Η εφηβεία on line

Του Γιώργου Τούλα 

Η μικρή μου κόρη ανήκει στη γενιά των παιδιών που βιώνουν τη social media εφηβεία. Στα παιδιά εκείνα που επικοινωνούν διαρκώς μέσα από τα chat που τσεκάρουν στα μέρη που βρίσκονται, που ανακοινώνουν τις συναισθηματικές τους μεταπτώσεις δημόσια, αλλά κυρίως φωτογραφίζουν κάθε στιγμή της ζωής τους και μοιράζονται τις εικόνες σε κοινή θέα. Μετρούν δημοφιλίες, αποδοκιμάζουν ή επιδοκιμάζουν, εκφράζονται διαρκώς.

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες εικόνες έχω από την ηλικία της. Μερικές φωτογραφίες τυπωμένες από σχολικές εκδρομές, μια μέρα με χιόνι στην πόλη, ένα χορό του σχολείου. Σκόρπια θραύσματα αναμνήσεων. Ακόμα και οι σχολικές εικόνες αδύναμες. Πρόσωπα που ξέχασα στο πέρασμα του χρόνου, που δεν έτυχε να τα συναντήσω ποτέ πια και δεν θυμάμαι ούτε καν τα ονόματα τους.

Αν υπήρχε facebook όλο και κάποιος θα είχε κάνει tag με τα ονόματα μας σκέφτομαι, όλο και κάποιος θα ξέθαβε που και που τις εικόνες. Καμιά φορά συμβαίνει. Σε κάτι τοίχους παλαιών συμμαθητών ανεβαίνουν τίποτε σκαναρισμένες φωτογραφίες, Παρόμοιες με αυτές που διασώζονται και στα δικά μου άλμπουμ. Γράφεται κάποιο νοσταλγικό σχόλιο και μετά περνούν στην Ιστορία.

Τα σημερινά παιδιά δεν προλαβαίνουν να νοσταλγήσουν, δεν προλαβαίνουν να ξεχάσουν. Στα προφίλ τους, που ενημερώνονται όλο το 24ωρο, υπάρχουν εμφανή τα σημάδια μιας διαρκούς ηλεκτρονικής καταγραφής της πραγματικότητας. Σχεδόν σοκαριστικής για μας τους παλαιότερους. Για τα παιδιά είναι η νέα κοινωνικότητα. Οι παλιές συμμορίες των γειτονιών έγιναν σε μια δεκαετία οι ιντερνετικές ομάδες που αλλάζουν κατά περίσταση διατηρώντας τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Καταιγισμό δεδομένων, διαρκή ενημέρωση, μοιρασιά, έστω και εικονική.

H έκθεση είναι ανελέητη. Σε πολλές περίπτωσεις χωρίς καν τη δυνατότητα ενός νοητικού φίλτρου για τις επιπτώσεις της. Από την άλλη η εποχή είναι δραματικά γρήγορη. Τα πάντα ξεπερνιούνται αστραπιαία, δεν προλαβαίνουν να αφήσουν κατακάθι, κάτι νέο τα ξεπερνά. Είναι εμφανές ότι οι γενιές αυτές δεν ζουν με τον παλαιό τρόπο, συλλέγουν εικόνες, εμπειρίες και συναισθήματα για να τα μοιράζονται. Με όλους τους κινδύνους.

Καταγράφουν ασταμάτητα ότι δεν προλαβαίνει να χωνευτεί, να γίνει χτες διότι κάτι νέο το διαδέχεται ήδη στο σήμερα. Διαβάζω διάφορους αφορισμούς δεξιά και αριστερά για αυτές τις γενιές και για τον τρόπο που βιώνουν την κάθε τους μέρα. Συνδεδεμένοι. Και γίνεται η σύνδεση αυτή σκοπός ζωής και τρόπος αντίληψης του κόσμου. Υπάρχει, όσο και αν αμφισβητείται, ένα διαρκές μαζί, μια νέα κοινωνικότητα, για πολλούς επίπλαστη, που όμως είναι πια κυρίαρχη και γεννά το καινούργιο. Πιστεύω πως αντί να την κατακρίνουμε διαρκώς, οφείλουμε να την κατανοήσουμε και να παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την εξέλιξή της.