Τα σκόρπια: Η δυστυχία να είσαι έφηβη (για τα αγόρια δεν ξέρω…)

Κάθε εβδομάδα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου.

Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν ήδη 66 χρονών.

«Μεγαλώνουμε κι όμορφα παλιώνουμε».

Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Η εφηβική ηλικία είναι μία τραγική περίοδος στη ζωή των ανθρώπων. Τουλάχιστον η δική μου ήταν ολόμαυρη. Οι γονείς μου δεν με αγαπούσαν (καμία σχέση με την πραγματικότητα), η αδελφή μου με βασάνιζε (άλλο τόσο κι εγώ).

Ήμουν πολύ ερωτευμένη κάθε δέκα μέρες και άλλο αγόρι. Κάθε βράδυ σκεφτόμουν το συγκεκριμένο αγόρι και έφτιαχνα ιστορίες με πρωταγωνιστές εμάς ως ζευγάρι και τέλος της ιστορίας γάμος και χαρά.

Ήμουνα φύτουλας, αγαπούσα τη λογοτεχνία και είχαμε αρκετά βιβλία στη βιβλιοθήκη μας. Διάβαζα χωρίς κριτήριο ό,τι έπεφτε στα χέρια μου: καλή, μέτρια και κάκιστη λογοτεχνία. Πολύς Κρόνιν, άφθονος Καζαντζάκης και κακά μεταφρασμένη λογοτεχνία. Το Ήμουν ένα άθλιο κορίτσι με σημάδεψε γιατί ήταν το πρώτο μου βιβλίο που περιέγραφε «την πράξη».

Και πολλή κακή ποίηση που ούτε που ξέρω πού την έβρισκα και την αντέγραφα στο ημερολόγιό μου. Ανικανοποίητοι έρωτες, θλίψη, μαυρίλα.

Μεγαλώνεις, αρχίζεις και έχεις ερωτικά σκιρτήματα, δεν ξέρεις τι να τα κάνεις. Ερωτευμένη τρελλά με τον πρώτο μου έρωτα για 4 χρόνια. Ήταν όμορφος, έξυπνος, ανεψιός του Μανόλη Αναγνωστάκη και μου αντέγραφε ποιήματα σε ροζ χαρτί. Ο άνθρωπος αυτός προσωποποίησε για μένα τον έρωτα. Μόνον αυτόν σκεφτόμουνα τη μέρα και τη νύχτα και όταν έλειπε τα καλοκαίρια είχα πραγματική μελαγχολία, τόσο που οι γονείς μου με είχαν πάρει σοβαρά και με παρηγορούσαν.

Δεν ξέρω τι φανταστήκατε για το πόσο πολύ είχαν προχωρήσει οι σχέσεις μας, είχαμε πάντοτε 20 εκατοστά απόσταση μεταξύ μας. Εκείνο το γάντι που μου έπιασε το χέρι όταν με χιόνια κατεβαίναμε από το βουνό για να μην πέσω, το κράτησα άπλυτο εκείνη τη χρονιά και την επόμενη.

Όταν, επιτέλους, μου ζήτησε να βγούμε ως ζευγάρι (εγώ 15 εκείνος 17), αρνήθηκα και πήγα για πολύ λίγο διάστημα στο Κατηχητικό! Τόσο σίγουρη ήμουνα ότι τον ήθελε το εφηβικό μου σώμα που η επιθυμία μου με τρόμαξε. Του ξεστόμισα μάλιστα τη φοβερή μπούρδα: «θέλω να μείνουμε για πάντα φίλοι».

Και έγραφα αριμανίως στο ημερολόγιό μου καταγραφές à la maniére de Kazantzakis. Πολλή απελπισία, πολύ αυτομαστίγωμα και ένα απόλυτο αδιέξοδο. Ο Καζαντζάκης μάλλον είναι καλός λογοτέχνης αλλά δεν κάνει να τον διαβάζουν παιδιά και έφηβοι. Η αίσθηση της θρησκείας και του σώματος του Καζαντζάκη μπορεί να μουρλάνει έναν έφηβο.

12 χρονών, ημερολογιακή καταγραφή για την Άννα Φρανκ, ανάθεμα κι αν κατάλαβα τίποτε. Πάντοτε υποστήριζα ότι η Άννα Φρανκ είναι ένα εφηβικό βιβλίο και όχι ένα βιβλίο για το Ολοκαύτωμα ή ό,τι άλλο. Εγώ που είχα (όπως όλες οι έφηβες) κακή σχέση με τη μάνα μου και ήμουνα τρομερά ερωτευμένη με το αγόρι μου (στο μυαλό μου) ταυτίζομαι με την Άννα. Εσείς, κρατήσατε τα ημερολόγιά σας να σπάτε πλάκα με το παιδί που ήσασταν κάποτε;

Βρε παιδιά, ήσασταν κι εσείς ΤΟΣΟ δυστυχισμένοι ως έφηβοι; Απέραντη μοναξιά, αδιέξοδα και μελαγχολία… Εάν τα διάβαζαν κοινωνικές υπηρεσίες τα ημερολόγια των εφήβων, σε ιδρύματα θα μεγαλώναμε όλες μας!

Προσφέρω τα ημερολόγιά μου ως αυθεντικό υλικό για τη σεξουαλική αγωγή στο σχολείο. Και, φυσικά, Καζαντζάκης απαγορεύεται διά ροπάλου στην εφηβεία! Χαρούμενα και αισιόδοξα πράγματα…