξίας. Επόμενη στάση; Ο επίσης εργατικός, ταλαντούχος δήμαρχος του Μάντσεστερ Andy Burnham. Έρχεται από μια ομολογουμένως επιτυχημένη θητεία στην κεφαλή μιας εκ των μεγαλύτερων πόλεων στην Αγγλία, έτοιμος να στρίψει το τιμόνι αριστερότερα της τωρινής πορείας. Θα αμφισβητήσει την έως τώρα κυριαρχία του Starmer εντός των εργατικών; Η μήπως η ελπίδα θα έρθει από τον πρόσφατο σχηματισμό του Jeremy Corbyn που μέσα σε λίγες βδομάδες μέτρησε τουλάχιστον 700.000 εγγεγραμμένα μέλη;

Τα χρονιά που απομένουν ως τις επόμενες εκλογές δεν είναι λίγα, τέσσερα στον αριθμό, όσοι και οι έως τώρα αντίπαλοι στην αρένα. Starmer, Burnham, Corbyn η Farage: Για την ώρα ο τελευταίος ηγείται της κούρσας και δυστυχώς και της ρητορικής που επικρατεί. Ο λαός χρειάζεται στήριξη, πραγματικό, ρεαλιστικό όραμα και αλήθειες. Στην εποχή των τεχνολογικών κολοσσών, ποιος πραγματικά έχει τη δύναμη να αναδειχθεί;

Ο αγώνας δύσκολος και το αποτέλεσμα σημαντικότατο για το μέλλον όλων μας.