Η χώρα που δεν παύει να σοκάρεται
Σε μία χώρα που οι φερόμενοι βιαστές παιδιών, κυκλοφορούν ελεύθεροι υπό περιορισμούς, έχετε το νου σας στα παιδιά.
“Η υπόθεση έχει συγκλονίσει την χώρα”, “οι εικόνες έχουν σοκάρει το πανελλήνιο”, “οι αρχές έπεσαν από τα σύννεφα”, αυτές είναι τρεις εκ των δεκάδων εκφράσεων που χρησιμοποιούνται καθημερινά σε ρεπορτάζ του τύπου, της τηλεόρασης ή των sites. Μία χώρα που δεν έχει πάψει να συγκλονίζεται.
Tα τελευταία χρόνια “βλέπουν το φως της δημοσιότητας” ειδήσεις που αφορούν γενικότερα εγκλήματα, γυναικοκτονίες, βιασμούς, μαστροπεία, δολοφονίες. Θα λέγαμε πως πλέον είμαστε εξοικειωμένοι στις απάνθρωπες πράξεις, στο αίμα και στον θάνατο. Αποδεχόμαστε τους βιασμούς σαν να είναι καραμέλα για τον λαιμό, παρακολουθούμε με κενό βλέμμα στυγερά εγκλήματα σαν να είναι καθημερινή σειρά.
Θυμάμαι την υπόθεση με τον ομαδικό βιασμό του 15χρονου από οκτώ ανηλίκους στην Αθήνα, τον είχαν απομονώσει σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, τον βίαζαν με αντικείμενα ομαδικώς ενώ το παιδί τους παρακαλούσε να σταματήσουν και βιντεοσκοπούσαν τις πράξεις τους. Τα ανήλικα παιδιά που διέπραξαν το έγκλημα του βιασμού είπαν “το κάναμε για πλάκα”.
Σε αυτή την υπόθεση δεν χωρούν λέξεις, και κλισέ εκφράσεις σε αυτή την υπόθεση χωρά μόνο η ωμότητα. Η κοινωνία δεν θα έπρεπε να είναι σοκαρισμένη, έχει φάει πολλές σφαλιάρες τελευταία, θα έπρεπε να αναρωτηθεί τι παιδιά έχει μεγαλώσει, πόσο σημασία τους έδωσε και τι ερεθίσματα έχουν λάβει. Διότι ένα παιδί που φτάνει στο σημείο να βιάσει μαζί με τους φίλους του, κάτι έχασε στην πορεία των παιδικών του χρόνων, κάτι βίωσε κάπου το είδε.
Άλλη υπόθεση το 9χρονο αγόρι που κακοποιούνταν από τον πατέρα και την γιαγιά του στο σπίτι του, βλέποντας ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Άλλη υπόθεση η 12χρονη στον Κολωνό και σήμερα η 14χρονη που προέρχεται από κοινωνικά ευάλωτη οικογένεια. 14χρονα κορίτσια, θύματα μαστροπείας, βιάζονται από άνδρες ηλικίας 40-80 ετών, που βρίσκονται στο σπίτι, στον χώρο που πήγαν να παρακολουθήσουν μαθήματα ταε κβον ντο, στα ιατρεία, σε ιδρύματα. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, όχι στην Ινδία, ούτε στο Ιραν.
Και εδώ αντί να συγκλονιστούμε όλοι μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε τι πάει τόσο λάθος σε μία ολόκληρη χώρα; Πώς τα παιδιά που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικά οικογένειες και σε ιδρύματα προστατεύονται; Που μπορεί ένα παιδί να ενημερωθεί για την σεξουαλική κακοποίηση; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδί ως κράτος; Τι κάνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις γι αυτά τα παιδιά; Υπάρχει δημόσια ψυχολογική υποστήριξη αν ένα παιδί αποφασίσει να μιλήσει; Γιατί αντιλαμβάνομαι πλήρως την οργή και το σοκ μπροστά σε τέτοιες υποθέσεις, ωστόσο οι μήνες περνάνε και ακόμη υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που μένουν απροστάτευτα. Και όλοι σιωπούμε.
Σκέψου τώρα ένα νεαρό κορίτσι, στην εφηβεία, με τις φούστες του, τις φίλες του, τις εξόδους του, τις πρώτες αγάπες, το σχολείο, μόλις έχει αρχίσει να ωριμάζει, σκέψου αυτό το κορίτσι ξαπλωμένο στο έδαφος, σε ένα άδειο σπίτι, με ανδρικά χέρια στο κορμί του, χωρίς την συναίνεση του και με ένα παιδί στην κοιλιά. Και αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να είναι η κόρη σου, αλλά την προστάτεψες, σε άλλες οικογένειες όμως αυτό δεν συνέβη. Αυτό το κορίτσι, θα μείνει για πάντα γεμάτο τραύματα, δεν θα εμπιστευτεί ξανά, θα είναι πάντα προετοιμασμένο για τα χειρότερα και πάντα θα θυμάται. Η σεξουαλική βία είναι μία από τις πιο τραυματικές εμπειρίες που μπορεί να υποστεί ένα παιδί στην εφηβεία, σύμφωνα με παιδοψυχολόγους, οι επιζώντες δίνουν επαναλαμβανόμενες καταθέσεις περιγράφοντας ξανά και ξανά το τι βίωσαν.
Βάσει έρευνας της ΜΚΟ «Πρώτα το Παιδί», που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2022, σε κίνδυνο φτώχειας βρίσκονται οι μονογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα με την πλειοψηφία να δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις του νοικοκυριού, ακόμα και σε βασικά έξοδα, όπως οι λογαριασμοί ρεύματος. Σύμφωνα με την ΜΚΟ (που βοηθά παιδιά και οικογένειες στο όριο της φτώχειας) το 9% των οικογενειών στην Ελλάδα είναι μονογονεϊκές και το 94% αυτών απαρτίζεται από γυναίκες (μόνες μαμάδες). Με βάση τα στοιχεία του οικονομικού έτους 2019, τα μονογονεϊκά νοικοκυριά και οι πολύτεκνες οικογένειες διατρέχουν το μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας, με 24% και 27% αντίστοιχα, ενώ η πανδημία φτωχοποίησε ακόμη περισσότερο τις γυναίκες έναντι των ανδρών. Ο καθηγητής Εγκληματολογίας, κ. Αντώνης Μαγγανάς εξηγεί πως οι παιδεραστές έχουν μία διαστροφή στην προσωπικότητα τους και ποτέ δεν παραδέχονται πως φέρουν την οποιαδήποτε ευθύνη σχετικά με τις πράξεις τους, το σφάλμα το ρίχνουν κατεξοχήν στο παιδί ή στους γονείς του: “Ουδέποτε δέχονται ότι οι ίδιοι φταίνε κι αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα γιατί δεν μπορούμε να τους διαχειριστούμε γι’ αυτό τονίζουμε πως χρειάζονται ειδικό χειρισμό. Η παιδεραστία αφορά κυρίως μικρές ηλικίες και δεν έχει φύλο, το κύριο θέμα στην όλη τραγική κατάσταση είναι η μεταχείριση των δραστών. Ακούμε για ευνουχισμούς, για θανατική ποινή σε άλλες χώρες όπως στον Καναδά, εφαρμόζονται ποινές κάθειρξης και όταν ολοκληρωθούν εφαρμόζεται περίοδος κοινωνικής παρακολούθησης. Ακόμη και τα ισόβια όμως κοστίζουν στον κάθε φορολογούμενο, από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι αυτοί είναι επικίνδυνοι, είναι πολύ εύκολο γι αυτούς μετά την κάθειρξη να πλησιάσουν ξανά ένα παιδί, γι αυτό τα μέτρα κοινωνικής επιτήρησης οφείλουν να είναι αυστηρά. Δηλαδή, απαγορεύεται να πλησιάσουν παιδικές χαρές και σε άλλα μέρη που υπάρχουν παιδιά και φυσικά είναι υπό συνεχή επιτήρηση.”
Σε μία χώρα που φερόμενοι βιαστές παιδιών, κυκλοφορούν ελεύθεροι υπό περιορισμούς, έχετε το νου σας στα παιδιά, δεν χωράνε άλλα σοκ. Μόνο αντιδράσεις και πίεση προς το κράτος.
