Η δημοσιογραφία που συνδέεται με την κοινωνία κι αυτή που γίνεται έρμαιο της εξουσίας

Όταν η δημοσιογραφία και η δημοσιοποίηση ενός γεγονότος ή ενός προβλήματος βοηθά στην επίλυση, τότε συνειδητοποιείς πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της στην κοινωνία.

Δεν το αναφέρω για να «διαφημίσω» όσα έγιναν μετά το ρεπορτάζ της Parallaxi για τον Κωσταντίνο Τιφτσόπουλο, που λόγω των κινητικών του προβλημάτων αποφάσισε να δημιουργήσει μόνος του μια ράμπα αναπήρων στην οδό Βενιζέλου, σε ένα σημείο που δεν είχε πρόσβαση. Δεν έχει να κάνει με τον ποιο μέσο το κάνει, αλλά με το τι κάνει. Αυτός είναι ο φυσικός ρόλος.

Ήταν ένα θέμα που σίγουρα προκάλεσε το ανθρώπινο ενδιαφέρον και επιπλέον τα αντανακλαστικά του Δήμου Θεσσαλονίκης, που από την επόμενη μέρα έσπευσε στο σημείο και έφτιαξε ράμπες όπου χρειαζόταν. Έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν, αλλά η ελληνική γραφειοκρατία δυστυχώς ήταν «νικήτρια» σε βάρος των πραγματικών αναγκών.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα καθημερινά που αναδεικνύονται μέσα από δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και αφορούν πραγματικά την κοινωνία, τους πολίτες, τον κόσμο, ο οποίος καθημερινά δίνει το δικό του αγώνα επιβίωσης, σε μια  πολύ δύσκολη συνθήκη, με τις τιμές να έχουν εκτοξευτεί σε προϊόντα και υπηρεσίες, βλέποντας το μηνιάτικο να τελειώνει πολύ πριν τελειώσει ο μήνας.

Όταν η δημοσιογραφία συνδέεται πραγματικά με την κοινωνία, όταν γίνεται  έξω και όχι μόνο στα γραφεία με τηλέφωνα και συνεννοήσεις, τότε κάτι μπορεί να προσφέρει.

Παράλληλα με αφορμή το θέμα της ξαφνικής και μη αιτιολογημένης απομάκρυνσης της γενικής διευθύντριας της ΕΡΤ-3, Σύνθιας Σάπικα από τη θέση της, παρακολουθώ πώς αντιλαμβάνεται τη δημοσιογραφία η κεντρική εξουσία.

Ως έναν τρόπο χειραγώγησής της, ως έναν μοχλό πίεσης στην τήρηση μιας γραμμής, ως ένα μήνυμα στου τι πρέπει να δημοσιοποιούμε και τι όχι, με ποιους πρέπει να είμαστε «φίλοι» και με ποιους όχι.

Αλλά φανερώνει και κάτι επιπλέον: Πώς συγκεκριμένα βλέπει την δημοσιογραφία της πόλης ένα κράτος που έμαθε να λειτουργεί αθηνοκεντρικά, συγκεντρωτικά και στη λογική του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε». Μας κάνει; Τον διορίζουμε. Δεν μας κάνει; Τον διώχνουμε.

Αυτό δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Όποιος κι αν ήταν στη θέση της κ. Σάπικα, θα έπρεπε να ειπωθεί το ίδιο, κυρίως για να καταλάβουμε εμείς οι δημοσιογράφοι και στη συνέχεια και η κοινωνία πώς (πρέπει να) αντιλαμβανόμαστε εμείς τη δουλειά μας και πώς η εξουσία.

Οι πρώτοι που πρέπει να το καταλάβουμε, να το υπερασπιστούμε και να το θωρακίσουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι με τη δουλειά μας και τα ρεπορτάζ  στο πεζοδρόμιο και όχι με τα τηλεφωνήματα στους Υπουργούς από τα γραφεία.