Η χώρα μου, η πόλη μου και μια γενιά χαμένη

“Στηρίζουμε την Ελλάδα, αλλά η ανοχή έχει και όρια”. Αυτή είναι η πιο πρόσφατη δήλωση των εκπροσώπων του ΔΝΤ στη χώρα μας, βλέποντας πως το Μνημόνιο έχει καταλήξει στην πράξη στον κάλαθο των αχρήστων. Αυτή η δήλωση θα ταίριαζε γάντι σε όλους λίγο πολύ τους εκπροσώπους της γενιάς 18-30 που επιμένουν να ζουν σήμερα στην Ελλάδα. Και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη.

Ανεργία 16,4%. Επίσημη. Ένα στατιστικό στοιχείο που όχι απλά δεν πτοεί τον Υπουργό Οικονομικών και αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, αλλά τον γεμίζει με αισιοδοξία, επειδή περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό του 2012, που κατατίθεται νωρίτερα από ποτέ εντός του 2011. Και πρόκειται για έναν προϋπολογισμό που θα οδηγήσει σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,2 δις.€. Άλλωστε, ποιος νοιάζεται για τους τόκους των εγκληματικών δανείων που έχουν θέσει σε ομηρία τη χώρα για δεκαετίες. Εξάλλου, από τη σύσταση του ελληνικού κράτους αυτή υπήρξε η μοίρα του, οπότε γιατί να μας ενοχλήσει τώρα;

660€ θα είναι ο καθαρός πρώτος μισθός του νεοδιοριζόμενου δασκάλου, σύμφωνα με το νέο μισθολόγιο. Όσο ένα καινούριο iPhone, με τη Siri που προφανώς και δε θα αγοράσει ποτέ αυτός ο δάσκαλος. Κι ας του δημιούργησε αυτή την επίπλαστη ανάγκη το σαθρό σύστημα που καλλιεργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Τώρα game over. Τώρα μόνο οι λίγοι θα έχουν έσοδα και μάλιστα με τη φοροδιαφυγή δώρο. Οι υπόλοιποι θα πληρώνουν και χωρίς την παραμικρή υποψία ανταποδοτικότητας. Θα εκπληρώνουν το “πατριωτικό καθήκον” της τοκογλυφίας. Μία χώρα που πασχίζει να απαλλαγεί από τη μεσαία της τάξη.

Ένα πράγμα δεν αλλάζει μέσα στην κρίση. Η σταθερή πεποίθηση πως η Θεσσαλονίκη είναι μία χαμηλοτάβανη πόλη που δεν είναι για πολλά πολλά. Θες ευκαιρίες; Στην Αθήνα. Θες χρήματα; Στην Αθήνα. Θες καλύτερη ζωή; Στην Αθήνα. Λες και η Αθήνα δεν η πρωτεύουσα μιας χώρας που βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή. Λες και η Αθήνα δεν είναι η πόλη που αντιπροσωπεύει το πιο αποτυχημένο παράδειγμα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας όλων των εποχών. Λες και η πόλη αυτή δε μάζεψε σε ένα πολεοδομικό έκτρωμα 5.000.000 ανθρώπους, όλα τα κέντρα εξουσίας, όλη την εγκληματικότητα και τη δυστυχία που ήταν δυνατόν. Λες και δεν έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά της…

Αλλά η Θεσσαλονίκη έχει αποδεχτεί τη μοίρα της. Τη μοίρα του χωριάτη που είτε μιμείται τα αρνητικά της Αθήνας είτε φιλοδοξεί να κατεβεί στην πρωτεύουσα για να εκπληρώσει τη ματαιοδοξία της. Μια πόλη που με συνέπεια ντροπιάζει την ιστορία της ως σημαντικού κέντρου της νοτιοανατολικής Ευρώπης, ως ενός πολυπολιτισμικού σημείου αναφοράς. Μια πόλη αιώνια δεύτερη που δεν μπορεί να αποτινάξει το φραπέ από σημαία της. Μια πόλη που δεν μπορεί να δώσει όραμα στους νέους της και λόγο για να μείνουν. Μια πόλη απελπιστικά αντιφατική, όπου μπορούν να συνυπάρξουν 2 μπιενάλε με τη μεγαλύτερη μαύρη αγορά των Βαλκανίων, με λόφους σκουπιδιών και με περίπου 1000 πια κλειστά καταστήματα…

Αυτά είναι μερικά σκόρπια δεδομένα στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη του σήμερα. Μια χώρα, μια πόλη και μια γενιά χαμένη. Και σου ζητούν να κάτσεις να παλέψεις. Τι κάνεις;