Οι Άρχοντες και οι άλλοι
του Ανδρέα Κάκαρη Εικόνα: Χριστίνα Παρασκευοπούλου Τις περισσότερες φορές για τους ανθρώπους της πόλης η ζωή κινείται καθημερινά μέσα στα ίδια πλαίσια. Αυτά που τα έχουμε ορίσει ως «καθημερινότητα». Διαφωνώ με τον όρο αλλά δεν έχω και χώρο εδώ να το εξηγήσω. Αν κοιτάξεις το ημερολόγιο θα καταλάβεις το απλούστερο… δεν είναι όλες οι μέρες […]
του Ανδρέα Κάκαρη
Εικόνα: Χριστίνα Παρασκευοπούλου
Τις περισσότερες φορές για τους ανθρώπους της πόλης η ζωή κινείται καθημερινά μέσα στα ίδια πλαίσια. Αυτά που τα έχουμε ορίσει ως «καθημερινότητα». Διαφωνώ με τον όρο αλλά δεν έχω και χώρο εδώ να το εξηγήσω. Αν κοιτάξεις το ημερολόγιο θα καταλάβεις το απλούστερο… δεν είναι όλες οι μέρες 21/11/2013. Κάθε «καθημερινότητα» λοιπόν είναι σαν αυγό έκπληξη για παιδιά ή για τους παλιότερους σαν κυπελλάκι “Καραμπόλα” με το αλουμινόχαρτο στον πάτο. Απ’ έξω πάντα ίδιο αλλά όλο και κάποια έκπληξη κρύβει.
Χτες, λοιπόν, καθώς οδηγούσα προς τη δουλειά έβαλα τον αυτόματο πιλότο της «καθημερινότητας». Αυτόν που βάζουμε όταν έχουμε συνηθίσει μια διαδρομή τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνουμε πως φτάνουμε στον προορισμό. Οδηγώντας πέρασα έξω από το Βελλίδειο κι εκεί έσπασε το αυγουλάκι έκπληξη, μόνο που η έκπληξη ήταν από αυτές που τις βλέπεις, στραβώνεις τη μούρη και θες να φας δεύτερο μήπως σπάσει η γκίνια. Η έκπληξη ήταν δύο κλούβες της αστυνομίας παρατημένες πάνω στο πεζοδρόμιο οι οποίες αν δεν εμπόδιζαν την πρόσβαση στους πεζούς, τουλάχιστον τους δυσκόλευαν την ήδη δύσκολη «καθημερινότητα». Σαν να μην έφτανε αυτό, στον ποδηλατόδρομο μπροστά ακριβώς από το Βελλίδειο υπήρχαν παρκαρισμένα καμιά δεκαπενταριά αυτοκίνητα με πορτοκαλί πινακίδες. Αν οι κρατικές υπηρεσίες είχαν χιούμορ στις πινακίδες αντί για αριθμό θα μπορούσαν να γράφουν «ΑΡΧΟΝΤΑΣ» μαζί με τα εισαγωγικά… Θα χαρακτήριζαν καλύτερα τον επιβαίνοντα. Ήθελα να βγάλω φωτογραφία αλλά θα διακινδύνευα να χτυπήσω κάποιον ποδηλάτη από αυτούς που πετάγονταν σαν μπάλες σε φλιπεράκι προσπαθώντας να τ’ αποφύγουν ένα- ένα.
Αργότερα έμαθα ότι στο Συνεδριακό Κέντρο “Ιωάννης Βελλίδης” γίνεται ένα συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος. Τα αυτοκίνητα ανήκαν σε δημάρχους και τοπικούς αξιωματούχους. Οι σύνεδροι δηλαδή ήταν εκείνοι που αύριο θα κλειστούν στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων και θα αποφασίσουν για την προσβασιμότητα στους δρόμους των πόλεων, για τους ποδηλατόδρομους και κάθε τι άλλο σχετικό. Η «καθημερινότητά» τους σταματάει σ’ αυτή την αίθουσα που όπως φαίνεται δεν υπάρχει παράθυρο για να δουν έξω. Μόνη ελπίδα να σπρώξουν την πόρτα και να καταλάβουν ότι ο ποδηλατόδρομος δεν είναι απλά μια κόκκινη λωρίδα σε ένα τοπογραφικό σχέδιο που θα τους αποφέρει ψήφους. Είναι φιάλη οξυγόνου στις ήδη επιβαρυμένες πόλεις μας.
Συνέχισα την «καθημερινότητα» παρατηρώντας την κλούβα των ΜΑΤ, στο πεζοδρόμιο της Αγγελάκη έξω από την ΕΡΤ 3, που μας φυλάει από τους αιμοδιψείς πρώην εργαζόμενους. Αν δεν έχεις δει οδηγώντας την κλούβα των ΜΑΤ στην Αγγελάκη και την Αψίδα του Γαλέριου στην Εγνατία δεν ξέρεις τι σημαίνει Θεσσαλονίκη. Είναι κομμάτι της πόλης και φυσικά «καθημερινότητα» αφού κανένα δεν ενοχλεί.
Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο και περπατώντας λίγα μέτρα έσκισα το αλουμινόχαρτο από την «Καραμπόλα» και βγήκε το δεύτερο δωράκι της ημέρας. Δυο λέξεις γραμμένες με σπρέι σε μια κακοφτιαγμένη ράμπα για ανάπηρους: «ΩΡΑΙΑ ΡΑΜΠΑ!» Αυτό το δωράκι μ’ έκανε να χαμογελάσω. Το κράτησα και αργότερα έψαξα το δημιουργό. Λέγεται Ομάδα Προσβασιμότητας και δρα με σπρέι και φαντασία δημιουργώντας τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις σε παρόμοια σημεία. Χαίρομαι πολύ που μια ομάδα νέων έχει βρει το αντίδοτο για μια πιο ανθρώπινη πόλη στο ίδιο μπουκάλι που την μολύνει με κακόγουστα tags. Χαίρομαι γιατί ίσως αυτά τα παιδιά είναι το αντίδοτο που θα γιατρέψει μια κοινωνία «ΑΡΧΟΝΤΩΝ».
*Εικόνες: Ανέστης Τελίδης
Διαβάστε ακόμα:
