Η απελευθέρωση του γυμνού σώματος!
του Παναγιώτη Λογγινίδη Εικόνες: Γ. Στριφτάρης (striftaris.com), Ελευθερία Καλπενίδου Στην περίπτωση που εξετάζουμε, η δικαιοσύνη έδειξε το καλό της πρόσωπο. Σπάνια περίπτωση νομικά, ενδιαφέρουσα ποινικά, ηθικά, διδακτικά. Η Εισαγγελέας αποφάνθηκε: «…από όλο τα συγκεντρωθέν υλικό, δε διαπιστώθηκε κάποια συμπεριφορά ή πράξη εκ μέρους των δύο ατόμων, οι οποία να μπορεί να χαρακτηρισθεί ακόλαστη ή ασελγής […]
του Παναγιώτη Λογγινίδη Εικόνες: Γ. Στριφτάρης (striftaris.com), Ελευθερία Καλπενίδου
Στην περίπτωση που εξετάζουμε, η δικαιοσύνη έδειξε το καλό της πρόσωπο. Σπάνια περίπτωση νομικά, ενδιαφέρουσα ποινικά, ηθικά, διδακτικά. Η Εισαγγελέας αποφάνθηκε: «…από όλο τα συγκεντρωθέν υλικό, δε διαπιστώθηκε κάποια συμπεριφορά ή πράξη εκ μέρους των δύο ατόμων, οι οποία να μπορεί να χαρακτηρισθεί ακόλαστη ή ασελγής και σε κάθε περίπτωση η ακτιβιστική ανάδειξη του γυμνού σώματος δεν είναι ανήθικη πράξη και σαφώς δυσανάλογος ο χαρακτηρισμός ως πρόκλησης σκανδάλου με ακόλαστες πράξεις» κατ΄άρθρον 353§1 του Ποινικού Κώδικα.
Τo γυμνό σώμα νίκησε. Δε μπορείς να το ποινικοποιήσεις, να το φυλακίσεις, να το ενοχοποιήσεις. Αυτό το λογικό συμπέρασμα, που μένει αναλλοίωτο στους αιώνες, ήρθε να αναδείξει η Εισαγγελέας με τη νομική της σκέψη. «Δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός, προσθέτει, ότι η εμφάνιση του γυμνού σώματος είναι κάτι που ως καλλιτεχνική έκφραση συναντάται σε θεατρικές παραστάσεις ή άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ή εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα και η συγκεκριμένη ακτιβιστική δράση δεν αποτελεί μοναδικό ή πρωτόγνωρο φαινόμενο».
Ναι λοιπόν, ο αστικός γυμνισμός δεν είναι ακόλαστη πράξη. Δεν είναι χυδαία ασελγής ενέργεια και δε μπορεί να προσβάλλει την ηθική των ανθρώπων. Αντιθέτως, είναι μία φωνή του σώματος και του ανθρώπου ότι πνίγεται σε ένα απάνθρωπο τοπίο γεμάτο συμπαγές μπετόν που το συμπιέζει και ρύπανσης που το αλλοιώνει. Αλλοιώνει όλη αυτή την ομορφιά του που έχει αποτυπωθεί στην Αφροδίτη της Μήλου και στον Ερμή του Πραξιτέλη. στους γυμνούς πίνακες του Ενκρ και του Μοντιλλιάνι και σε ένα γυμνό μωρό που μόλις βγήκε από ένα γυναικείο σώμα. Για φανταστείτε να έπρεπε να συλλάβουμε όλα τα γυμνά αγάλματα ή ακόμα καλύτερα να κάψουμε όλους του πίνακες που έχουν γυμνό! Κι αν σε αυτά είναι η καλλιτεχνική αξία που τα σώζει, ποιος από τους γύρω μας μπορεί να την καταλάβει; Μήπως τέτοιες ενέργειες θα μας κατάτασσαν σε καθυστερημένους συντηρητικούς που υποκρίνονται ότι ενοχλούνται από το γυμνό σώμα ενώ το χρησιμοποιούν σε πολλές περιστάσεις ως τέτοιο όπως όταν κάνουν σεξ, όταν λούζονται, όταν αυνανίζονται και άλλα πολλά.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Εισαγγελέας αναφέρει πως η ανάδειξη του γυμνού σώματος ως δράση που κάτι θέλει να πει, συναντάται σε πολλές δράσεις στην Ευρώπη. Εδώ η Ελλάδα αποτελεί τμήμα αναπόσπαστο του ευρωπαϊκού πολιτισμού που έχει απενεχοποιήσει το σώμα, δεν το φοβάται, δεν το ξορκίζει σαν δαιμόνιο παρά το σέβεται και το αναδεικνύει ως το μόνο πράγμα που κουβαλάμε μέχρι το θάνατό μας. Πώς είναι δυνατόν άραγε να βλέπει κανείς ως χυδαίο και προσβλητικό το εργαλείο που αναπαράγει τη ζωή, το ανθρώπινο σώμα, σε όλη την καθαρότητά του.
Αν λοιπόν υποθετικά η Εισαγγελέας έκρινε ότι ο αστικός γυμνισμός, οι γρήγοροι (από 50 δευτερόλεπτα έως 4 λεπτά) δηλαδή περίπατοι των δύο ακτιβιστών στο κέντρο της πόλης ήταν ακόλαστες πράξεις τότε τα πράγματα θα ήταν σοβαρά. Όχι για τους δύο ακτιβιστές αλλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δύσμοιρο ανθρώπινο σώμα. Το σώμα και η μη χυδαία ανάδειξή του από το φέροντά του, είναι βασικό δικαίωμα και προστατεύεται από το άρθρο 5 του Συντάγματος που ορίζει ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του. Εξάλλου η ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατοχυρώνει στο άρθρο 9 την ελευθερία σκέψης και συνείδησης και στο άρθρο 10 την ελευθερία έκφρασης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε πρόσωπο δικαιούται την ελευθερία σκέψης και συνείδησης, τη δημόσια έκφρασή της και κυρίως την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών χωρίς την παρέμβαση των αρχών. Μάλιστα το ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατέληξε ότι το άρθρο 9, πέρα από τη θρησκευτική ελευθερία, αφορά στην έκφραση του συνόλου των πολιτικών, προσωπικών, φιλοσοφικών πεποιθήσεων που έχει ένα άτομο για τη ζωή και που το συνδέουν με την κοινωνία.
Ο χαρακτηρισμός των πράξεων ως ακόλαστες και η πρόκληση σκανδάλου από αυτές, όπως ο καταγγέλλων καθηγητής θέλησε να τις δει, είναι βαρύς χαρακτηρισμός και δυσανάλογος για την πράξη των δύο ανθρώπων. Ο γυμνός περίπατος των δύο ανθρώπων είναι τρόπος αφύπνισης του ανθρώπου που έχει χάσει τη φυσικότητά του και την απλότητά του, ζει σε ένα τεχνητό άσχημο περιβάλλον που του γεννά μόνο σωματικές και ψυχικές παθογένειες. Είναι ένας τρόπος να μας θυμίσει πώς είμαστε, να μας παραπέμψει στο αρχέτυπο και πώς εντασσόμαστε πλέον σε ένα αστικό τοπίο της ασχήμιας, του τσιμέντου, του κιτς και της βίαιης αισθητικής, η φιλοσοφικά της αισθητικής που γεννά βία και φασισμό. Ο χαρακτηρισμός της γυμνής βόλτας και κατ’επέκταση του γυμνού σώματος ως ακόλαστη πράξη είναι προσβλητικός τόσο για τους ίδιους του ακτιβιστές όσο και για το σώμα καθώς κανένας δόλος δεν αποδείχθηκε από την πλευρά τους για κάτι τέτοιο ενώ στο αδίκημα αυτό δεν αρκεί ούτε ενδεχόμενος δόλος παρά άμεσος.
Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό της μηνυτήριας αναφοράς του καταγγέλλοντα καθηγητή, ότι ουδέποτε είδε τους δύο περιπατητές, παρά τους εντόπισε μέσω You tube μιας και είναι κάτοικος Αθηνών. Και ενώ κανείς σε αυτή την πόλη δεν τόλμησε να καταγγείλει τη δράση, ο εν λόγω κύριος θίχτηκε μέσω του διαδικτύου. Και σε αυτό όμως η Εισαγγελέας είχε μία απάντηση. Συμπεραίνει λοιπόν η Εισαγγελέας ότι σε κάθε περίπτωση, ο καταγγέλλων πληροφορήθηκε από το διαδίκτυο τη συγκεκριμένη γυμνή βόλτα, χωρίς ποτέ ο ίδιος να γίνει αυτόπτης της δράσης, η δε αίσθηση προσβολής που εκφράζει ο ίδιος και η εκτίμησή του περί διάπραξής τους ακόλαστων πράξεων δεν αρκεί για να στοιχειοθετηθεί το εν λόγω αδίκημα και δεν επέρχεται βάναυση προσβολή της αιδούς του προσώπου, καθώς δεν έχει χαρακτηριστικά της γενετήσιας πράξης ώστε να συνδέεται με την ασέλγεια. Δε μας αφορά λοιπόν, λέει η Εισαγγελέας, η προσωπική στάση κάποιου με την όποια δράση ακτιβισμού επιλέγει κάποιος, συμπεριλαμβανομένης της απλής εμφάνισης του γυμνού σώματος και δε μπορούμε να οδηγούμαστε στο χαρακτηρισμό μίας τέτοιας πράξης ως αξιόποινης, εφόσον δεν υπάρχουν τα ειδικότερα στοιχεία που να την κάνουν τέτοια.
Θα ‘λεγα λοιπόν, και ως δικηγόρος που ασχολήθηκε με την υπόθεση, ότι η απόφαση αυτή αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στο διαχωρισμό της φυσικότητας από τη σύγχρονη χυδαιότητα που χρησιμοποιεί το γυμνό σώμα ως εργαλείο σεξισμού, ειδικά το γυναικείο, και ως αντικείμενο εκπόρνευσης, αφού αυτό αποφέρει πολλά χρήματα. Η κίνηση της Εισαγγελέως να μην ασκήσει ποινική δίωξη σε βάρος των δύο ακτιβιστών, αποτελεί μία απόδειξη της ύπαρξης φωνών λογικής σε ένα σύστημα που παραπαίει και μια κοινωνία σε σύγχυση που αποστρέφεται του απλού γυμνού αλλά ζει με πορνό και φαντασιώσεις παντός τύπου. Ενοχλείται από έναν γυμνό άνθρωπο αλλά ανέχεται τη ρύπανση, την ασχήμια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Μία κοινωνία σε αποσύνθεση, εκδικητική, τυφλή.
Διαβάστε ακόμα: Οι ζωές των άλλων: Γυμνός στο δρόμο
