Η δική μου παραλία

της Άσπας Πάσσιου

Γεννήθηκα σε ένα σπιτάκι στη γειτονιά της  Θεσσαλονίκης που τότε λεγόταν Σαλαμίνα. 50 μέτρα από τη θάλασσα. Μεγάλωσα σε ένα μεγαλύτερο,  150 μέτρα από  τη θάλασσα. Όταν παραμεγάλωσα και έκανα δική μου οικογένεια, φεσώθηκα στην τράπεζα όσο δεν πάει, για να μπορώ να πλησιάσω στην παραλία ακόμη περισσότερο και μέχρι στιγμής έχω τη χαρά να την προσεγγίζω τουλάχιστον 200 μέρες το χρόνο. Εννοείται είμαι από αυτούς που δεν ευνοήθηκαν άμεσα από την ανακαίνισή της. Από τα εφτά χρόνια που μένω εκεί -ακριβώς στο όριο του χωρισμού της-, τα 3 χρόνια ήταν κλειστή η μία πλευρά και τα 2 η άλλη.

Είμαι από τους πάμπολλους που έχω τις τυπικές οικογενειακές φωτογραφίες σε κυριακάτικες βόλτες στην παραλία, είμαι από κείνους που πρόλαβαν τα τεράστια μπλόκια να ρίχνονται μέσα στη θάλασσα για να μπαζωθεί η νέα παραλία, λασπουριά, αταξία και μπάζα για χρόνια πολλά, είμαι από κείνους που έπαιξαν πολύ μέσα στο τεράστιο τσιμεντένιο φίδι της αρχαίας παιδικής χαράς, που φιλήθηκαν κάτω από τη πεζογέφυρα του Μακεδονία Παλλάς, που έβλεπαν συχνά πυκνά τους ύποπτους τύπους με τη καμπαρντίνα να ξεπροβάλλουν ανάμεσα από την δάφνες  και παρενοχλούσαν σεξουαλικά, έχω περπατήσει πολύ πάνω της, έχω ξαπλώσει στα πάρκα της, έχω σεργιανίσει στα φεστιβάλ βιβλίου, έχω οργανώσει μαζί με άλλους την περίφημη συναυλία με τον Νίκο Παπάζογλου ενάντια στο μπάζωμα της παλιάς παραλίας, έχω μετρήσει τα πλακάκια της πολλές φορές, προσεκτική πάντα μην πατήσω τους αρμούς (!). Σε ένα κέντρο της, καθίσαμε ένα βράδυ  οι έξι μας και μου δόθηκε και δακτυλίδι γάμου…

Τα παιδιά μου πρωτοπαίξανε στην παιδική χαρά του Οδυσσέα Φωκά, έμαθαν ποδήλατο στο πλακόστρωτο της, έδωσαν το όνομά τους σε δύο δενδράκια του πάρκου, τώρα ο μεγάλος βλέπει τη Θεσσαλονίκη όπως της αρμόζει, από τη θάλασσα, αρχάριος ιστιοπλόος, δοκιμάζει τα κότσια του στις μπάρες για τους σκέιτερς, τρώει τα μούτρα του. Δύο χρονών πήγε με ψωμοτύρι και έριξε πετονιά, έπιασε δυο ψάρια, τα τάισε στα υπόλοιπα.

Η προχθεσινή γεμάτη κόσμο παραλία μου ξανάνοιξε το άλμπουμ των αναμνήσεων. Η πραγματική έξοδος της πόλης είναι εκεί. Σε αυτή την ανοικτωσιά, που τη βρέχουν τα κύματα. Σοφά μελετημένα, είδα μάλιστα σε μια προβλήτα, να έχουν δημιουργήσει μια πασαρέλα ανάχωμα στα κύματα. Είδα πολλούς να φωτογραφίζονται σε διάφορα σημεία της. Είδα κόσμο από τους Αμπελόκηπους από την Άνω Πόλη και την Καλαμαριά. Είδα ψαράδες με γεμάτους κουβάδες, (όταν έχει ψιλόβροχο τσιμπάνε τα άτιμα)  είδα χαρούμενα παιδιά, ξένοιαστους γονείς, ξεσαλωμένους εφήβους, ευχαριστημένους γέροντες, χαμογελαστούς ανάπηρους και χωρούσαν όλοι. Η παραλία είναι για μένα αφετηρία και τέρμα. Χαίρομαι που την είδα με τόσα διαφορετικά  πρόσωπα αλλά το τελευταίο της, είναι το καλύτερο! Καλή βόλτα!