Η ατυχής επιλογή

Του Γιώργου Τούλα 

Για κάποιο μάλλον αδικαιολόγητο λόγο είχα μια αίσθηση πως σε αυτή την προεδρική εκλογή θα υπήρχε ίσως για πρώτη και τελευταία φορά η ευκαιρία να ξανατοποθετηθεί ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ένας θεσμός αποδυναμωμένος έτσι και αλλιώς και εντελώς ανίσχυρος λόγω εξουσιών που δίνει το σύνταγμα στον πρόεδρο αλλά και λόγω των συμπεριφορών των κατόχων του τις προηγούμενες δεκαετίες, συμπεριφορών αδιάφορων και παντελών άχρωμων ακόμα και σε κρίσιμες στιγμές του έθνους, πίστευα λοιπόν ότι θα είχε τη δυνατότητα η νέα κυβέρνηση να δώσει ένα στίγμα διαφορετικότητας αναβαθμίζοντας το θεσμό και τοποθετώντας στη θέση του προέδρου μια προσωπικότητα κύρους, ευρύτερης αποδοχής, πνευματικότητας, ένα πρόσωπο που θα ανανέωνε το σεβασμού του κόσμου στη θέση. Σε διάφορες άλλωστε χώρες του κόσμου τόλμησαν στο παρελθόν να το κάνουν τιμώντας πρόσωπα που λάμπρυναν με τις θητείες τους το πόστο.

Η φιλολογία που κυκλοφορούσε τόσες μέρες δεν μου επέτρεπαν την αισιοδοξία όμως κρυφά ήλπιζα. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς σκεπτόμουν έχει το ηθικό σθένος να τολμήσει. Να ξαναβαπτίσει ένα φθαρμένο θεσμό με νέο σεβάσμιο αίμα. Όμως…

Το σκεπτικό της επιλογής του νέου προέδρου όπως το άκουσα από το στόμα του πρωθυπουργού στη βουλή προετοίμαζε για κάτι πιο ευφάνταστο. Σήμερα χρειαζόμαστε εναν πρόεδρο δημοκρατίας με υψηλό αίσθημα εθνικής συνείδησης και να χαίρει ευρύτατης αποδοχής στην κοινωνία και στη Βουλή των Ελλήνων που θα κληθεί να τον ψηφίσει, είπε ο Πρωθυπουργός. Και φαντάστηκες εσύ ένα πρόσωπο αληθινά σεβαστό. Και ακούς το όνομα του Πάκη. Ενός προσώπου που συγκέντρωσε για χρόνια τα πυρά του συνόλου του πολιτικού κόσμου. Αντιγράφω από τη Wikepedia: “Ως βασικό στέλεχος των κυβερνήσεων Καραμανλή 2004 – 2009, ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει δεχθεί έντονη κριτική τόσο από την κεντροαριστερά και την αριστερά, όσο και από το εσωτερικό της κεντροδεξιάς. Το ΠΑΣΟΚ αλλά και πολιτικοί από τον φιλελεύθερο χώρο, τον κατηγόρησαν ότι διόρισε στο Δημόσιο χιλιάδες «γαλάζια παιδιά», παρακάμπτoντας και απαξιώνοντας το ΑΣΕΠ με τεχνάσματα όπως η προφορική συνέντευξη, που ονομάστηκε «γαλάζια συνέντευξη», επιβαρύνοντας έτσι το κράτος και συμβάλοντας στην οικονομική κρίση. Σύμφωνα με την εφημερίδα Τα Νέα, ο Παυλόπουλος ήταν υπεύθυνος για 865.000 διορισμούς στο Δημόσιο (μόνιμων και συμβασιούχων), μεταξύ των οποίων οι 170.000 ήταν μόνιμοι και αορίστου χρόνου. Ο Θάνος Τζήμερος δήλωσε ότι «ο επόμενος ισοβίτης πρέπει να λέγεται Παυλόπουλος».

Από την μεριά της Δεξιάς, κατηγορήθηκε για πρωτοφανή αδιαφορία στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, που γιγαντώθηκε επί των ημερών του, για την κατάρρευση των υπηρεσιών του υπουργείου Εσωτερικών στις μεγάλες φωτιές της Πελοποννήσου το 2007, καθώς και για την αμυντική στάση του στα «Δεκεμβριανά» του 2008. Στελέχη του ΛΑΟΣ όπως ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσαν ότι ο Παυλόπουλος υπήρξε από τους πλέον αποτυχημένους υπουργούς της Μεταπολίτευσης σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας’’.

Μπορώ να αντιληφθώ ως ένα βαθμό την ανάγκη των πολιτικών ελιγμών.

Να κυβερνάς σημαίνει να διαλέγεις συνέχεια μεταξύ των κακών λύσεων, έλεγε ο μακαρίτης ο Σαρλ Ντε Γκωλ και δυστυχώς σε τούτη την απόφαση επαληθεύεται πλήρως. Αν ο Αβραμόπουλος είναι ο πατέρας της πολιτικής ανυπαρξίας, ο Προκόπης Παύλοπουλος είναι βεβαρημένος με τα χίλια μύρια όσα δεινά της ελληνικής πολιτικής ζωής. Τα οποία φυσικά και τα γνώριζαν όσοι τον επέλεξαν. Και φυσικά μοιάζει να τα ξεπλένουν με την επιλογή του δίνοντάς του άφεση αμαρτιών. Δεν ξέρω τι κύρος θα προσδώσει σε έναν τραυματισμένο θεσμό η επιλογή Παυλόπουλου. Μια απλή αναζήτηση στο google πλάι στο όνομα του βρίσκει κατά κύριο λόγο σκανδαλώδη δημοσιεύματα.

Νομίζω πως η ατυχής επιλογή του προσώπου του δεν θα αποδειχθεί θανάσιμη για το μέλλον του θεσμού που θα υπηρετήσει.

Για να το ελαφρύνω λίγο σας λέω ότι έχοντάς τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο σκόνταψα τρεις φορές πάνω στο Διοικητικό του Δίκαιο που δεν έλεγα να το περάσω και πως χάρη σε ένα δικό του διάταγμα μονιμοποιήθηκα κάποτε στην ΕΡΤ. Πάντα μπροστά μου τον βρίσκω τον Παυλόπουλο…