Η ανθρώπινη ζωή
Υπάρχουν ομάδες πληθυσμού στις οποίες αυτό το δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται ντε φάκτο πιο συχνά από ο,τι σε άλλες και υπάρχουν κατηγορίες πληθυσμού που μπορεί να το χάσουν στιγμιαία αναλόγως των συνθηκών.
«Πάνω από όλα η προστασία της ανθρώπινης ζωής».
Προσπαθώντας να επεξεργαστώ τι έγινε χθες στο λιμάνι του Πειραιά σκεφτόμουν πως ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος επηρεάζει πολύ τις στάσεις, τις απόψεις και τις συμπεριφορές της κοινωνίας. Επηρεάζει αυτό που θεωρείται αποδεκτό. Δεν το καθορίζει απόλυτα, δεν το διαμορφώνει από το μηδέν, αλλά το επηρεάζει. Μετά αναρωτήθηκα πως γίνεται σε μια δημόσια σφαίρα που κυριαρχεί η φράση «πάνω από όλα η προστασία της ανθρώπινης ζωής» να συμβαίνουν όλα αυτά που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια;
Το πρόβλημα είναι οι αστερίσκοι και οι προϋποθέσεις που συνοδεύουν πολλές φορές, ρητά ή άρρητα, αυτή τη δήλωση.
«Πάνω από όλα η ανθρώπινη ζωή», αν δεν είσαι Ρομά, αν δεν είσαι μετανάστης, αν δεν είσαι άστεγος, αν δεν είσαι γκέι ή τρανς, αν δεν είσαι Ζακ, αν δεν είσαι αναρχικός ή αν τέλος πάντων δεν βρέθηκες τη λάθος ώρα και στιγμή στα Εξάρχεια ή σε ένα πανεπιστήμιο, αν δεν έχεις χρέη, αν δεν παίρνεις επιδόματα, αν είσαι «νομοταγής». Αν, αν, αν…
Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ακριβώς πάνω από όλα. Η ζωή σου δεν έχει ακριβώς την ίδια αξία.
Ούτε ο θάνατός σου. Η ζωή σου μπορεί να αφαιρεθεί –ή έστω να πληγωθεί- χωρίς μεγάλη φασαρία, χωρίς πολλές συνέπειες και χωρίς καν να θεωρηθείς θύμα, ενίοτε μπορεί να περιγραφείς κι ως θύτης. Η ζωή σου, άλλωστε, δεν είναι κανονική.
Ίσως αυτό να εξηγεί τα αντανακλαστικά μερίδας κόσμου που αναζητούσε αν ο Αντώνης Καρυώτης είχε πληρώσει εισιτήριο. Γιατί; Αν δεν είχε πληρώσει θα μπορούσαμε να τον πνίξουμε στο λιμάνι; Ή γιατί κάποιοι αναζητούν πάντα αυτό το ένα στοιχείο που θα τους κάνει να νιώσουν καλά και να γυρίσουν πλευρό αμέριμνοι. Τα 20 ευρώ βενζίνης, την παράνομη είσοδο στη χώρα, το 112 που δεν άκουσαν, το «τι ήθελε εκεί;», τη λάθος στιγμή βρε αδερφέ.
Η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι μόνο ζήτημα φυσικών καταστροφών και πολιτικής προστασίας. Είναι ζήτημα καθημερινής ζωής. Στην ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε ή δεν απολαμβάνουμε, στην ασφάλεια που νιώθουμε ή δε νιώθουμε, στο δικαίωμα στην ίδια τη ζωή που δε θεωρείται δεδομένο για όλους και όλες. Υπάρχουν ομάδες πληθυσμού στις οποίες αυτό το δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται ντε φάκτο πιο συχνά από ο,τι σε άλλες και υπάρχουν κατηγορίες πληθυσμού που μπορεί να το χάσουν στιγμιαία αναλόγως των συνθηκών.
Ένας κρίσιμος αγώνας είναι αυτός για να δώσουμε ξανά αξία στην ανθρώπινη ζωή.
